Ας μιλήσουμε για την πραγματικότητα τώρα που αρχίζει η μεγάλη επίθεση(σχετικά με την απεργία των καθηγητών)

Μια παροιμία του θυμόσοφου λαού μας λέει: εκεί που μας χρώσταγαν μας πήραν και το βόδι. Θα αρκούσε ίσως αυτό για να απαντήσει κανείς σε όλους αυτούς που με τον πιο προκλητικό τρόπο επιχειρούν να συκοφαντήσουν έναν κλάδο που τόλμησε να προσπαθήσει να τα βάλει με την κυβέρνηση για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα που λέγεται παιδεία. Είναι αλήθεια ότι η κοινωνία μας θυμάται την εκπαίδευση, τους εκπαιδευτικούς και γενικότερα τη λέξη ΠΑΙΔΕΙΑ όταν οι εκπαιδευτικοί με τον ένα ή άλλο τρόπο ανακινούν τα δικά τους προβλήματα ή τα προβλήματα που ξεπηδάνε σαν αποτέλεσμα των εκάστοτε κυβερνητικών επιλογών. Τότε ο ανεμιστήρας που πετάει τη λάσπη δουλεύει στις πιο γρήγορες στροφές για να σπιλώσει έναν ολόκληρο κλάδο που τολμάει να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της κοινωνίας. Έτσι και τώρα όταν οι εκπαιδευτικοί τόλμησαν(!) να αμφισβητήσουν τις κυβερνητικές επιλογές και την πολιτική του μνημονίου τόνοι λάσπης σηκώθηκαν για να θυμίσουν ότι οι καθηγητές είναι τεμπέληδες, είναι απατεώνες, καθάρματα, επίορκοι και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Όταν τελικά πέτυχαν το στόχο τους να χτυπήσουν τον αγώνα τους ξέχασαν και τους εκπαιδευτικούς και την εκπαίδευση να βουλιάζει το βούρκο της κυβερνητικής πολιτικής. Όμως στη τελευταία κινητοποίηση το μπλοκ των δυνάμεων που χτύπησαν από μπροστά η πισώπλατα τους εκπαιδευτικούς ήταν ιδιαίτερα πολύμορφο, ιδιαίτερα μεγάλο και γι’ αυτό θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά και σταράτα ειδικά τώρα που αρχίζει η εφαρμογή της βάρβαρης κυβερνητικής πολιτικής.

Ποιοι ήταν οι λόγοι που προκάλεσαν τις κινητοποιήσεις

Οι πραγματικές αιτίες που προκάλεσαν την έκρηξη, ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην αύξηση του ωραρίου των καθηγητών που προκαλούσε αλυσιδωτά προβλήματα στην εκπαίδευση. Συγκεκριμένα με τον τρόπο αυτό και σε συνδυασμό με την αύξηση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα, αλλά και τις συγχωνεύσεως σχολικών μονάδων επιχειρούσε να μειώσει ακόμα πιο πολύ τα κονδύλια για την εκπαίδευση που ήδη έχει φτάσει σχεδόν στο 2% του ΑΕΠ. Αποτέλεσμα αυτών των μέτρων είναι η οριστική απομάκρυνση πάνω από 10000 αναπληρωτών που κάλυψαν την περασμένη χρονιά τα υπάρχοντα κενά και με υποχρεω τικές μετακινήσεις μόνιμων καθηγητών από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο να καλύψει τις υπάρχουσες ανάγκες. Αυτό ουσιαστικά οδηγούσε πάνω από 5000 οικογένειες στη διάλυση τους, αφού η δραματική μείωση των μισθών έχει κάνει ούτως ή άλλως δύσκολη την επιβίωση, ας φανταστεί κάποιος τις συνέπειες όταν θα πρέπει να διαλύσει την οικογένεια του με μισθούς πείνας.  Αυτή ήταν η πραγματική αιτία που πυροδότησε την έκρηξη και όχι αν οι εκπαιδευτικοί δεν ήθελαν να εργαστούν δύο ώρες επί πλέον. 

Γιατί προχώρησαν τώρα σε κινητοποιήσεις.

