Β. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Για έκτη χρονιά συνεχίζεται το εφιαλτικό μνημονιακό κάτεργο
12. To 2016 είναι η έκτη χρονιά εφαρμογής
των μνημονίων που οδήγησαν το λαό μας στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την
ανεργία, ξεθεμελίωσαν τη δημόσια Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια, βάθυναν
την εξάρτηση και επέβαλαν, τελικά, τη νεοαποικιακή υποδούλωση της χώρας
μας στους ιμπεριαλιστές δανειστές. Μια γενικευμένη επίθεση πρωτοφανούς
σκληρότητας ξεκίνησε με το πρώτο μνημόνιο, το Μάη του 2010, και
συνεχίζεται μέχρι σήμερα, προξενώντας τις μεγαλύτερες, μεταπολεμικά,
αντιδραστικές ανατροπές στη χώρα, βυθίζοντάς την σε μια ολόπλευρη
οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Στο διάστημα αυτό, τα μνημόνια
διαδέχονται το ένα το άλλο. Κάθε σειρά εξοντωτικών αντιλαϊκών μέτρων
αποτελεί τον προθάλαμο για την επόμενη. Το 2016, με το τρίτο μνημόνιο, η
αντιλαϊκή καταιγίδα συνεχίζεται και ενισχύεται. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
ισοπεδώνει ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα δυο πρώτα μνημόνια, δίνει τη
χαριστική βολή στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα, την κοινωνική ασφάλιση,
τις δημοκρατικές και εργατικές κατακτήσεις, βγάζει στο σφυρί τη λαϊκή
κατοικία. Και, συνεχίζοντας την καταστροφική πολιτική των προηγούμενων
κυβερνήσεων, ξεπουλά τις δημόσιες επιχειρήσεις και τις υποδομές της
χώρας και τις παραδίδει στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σε εξευτελιστικές
τιμές. Οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, μέσα από την ασφυκτική
εποπτεία και έλεγχο του λεγόμενου κουαρτέτου (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ESM), απαιτούν
την απαρέγκλιτη τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και μεθοδεύουν νέα
σκληρότερα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Η κρίση στην ελληνική
καπιταλιστική οικονομία βαθαίνει και οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις για
τη διάρκεια και την έντασή της είναι δυσοίωνες. Πολύ περισσότερο, όταν
οι ενδείξεις για ένα νέο κύκλο της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής
κρίσης ενισχύονται. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα, μέσα σε ένα γεωπολιτικό
περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από αστάθεια, σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς
ανταγωνισμούς και πολεμικές συγκρούσεις, μπαίνει και πάλι στο μάτι του
κυκλώνα, καθώς βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός όσον αφορά τα
πρωτοφανή σε διάσταση προσφυγικά ρεύματα. Καθώς οι φράκτες προς την ΕΕ
υψώνονται ο ένας μετά τον άλλο, η χώρα μετατρέπεται σε ένα απέραντο
στρατόπεδο εγκλωβισμού προσφύγων, με τα δεκάδες hot spots που
δημιουργούνται σε όλη την επικράτεια, ενώ στις θάλασσές της η τραγωδία
με τα ταξίδια θανάτου των απελπισμένων, ξεριζωμένων από τους ματωμένους
τόπους τους, προσφύγων, δεν έχουν τέλος. Σε μια χώρα υποχείριο των
ιμπεριαλιστών, το Προσφυγικό ζήτημα αποτελεί έναν επιπλέον μοχλό
ασφυκτικών πιέσεων, εκβιασμών και επιβολής των ιμπεριαλιστικών
συμφερόντων, ένα ακόμη εργαλείο εναντίον της χώρας και του λαού. Η
οικονομική και η προσφυγική κρίση δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Μια
ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση διαμορφώνεται.
13. Η περίοδος που διανύουμε είναι πυκνή
σε πολιτικές διεργασίες. Σοβαρές εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις
δρομολογούνται. Η αστάθεια, οι ανακατατάξεις και οι ανατροπές, η
διευρυνόμενη σήψη και τα διαλυτικά φαινόμενα και αδιέξοδα του ντόπιου
αστικού πολιτικού συστήματος -που τώρα έχει ενσωματώσει και την ηγετική
ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ- εντείνονται. Στα έξι χρόνια της μνημονιακής
βαρβαρότητας, η πολιτική κρίση μαίνεται και καταπίνει πρωθυπουργούς,
κόμματα, κυβερνήσεις. Έξι κυβερνήσεις, με τη σημερινή, σε έξι χρόνια! Ο
παλιός ισχυρός δικομματισμός (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που κυριάρχησε στη
μεταπολιτευτική περίοδο, εξασφαλίζοντας την πολιτική σταθερότητα του
αστικού συστήματος με την εναλλαγή των δυο αυτών κομμάτων στην
κυβερνητική εξουσία, κατέρρευσε. Ο νέος διπολισμός (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ), με τον
οποίο η ντόπια ολιγαρχία και οι ξένοι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να
αντιμετωπίσουν τη βαθιά και γενικευμένη αστική πολιτική κρίση, δεν
μπορεί, επίσης, να εξασφαλίσει πολιτική σταθερότητα. Οι εντολοδόχοι των
δανειστών και διεκπεραιωτές των μνημονίων εισέπραξαν και εισπράττουν το
τίμημα της υποταγής τους σε μιαν ακραία αντιλαϊκή πολιτική, που έχει
σωρεύσει μόνο δεινά και δυστυχία στον ελληνικό λαό. Οι κλυδωνισμοί, η
αποσύνθεση, οι διασπάσεις, η λαϊκή απαξίωση και περιφρόνηση, θέτουν σε
δοκιμασία όλα τα κόμματα που ψήφισαν και εφάρμοσαν μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ
είναι ο επόμενος κρίκος στην αντιλαϊκή αυτήν αλυσίδα. Οι συνεχείς
τριγμοί στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, η εξελισσόμενη συρρίκνωσή του με
αποστασιοποιήσεις και αποχωρήσεις μετά τη διάσπασή του, και τα
εντεινόμενα εκφυλιστικά φαινόμενα, είναι το αναπόδραστο αποτέλεσμα της
υποταγής και παράδοσής του στον ιμπεριαλισμό και την ολιγαρχία. Η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χάνει, με αυξανόμενη ταχύτητα, τη δυναμική της.
Μπροστά στο διαγραφόμενο κίνδυνο μιας νέας πολιτικής αποσταθεροποίησης,
τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία προσπαθούν να ανασυντάξουν τις
αστικές πολιτικές δυνάμεις και να δημιουργήσουν νέες πολιτικές
εφεδρείες, ώστε να χειραγωγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις και να
εγκλωβίσουν το λαό σε πολιτικές επιλογές που διασφαλίζουν τη συνέχιση
της αντιλαϊκής επέλασης μέσα από νέα κυβερνητικά σχήματα, «οικουμενικής»
ή όποιας άλλης μορφής και σύνθεσης. Η στήριξη της υποψηφιότητας του
Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της ΝΔ από ισχυρά ιμπεριαλιστικά και
ντόπια κέντρα, η αμφισβήτηση της πολιτικής ηγεμονίας του Α. Τσίπρα και η
διαμόρφωση κλίματος δυναμικής επανόδου της ΝΔ, οι προσπάθειες
ανασύνταξης του παραδοσιακού πολιτικού χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, σε
αυτό το πλαίσιο εντάσσονται. Το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης
και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν μπορεί και δεν πρόκειται να
εξασφαλίσει συνθήκες πολιτικής σταθερότητας όσο διαρκεί αυτή η ανελέητη
επίθεση εναντίον του λαού και της χώρας. Το χάσμα ανάμεσα στο λαό και
την ελληνική ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό θα διευρύνεται.
Συμβιβασμός και συνθηκολόγηση μπροστά στις προσταγές και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών
14. Έκλεισε ένας χρόνος από την εκλογική
νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σχηματισμό κυβέρνησης με τη συμβολή του
αντιδραστικού και εθνικιστικού μορφώματος των ΑΝΕΛ. Ένας χρόνος
εξαιρετικά πυκνός σε πολιτικές εξελίξεις. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
ξεκίνησε με τα απατηλά συνθήματα περί «ελπίδας, περηφάνιας και
αξιοπρέπειας», διακηρύσσοντας την «ιστορική νίκη της Αριστεράς» και το
«οριστικό κλείσιμο της πόρτας στο παρελθόν». Στην πορεία, μέσα από
ελιγμούς, λεονταρισμούς και ψευδολογίες, ολοκληρώθηκε η «ρεαλιστική