Η επιλογή του χρόνου των εξετάσεων ήταν στη πραγματικότητα εντελώς τυχαία και προκλήθηκε απ’ την κυβέρνηση και τον υπουργό παιδείας(;) ο οποίος έφερε ακριβώς σ’ αυτή τη κρίσιμη περίοδο των εξετάσεων το σχετικό νομοσχέδιο, αν και δημόσια είχε δεσμευθεί ότι δεν πρόκειται να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Φαίνεται όμως ότι η δέσμευση του υπουργού έχει τόσο μεγάλη αξία όσο και ο τρύπιος πάτος ενός βαρελιού. Αυτή η πραγματικότητα είναι και η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα δήθεν για τα παιδιά όταν οι πιο πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν περάσει καν απ’ το δημόσιο σχολείο, δεν έχουν ζήσει καμία απ’ τις αγωνίες των μαθητών του και με εξασφαλισμένο το μέλλον σαν γόνοι καλοαναθρεμμένων οικογενειών, αποκαλούν τους καθηγητές γαϊδούρια μέσα και έξω απ’ τη βουλή και η κοινωνία δεν ξεσηκώνεται αλλά και τους χειροκροτεί. Παρ’ όλα αυτά όμως πρέπει κάποια στιγμή να τεθεί επί τάπητος και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Γιατί είναι τουλάχιστον παράδοξο να γίνεται τόση συζήτηση για τις εξετάσεις και να χρησιμοποιούνται από διάφορους με όρους κοινωνικού αυτοματισμού και να αγνοείται εντελώς το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, τι δηλαδή μαθαίνουν στην πραγματικότητα τα παιδιά στα σχολεία, με ποιο αναλυτικό πρόγραμμα και κάτω από ποιες συνθήκες. Από την άποψη αυτή προκαλεί μεγάλη εντύπωση η βαθύτατα λανθασμένη αντίληψη που προβάλλεται  από το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ για την υπεράσπιση των εξετάσεων ενός θεσμού επιλεκτικού με έντονα στοιχεία ταξικής διαφοροποίησης και που φυσικά συνδέεται με την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και όχι με την εκπαίδευση. 

Ποιοι βρέθηκαν απέναντι στο κίνημα των εκπαιδευτικών.

Αναμφισβήτητα ο βασικός εχθρός της απεργίας ήταν η κυβέρνηση και τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Όμως αυτό ήταν απολύτως αναμενόμενο αφού άλλωστε αυτές οι δυνάμεις ήταν υπεύθυνες για την κρίση που δημιουργήθηκε. Το ποιοτικά διαφορετικό όμως στοιχείο ήταν η στάση των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ας γίνουμε λοιπόν πιο σαφείς. Από την πρώτη στιγμή απέναντι στις κινητοποίησες βρέθηκε το ΠΑΜΕ που καταψήφισε τις προτεινόμενες κινητοποιήσεις. Θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει ότι είναι δικαίωμα του να έχει μία διαφορετική προσέγγιση γύρω από την απεργία στις εξετάσεις, αν και στη πραγματικότητα η αποθέωση του «μινώταυρου» των εξετάσεων είναι ακατανόητο για ένα κόμμα, για μια παράταξη της αριστεράς. Εκείνο όμως που δεν έχει δικαίωμα είναι να εξαπολύει τέτοιες επιθέσεις με βασικά του κεντρικά στελέχη (Σοφιανός, Μανωλάκου) σε έναν κλάδο που έχει επιλέξει να αγωνιστεί με κάποιο τρόπο. Θα αναφέρουμε ακόμα ότι το ΠΑΜΕ  στην ΑΔΕΔΥ μαζί με ΠΑΣΚ- ΔΑΚΕ αποφάσισαν απεργία την Τρίτη 14/5 και Πέμπτη 15/5 με καθαρά υπονομευτικό χαρακτήρα. Ο Ριζοσπάστης της Κυριακής 12/5 δεν αφιέρωσε ούτε μία γραμμή για την απόφαση της κυβέρνησης για επιστράτευση, ενώ ο εκπρόσωπος του στην ΑΔΕΔΥ λειτούργησε με προβοκατόρικο τρόπο και με ασύστολα ψεύδη προσπάθησε να διαλύσει τη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για να μην προχωρήσει σε απόφαση προς τις γενικές συνελεύσεις του κλάδου. Είναι αλήθεια ότι για όλες του αυτές τις υπηρεσίες του το ΠΑΜΕ  πήρε τα εύσημα του απ’ τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και των ΜΜΕ. Πήρε ταυτόχρονα την απάντηση απ’ τους δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς που σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις αδιαφορούσαν πλήρως για τις προτάσεις του και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις ούτε οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του δεν έβαλαν σε ψηφοφορία τις θέσεις του ΠΑΜΕ!