προσαρμογή» και η «βίαιη ωρίμανση» του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα και της
ηγετικής ομάδας που τον πλαισιώνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολόγησε και
υποτάχθηκε στο σφυροκόπημα των δανειστών και τις εντολές της ντόπιας
ολιγαρχίας. Προκήρυξε ένα ναρκοθετημένο δημοψήφισμα και το χρησιμοποίησε
σαν όχημα αντιδραστικών εξελίξεων, μετατρέποντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ στο
τρίτο βάρβαρο μνημόνιο. Και πέρασε στο λαό νέα θηλιά (86 δις €) με την
αποφασιστική στήριξη του μπλοκ του ΝΑΙ, των κομμάτων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ
και του Ποταμιού. Αφού διασπάστηκε, οδήγησε τη χώρα σε νέες εκλογές το
Σεπτέμβρη και, μετά την εκλογική του νίκη, πρόταξε τη «δεύτερη
ευκαιρία», που του δόθηκε, για να νομιμοποιήσει τη συνθηκολόγηση και την
υποταγή του στους ιμπεριαλιστές και να δικαιολογήσει τη μνημονιακή
επέλαση με αριστερά εύσημα και αριστερό περιτύλιγμα. Η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και τα εκατοντάδες
προαπαιτούμενα που ψήφισε στη Βουλή εν ριπή οφθαλμού, με «κατεπείγουσες»
διαδικασίες, καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας, προωθεί νέα
σκληρότατα αντιλαϊκά μέτρα. Η επίθεση που, εδώ και έξι χρόνια, λεηλατεί
το σύνολο των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων της
ελληνικής κοινωνίας (εργατική τάξη, αγροτιά, μικρομεσαία στρώματα της
πόλης) συνεχίζεται, φτωχοποιώντας πλατιά εργατολαϊκά στρώματα και
οξύνοντας τις ταξικές αντιθέσεις. Η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση, κάθε
φορά, καταλήγει στην προσαρμογή και υποταγή των κυβερνητικών εντολοδόχων
στις επιδιώξεις και προσταγές των δανειστών. Η φοροεπιδρομή
κλιμακώνεται, αρπάζοντας τα τελευταία υπολείμματα του λαϊκού
εισοδήματος. Οι αντιδραστικές μεγάλες ανατροπές στο ασφαλιστικό και τα
εργασιακά, καθώς και το χτύπημα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, βρίσκονται
μπροστά μας. Οι πλειστηριασμοί και το ξεσπίτωμα δεκάδων χιλιάδων λαϊκών
οικογενειών ακολουθούν, με τα αρπακτικά distress funds να καραδοκούν για
τη λεία. Οι συντάξεις πείνας γενικεύονται, τα εργατικά και
συνδικαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν απομείνει
απειλούνται με αφανισμό.
15. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ
υπερθεμάτισε στη στρατηγική της ελληνικής ολιγαρχίας για ένταξη στην ΕΕ
και την Ευρωζώνη και συστρατεύθηκε στο δόγμα του «ανήκομεν εις την
Δύσιν». Αποδεχόμενη πλήρως το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της
Ελλάδας από ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, νομιμοποίησε και δικαίωσε τα αστικά
ιδεολογήματα και όλο το ντόπιο πλέγμα της υποτέλειας και της υποταγής
στους κυρίαρχους δυνάστες. Πρόβαλε τον κάλπικο ισχυρισμό πως οι
ιμπεριαλιστές δανειστές είναι εταίροι και ισότιμοι συνομιλητές και
σκόρπισε αυταπάτες με την προπαγάνδα της για τη δήθεν αλληλεγγύη σε μια
«Ευρώπη που αλλάζει». Στην πραγματικότητα, γονάτισε μπροστά στην ισχύ
της Μέρκελ και της ηγεμονικής Γερμανίας και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο,
παρουσιάζοντάς το σαν λαϊκή εντολή και αδιαμφισβήτητο μονόδρομο.
Υποκλίθηκε και εξάγνισε την υπερδύναμη των ΗΠΑ και τον πλανητάρχη
Ομπάμα, υποτασσόμενη στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του αμερικάνικου
ιμπεριαλισμού. Σε μια αλλοπρόσαλλη, μάλιστα, και τυχάρπαστη προσπάθεια
αναζήτησης στηριγμάτων στις ξένες δυνάμεις και δήθεν εκμετάλλευσης των
αντιθέσεών τους, έμπλεξε τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και
ανταγωνισμούς και την έσπρωξε πιο βαθιά στο ναρκοπέδιο των σφοδρών
ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων. Ο εξωραϊσμός των ΗΠΑ, της ΕΕ και όλων των
μηχανισμών ιμπεριαλιστικής επιβολής δε συνιστούν πλάνη και αυταπάτη,
αλλά συνειδητή επιχείρηση εξαπάτησης του λαού. Μια προσπάθεια άμβλυνσης
των αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του, δημιουργίας κλίματος
συμφιλιωτισμού με τους δυνάστες του και υπονόμευσης των
αντιιμπεριαλιστικών αγώνων.
Ψευτοαριστερή διακυβέρνηση στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας
16. Σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης και
σοβαρών αδιεξόδων του αστικού πολιτικού συστήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα
έδωσε τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις, αναδείχθηκε και
χρησιμοποιήθηκε σαν η πολιτική εκείνη δύναμη που θα μπορούσε να δώσει
πολύτιμες ανάσες και διέξοδο στο σύστημα της καπιταλιστικής
εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ο ρεφορμισμός, πάντοτε,
παίζει το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης,
λειτουργεί σαν πυροσβέστης του λαϊκού κινήματος, αποτελεί εργαλείο της
αστικής τάξης για τον ιδεολογικό και πολιτικό αφοπλισμό του λαού και την
ενίσχυση της εξουσίας της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσάρκωσε ελπίδες και καλλιέργησε
προσδοκίες που δημιούργησαν συνθήκες εκτόνωσης, αποπροσανατολισμού και
αποδιοργάνωσης του λαϊκού κινήματος. Πολύ σύντομα, λόγω των κρίσιμων
καταστάσεων και των ωμών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, μετατράπηκε σε ένα
τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, πειθήνιο διεκπεραιωτή των εντολών των
δανειστών, διαψεύδοντας τις ανεδαφικές λαϊκές προσδοκίες, διαλύοντας
ρεφορμιστικές πλάνες και αυταπάτες και δίνοντας τα προσχήματα στις
αντιδραστικές δυνάμεις να διατρανώνουν την καθολική επικράτηση του
αστικού ιδεολογήματος για το μονόδρομο των μνημονίων και της πολιτικής
της υποτέλειας. Συνεχίζοντας να παριστάνει το αριστερό πολιτικό κόμμα
και τον υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων, ενώ βουλιάζει, όλο και πιο
βαθιά, στο θλιβερό ρόλο του, προσφέρει και άλλες πολύτιμες υπηρεσίες
στους εχθρούς του λαού. Δυσφημίζει και αμαυρώνει την ιδεολογία και την
πολιτική της Αριστεράς. Προσφέρει την ευκαιρία στη Δεξιά και σ' όλες τις
αντικομμουνιστικές δυνάμεις (που για ευνόητους λόγους ταυτίζουν το
ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά) να ανεμίζουν τις ψεύτικες υποσχέσεις του και τις
αντιλαϊκές του πράξεις για να συκοφαντήσουν και να χτυπήσουν την
ιστορία, την πολιτική, την ιδεολογία και το όραμα του αριστερού και
κομμουνιστικού κινήματος. Η ολοκληρωτική ιδεολογική και πολιτική
χρεοκοπία του ρεφορμιστικού αφηγήματος και εγχειρήματος της ηγετικής
ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιείται για την εδραίωση και ενίσχυση της
αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, τροφοδοτώντας παράλληλα ένα χυδαίο
αντικομμουνισμό.
17. H ενίσχυση της αντιλαϊκής επίθεσης από
τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξάντλησε, ταχύτατα, τη λαϊκή ανοχή
απέναντί της. Η δυνατότητά της να αποπροσανατολίζει, να εκτονώνει και να
ενσωματώνει το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα δέχεται τα πρώτα
σοβαρά πλήγματα. Πλατιά λαϊκά στρώματα, που πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον
στήριξαν, αφυπνίζονται και αποδεσμεύονται από την επιρροή του. Οι μύθοι
και οι πλάνες τελειώνουν. Μετά από μια μεγάλη περίοδο υποχώρησης και
αυταπατών, οργανώνονται οι πρώτες μαζικές εργατολαϊκές κινητοποιήσεις. Ο
ΣΥΡΙΖΑ έρχεται αντιμέτωπος με τη λαϊκή οργή και τους λαϊκούς αγώνες.