Ο άλλος μεγάλος υπονομευτής των κινητοποιήσεων αποδείχθηκε η παράταξη που συνδέεται στενά με τον ΣΥΡΙΖΑ οι ΣΥΝΕΚ. Εφαρμόζοντας τη προσφιλή ταχτική του ότι θέλει ο λαός ,αρχικά ψήφισε ναι στην απεργία. Στη συνέχεια και όταν η απεργία μετατράπηκε σε σύγκρουση με την απόφαση για επιστράτευση, άρχισε να ψάχνει τρόπους διαφυγής με τις λιγότερες απώλειες. Όμως βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδο αφού η μαζικότητα των αποφάσεων ήταν τόσο ισχυρή που δεν άφηνε περιθώρια ελιγμών. Στις συνθήκες αυτές έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο και προχώρησε σε ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ προτείνοντας στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ αναστολή της απεργίας καταστρατηγώντας όλες τις αποφάσεις των συνελεύσεων του κλάδου. Έτσι σε αγαστή συνεργασία με την ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ, και με το ΠΑΜΕ να τρίβει στη γωνία τα χέρια του, με έναν βαθύτατα αντιδημοκρατικό τρόπο ανέστειλαν την απεργία υποτάχτηκαν στις κυβερνητικές απειλές και κατόπιν εορτής έχουμε τους ψεύτικους λεονταρισμούς του Τσίπρα ότι δήθεν αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε νέα επιστράτευση τότε ο «λαός» του ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει μπροστά τα στήθη του. Ας περιμένει λίγο ακόμα ο κύριος Τσίπρας έναν δυο κλάδους ακόμα να επιστρατεύσει η  κυβέρνηση και θα φοβηθεί αφού δεν θα υπάρχει κανένας άλλος να επιστρατευθεί!  Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η απεργία δεν έγινε και η επιστράτευση επιβλήθηκε ενώ σχεδόν κανένα συνδικάτο είτε απ’ τα «πουλημένα» είτε απ’ τα «ταξικά» δεν κήρυξε έστω και ενός λεπτού στάση εργασίας για συμπαράσταση ή για αντίδραση στον κυβερνητικό αυταρχισμό. 

Ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.

Ο λαός μας λέει, θεέ μου φύλαξε με απ’ τους φίλους μου τους εχθρούς μου τους ξέρω! Είναι ίσως η πιο ταιριαστή λαϊκή ρήση που ταιριάζει στην περίπτωση των εκπαιδευτικών. Ίσως είναι η πιο τρανταχτή περίπτωση όπου όλο το πολιτικό σύστημα βρέθηκε αντιμέτωπο με έναν κλάδο 85000 εργαζομένων όχι τόσο για τα αιτήματα όσο για την υποταγή ΟΛΩΝ αυτών των δυνάμεων στις επιλογές της κυβέρνησης και της τρόικα. Ανεξάρτητα με τον πιο μανδύα φόρεσε η κάθε δύναμη το τελικό συμπέρασμα είναι το ίδιο. Το χτύπημα των αγώνων, η διάλυση των συνδικάτων για να μπορεί να επιβληθεί η πιο βάρβαρη πολιτική των τελευταίων πενήντα χρόνων.

Είναι επίσης πάγια τακτική ορισμένων δυνάμεων να φορτώνουν στους άλλους τη δική τους αδυναμία. Έτσι το ΠΑΜΕ που απ’ την αρχή ήταν απέναντι στους εκπαιδευτικούς τώρα που η κυβέρνηση κατάφερε να σπάσει τις κινητοποιήσεις έχει αρχίσει τους λεονταρισμούς και ουσιαστικά λοιδορεί τους εργαζόμενους σαν δήθεν μάγκες! Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείποντας κάθε ίχνος δημοκρατικής στάσης προχωράει σε πραξικοπηματισμούς μετρώντας τα κουκιά για τις επόμενες εκλογές. Αλλοίμονο τι θα συμβεί με τον νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση!

Όσο για τους εργαζόμενους είναι φανερό ότι ο δρόμος τους ο δρόμος του αγώνα θα είναι μακρύς δύσκολος και η μοναδική διέξοδος για να αποτινάξουν το τεράστιο φορτίο της πολιτικής των μνημονίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.     

Για την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΟΦΗΣ  δημοτικός σύμβουλος.