Εργαζόμενοι, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, νεολαίοι, συνταξιούχοι,
βγαίνουν μαζικά στους δρόμους του αγώνα για να φρενάρουν την αντιλαϊκή
επίθεση. Το πολιτικό κεφάλαιο του Α. Τσίπρα συρρικνώνεται με γοργούς
ρυθμούς. Η κυβέρνησή του έχει μπει σε τροχιά φθοράς, εγκλωβισμένη στις
συμπληγάδες της διευρυνόμενης λαϊκής αποδοκιμασίας και κινητοποίησης και
της εκβιαστικής αδιαλλαξίας των ιμπεριαλιστών του ΔΝΤ και της ΕΕ. Η
θλιβερή επίκληση ενός «success story», κατά τα πρότυπα του Α. Σαμαρά,
και η θρασύτατη προπαγάνδα για μέτρα υπέρ των «φτωχών και αδυνάτων»,
έχουν σκοπό από τη μια να εξευμενίσουν τους δανειστές και την ελληνική
ολιγαρχία και από την άλλη να διοχετεύσουν κλίμα αισιοδοξίας και νέων
προσδοκιών στο λαό, ώστε να κατευναστεί η λαϊκή οργή και να διασωθεί η
εύθραυστη κυβερνητική εξουσία. Δεν ανταποκρίνονται σε καμία
πραγματικότητα. Παράλληλα, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να
αναβιώσει και να προτάξει το δίπολο Αριστερά-Δεξιά για να συντηρήσει τον
αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό πλατιών λαϊκών στρωμάτων στην
επιρροή της, μέσω μιας ψευδεπίγραφης πόλωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει
αδιάψευστα αποδείξει, στον ένα χρόνο της κυβερνητικής του θητείας, πως
δεν είναι Αριστερά. Μετά την ταπεινωτική του συνθηκολόγηση και την
οριστική προσχώρησή του στο αντιλαϊκό μέτωπο των μνημονιακών δυνάμεων,
είναι μαζί με τη ΝΔ στο ίδιο αντιλαϊκό μέτωπο, απέναντι και ενάντια στο
λαό. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι συνένοχοι και ιμάντες επιβολής των
ιμπεριαλιστικών σχεδίων που έχουν βυθίσει το λαό μας στη φτώχεια, την
εξαθλίωση και την ανεργία, έχουν καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας και
εθνικής ανεξαρτησίας, έχουν χαλκεύσει νέα πιο βαριά δεσμά εξάρτησης. Και
οι δυο έχουν βάλει την υπογραφή τους κάτω από το τρίτο μνημόνιο και
έχουν δεσμευτεί ότι θα το εφαρμόσουν.
Δουλικός υπηρέτης του ιμπεριαλισμού, η ΝΔ,
επιχειρεί να εξωραΐσει το αντιλαϊκό της πρόσωπο και σχεδιάζει την
επάνοδό της στην κυβερνητική εξουσία
18. Η ΝΔ, παρά την ήττα της στις δυο
τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, έχει συγκρατήσει τις βασικές της
δυνάμεις και εξακολουθεί να αποτελεί τον βασικό, διαχρονικά, πολιτικό
εκφραστή των συμφερόντων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του
ιμπεριαλισμού. Είναι μια αντιδραστική πολιτική δύναμη που υπηρέτησε σαν
κυβέρνηση, αλλά και σαν αντιπολίτευση, πιστά, το καθεστώς της
ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Συγκυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ, επί πρωθυπουργίας Α. Σαμαρά, υπηρέτησε
δουλικά τις εντολές των δανειστών, υπογράφοντας και εφαρμόζοντας το
δεύτερο μνημόνιο. Από τη θέση τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, ψήφισε το
τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και, τώρα, εμφανίζεται σαν ο
κύριος εγγυητής της μνημονιακής αντιλαϊκής επέλασης. Πανηγυρίζει με τη
συνθηκολόγηση και την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές δυνάμεις
και επιχειρεί να την εμφανίσει σα χρεοκοπία της Αριστεράς και του «άλλου
δρόμου», υιοθετώντας με τη σειρά της, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, το δίπολο
Δεξιά-Αριστερά, και επιστρατεύοντας μια αντιδραστική προπαγάνδα με
ιδεολογικά πυρά. Το κόμμα της ΝΔ, αφού απειλήθηκε με διάσπαση και
διασύρθηκε, μετά το φιάσκο της πρώτης εκλογικής απόπειρας για την
ανάδειξη νέου αρχηγού, περισώθηκε και τώρα ανασυντάσσεται. Ισχυρά ντόπια
και ξένα κέντρα στήριξαν την υποψηφιότητα Κυρ. Μητσοτάκη με
απροκάλυπτες παρεμβάσεις. Με την εκλογή του, τελικά, στην αρχηγία της ΝΔ
τον χρίζουν, αμέσως, εκλεκτό τους και διαμορφώνουν πολιτικό κλίμα
δυναμικής επανόδου της. Τώρα, το κόμμα της Δεξιάς προβάλλεται σαν η
πλέον σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση. Τα συμφέροντα
του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας απαιτούν, μετά την
κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, ο δεύτερος ισχυρός πυλώνας του αστικού πολιτικού
συστήματος να διασωθεί και να σταθεροποιηθεί σε αυτόν το ρόλο. Έτσι, η
μέχρι πριν λίγο παραπαίουσα ΝΔ αναγορεύεται σε ισχυρό διεκδικητή της
κυβερνητικής εξουσίας. Τα αστικά επιτελεία, προετοιμάζοντας την επάνοδό
της στη διακυβέρνηση της χώρας, επιχειρούν να προσδώσουν ένα «σύγχρονο»,
«μεταρρυθμιστικό», «κεντροδεξιό» προφίλ στον Κυρ. Μητσοτάκη και,
κατ΄επέκταση, στη νέα ΝΔ που θα προκύψει κάτω από την ηγεσία του. Είναι
μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εξωραϊσμού και συγκάλυψης του πραγματικού
βαθιά αντιλαϊκού και ξενόδουλου χαρακτήρα αυτού του κόμματος. Όποιες
αλλαγές, εφόσον προκύψουν, θα είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση, θα
υπηρετούν τις επιδιώξεις και τους προσανατολισμούς της ντόπιας
ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Το παρελθόν και το παρόν της ΝΔ το
πιστοποιούν.
Συμπληρώματα και δεκανίκια μνημονιακών κυβερνήσεων
19. Αναταράξεις, διαγραφές και ανοιχτή
κρίση διαπερνούν το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζει εικόνα μη
αναστρέψιμης παρακμής, σημάδια κατάρρευσης. Αναγκάζεται να καταφεύγει σε
αλλεπάλληλες μεταμφιέσεις, όπως Κίνηση των 58 και Ελιά πριν,
Δημοκρατική Συμπαράταξη τώρα με τα υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ. Η νέα αρχηγός
του, Φ. Γεννηματά, και άλλες προσωπικότητες του ευρύτερου κεντρώου
πολιτικού χώρου, μπροστά στον κίνδυνο διεμβολισμού από τη ΝΔ του Κυρ.
Μητσοτάκη και εξαφάνισης του παραδοσιακού πολιτικού χώρου της
σοσιαλδημοκρατίας, προτείνουν την ανασύνταξή του μέσω της δημιουργίας
ενός νέου ενιαίου πολιτικού φορέα. Το βαρύ αντιλαϊκό παρελθόν, όμως, και
η σταθερή προσήλωση του χώρου αυτού στο μνημονιακό μονόδρομο, μαζί με
τις μυλόπετρες του νέου διπολισμού που τον συνθλίβουν, δεν δημιουργούν
προϋποθέσεις επιτυχίας. Η πιθανότητα να έχει, η πρόταση αυτή, την τύχη
ανάλογων εγχειρημάτων του παρελθόντος, που απλώς ανακύκλωσαν το γνωστό
φθαρμένο και απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό και χρεοκόπησαν, είναι η
επικρατέστερη. Το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη, που το δημιούργησαν και το
εκσφενδόνισαν πολιτικά πλασάροντάς το σαν το «φρέσκο», για να
αποκαλυφθεί σύντομα η μπαγιάτικη νεοφιλελεύθερη σύνθεση και ψυχή του,
μετά την εκλογική του συρρίκνωση και τις πρόσφατες εξελίξεις στη ΝΔ,
είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης με αβέβαιο μέλλον. Η εκλογική εκτόξευση
που έφερε την ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ στη Βουλή μόνο σαν ψήφος καταδίκης του
αστικού πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να εκληφθεί. Η υποτιθέμενη
απαξίωσή του μέσα από την «ψήφο χαβαλέ», στην πραγματικότητα οδηγεί από
άλλο δρόμο στην ενίσχυση της μνημονιακής αντιδραστικής πολιτικής, την
οποία ο Λεβέντης έρχεται πιστά να υπηρετήσει, αναλαμβάνοντας ρόλο
δραστήριου τελάλη μιας «οικουμενικής» κυβερνητικής μνημονιακής λύσης. Οι
προσπάθειες σχηματισμού και ανάδειξης πολιτικών εφεδρειών που θα
μπορούν να αξιοποιηθούν σαν συμπλήρωμα και δεκανίκι σε μνημονιακές
κυβερνήσεις, μιας και η δυνατότητα αυτοδύναμων κυβερνήσεων είναι
ανύπαρκτη στη σημερινή φάση, προσκρούουν σε σοβαρές δυσκολίες. Η κρίση
του αστικού πολιτικού συστήματος είναι τόσο βαθιά που κάνει
εξαιρετικά δύσκολη τη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού χάρτη που θα
εγγυάται τη σταθερότητα στη διαχείριση της διακυβέρνησης μιας χώρας και
ενός λαού που βιώνουν με δραματικό τρόπο τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και
της ντόπιας ολιγαρχίας.
Οι ανοικτοί κήρυκες του φασισμού μόνιμη απειλή για το λαό και το κίνημα
20. Η Χρυσή Αυγή, αν και η δυναμική που
είχε πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα και τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν
ανακόπηκε, εξακολουθεί να διαθέτει μια σοβαρή και σταθερή εκλογική βάση
και επιρροή. Παρά την προσπάθεια περιορισμού της φασιστικής της δράσης
και επαναπατρισμού των ψηφοφόρων της στη ΝΔ, εξακολουθεί να αποτελεί
σοβαρή απειλή. Και οι δίαυλοι επικοινωνίας και οι δεσμοί τής δήθεν
αντισυστημικής Χρυσής Αυγής με μηχανισμούς του αστικού κράτους και
παρακράτους εξακολουθούν να παραμένουν. Έχοντας εδραιώσει μια σταθερή
εκλογική βάση που την ανέδειξε ξανά τρίτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές,
συνεχίζει τις φασιστικές προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς της.
Μασκαρεμένοι οι εκπρόσωποί της με αντιμνημονιακή μπογιά εμφανίζονται σαν
οι «τιμωροί» των εκπροσώπων του «συστήματος». Εκφραστές και κήρυκες του
αντιδραστικού εθνικισμού, μιας μισσαλόδοξης, σοβινιστικής και
αντιμεταναστευτικής υστερίας, επιδίδονται σε ένα αχαλίνωτο
πατριδεμπόριο, εργαλείο στα χέρια των τυχοδιωκτικών αντιδραστικών κύκλων
που θέλουν να υποδαυλίσουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς. Η
λαϊκή απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων του Π. Φύσσα και
κάθε ενόχου για ρατσιστική και φασιστική βία, η καταδίκη της Χρυσής
Αυγής και του αντικομμουνισμού, η σταθερή πάλη ενάντιά τους, πρέπει να
δυναμώσουν και να συνδυαστούν με την αποφασιστική καταδίκη του
ιμπεριαλισμού, της ντόπιας ολιγαρχίας και των κυβερνήσεών τους που με
την πολιτική τους θρέφουν το φασισμό.
Το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής του ΚΚΕ, κράμα αγιάτρευτου ρεφορμισμού και επαναστατικής λογοκοπίας
21. Αν από τη μια πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι
ένθερμος υπερασπιστής και απολογητής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας της
ΕΕ, από την άλλη το ΚΚΕ όχι μόνο δεν κάνει αγώνα για να σπάσουν τα δεσμά
του ιμπεριαλισμού, αλλά αντίθετα καταδικάζει όσους μάχονται ενάντια
στην εξάρτηση και την υποτέλεια και για την κατάκτηση της εθνικής
ανεξαρτησίας. Προβάλλοντας εξωφρενικές ψευτοθεωρίες περί
“ιμπεριαλιστικής Ελλάδας”, αρνείται και θεωρεί ξένο προς τα λαϊκά
συμφέροντα, παρωχημένο και εκτός εποχής, τον αγώνα για εθνική
ανεξαρτησία. Στην πραγματικότητα, η ηγεσία του ΚΚΕ εξωραΐζει το σημερινό
σύστημα της εξάρτησης και της υποτέλειας, παραγνωρίζει και συγκαλύπτει
την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και
την αφήνει στο απυρόβλητο, στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού
τροτσκιστικής έμπνευσης. Το ΚΚΕ για δεκαετίες είχε εγκαταλείψει τους
μακροπρόθεσμους στόχους του κομμουνιστικού κινήματος στο όνομα της πάλης
για επιμέρους βελτιώσεις και μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του
καπιταλιστικού συστήματος, υποτάσσοντας, έτσι, τα γενικότερα συμφέροντα
της εργατικής τάξης σε εφήμερες σκοπιμότητες και θυσιάζοντας τις
στρατηγικές επιδιώξεις σε καιροσκοπικούς τακτικισμούς. Τα τελευταία
χρόνια, η ηγεσία του περνά στο άλλο άκρο, δεν αναγνωρίζει τη σημασία και
την αναγκαιότητα της πάλης για τα άμεσα, ζωτικά αιτήματα των λαϊκών
μαζών, την πάλη για την απόκρουση και ανατροπή των βάρβαρων μέτρων του
μνημονίου στο όνομα της “λαϊκής εξουσίας” και του “σοσιαλισμού” που
ευαγγελίζεται. Παραπέμποντας το ΚΚΕ τη λύση όλων των προβλημάτων στη
μελλοντική “λαϊκή εξουσία” του, κηρύσσει τη φυγή από το πραγματικό πεδίο
της ταξικής πάλης, από τα άμεσα, φλέγοντα αιτήματα των λαϊκών μαζών και
από τα μεγάλα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος ύστερα από την
παλινόρθωση του καπιταλισμού και όλα αυτά τα επενδύει με κούφιες
“αντεπιθέσεις” και θορυβώδικες εντυπωσιοθηρικές ενέργειες και καμώματα
της στιγμής, γνωρίσματα ενός μικροαστικού εξεγερτισμού. Όλη αυτή η
επαναστατική λογοκοπία έρχεται να συγκαλύψει τα αδιέξοδα και τη
χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής γραμμής μισό αιώνα, και παρ' ότι η
πολιτική του εμφανίζεται τώρα με μια τέτοια μορφή, το περιεχόμενο και η
ουσία της παραμένουν αναλλοίωτα και αναπαράγουν τα ίδια με πριν
ρεβιζιονιστικά αδιέξοδα. Πίσω από τα βροντερά συνθήματα, την κομματική
περιχαράκωση και τη διασπαστική πρακτική που εφαρμόζει η ηγεσία του ΚΚΕ
στο μαζικό, συνδικαλιστικό κίνημα και σε κάθε κινητοποίηση, κρύβεται η
εναντίωσή της στους αγώνες που δεν ελέγχει, η έλλειψη πίστης στη δύναμη
του ενιαίου λαϊκού αγώνα για τη διεκδίκηση των άμεσων αιτημάτων των
λαϊκών μαζών, η ηττοπαθής και συμβιβαστική αντίληψη ότι η εργατική τάξη
και ο λαός δεν μπορούν να φρενάρουν τις κυβερνητικές επιθέσεις και να
προασπίσουν τα ζωτικά τους συμφέροντα, και τελικά η υπόκλιση και η
προσαρμογή στην υπάρχουσα κατάσταση. Η ηγεσία του ΚΚΕ διαστρεβλώνει και
απορρίπτει τη γενική γραμμή της τρίτης Διεθνούς, την πολιτική των
αντιφασιστικών μετώπων, τη γραμμή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και
των πραγματικών επαναστατικών σταδίων και από απολογητής των
αναρίθμητων, επινοημένων και χρεοκοπημένων ρεβιζιονιστικών σταδίων που η
ουσία τους είναι ο ειρηνικός, βαθμιαίος μετασχηματισμός του
καπιταλισμού σε σοσιαλισμό, κηρύσσει τώρα τη μία και μοναδική
στρατηγική, αυτήν της σοσιαλιστικής επανάστασης, παντού και πάντα, είτε
πρόκειται για τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και για καπιταλιστικά
ανεπτυγμένες χώρες, είτε πρόκειται για αποικίες, μισοαποικίες, ή
εξαρτημένες χώρες, υποκαθιστώντας τον παραδοσιακό ρεφορμισμό με τον
τροτσκισμό και τα άλλα αντιλενινιστικά ρεύματα. Με ένταση θα πρέπει να
συνεχιστεί ο αγώνας για να καταδειχθούν οι μακροχρόνιες συνέπειες της
ιδεολογικοπολιτικής γραμμής του ρεβιζιονισμού στο κίνημα, οι διαχρονικές
μεταμορφώσεις και παραλλαγές της και ιδιαίτερα οι σημερινές
ψευτοεπαναστατικές εκφράσεις της.
Η ΛΑΕ αναπαράγει την κούφια αντιμνημονιακή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ διαιωνίζοντας τις ρεφορμιστικές αυταπάτες
22. Τα ηγετικά στελέχη της ΛΑΕ, αφού
υπηρέτησαν για δυο δεκαετίες τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ και
πρωτοστάτησαν στα τέλη της δεκαετίας του '80 στο περιβόητο “κοινό
πόρισμα” της ΕΑΡ και του ΚΚΕ για τη δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
και στη συνέχεια των κυβερνήσεων Τζαννετάκη και Οικουμενικής,
προσχώρησαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στο “ανανεωτικό” ρεύμα του
ευρωκομμουνιστικού ΣΥΝ, γοητευμένοι από την γκορμπατσοφική περεστρόικα
και απαλλαγμένοι από κομμουνιστικά σύμβολα και τίτλους. Από τότε και για
δυόμιση δεκαετίες πορεύτηκαν ως “αριστερή τάση” μέσα στον ΣΥΝ και τον
ΣΥΡΙΖΑ, κατέχοντας ηγετικά πόστα και ενεργώντας ως αριστερό άλλοθι μιας
δεξιάς, αποκομμουνιστικοποιημένης πολιτικής που πρόβαλλε ρεφορμιστικά
“εναλλακτικά σχέδια”, αναζητούσε “προγραμματικές συμφωνίες” και
κεντροαριστερές κυβερνητικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ, εξωράιζε την ΕΕ,
υποστήριζε την “Ευρωπαϊκή πολιτική” της χώρας και την απάτη του
“προοδευτικού μετασχηματισμού της ΕΕ” σε “Ευρώπη των εργαζομένων”,
αποδέχονταν τη συμμετοχή της Ελλάδας στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς
συνασπισμούς, όπως το ΝΑΤΟ κ.ά. Ο ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ παρέμεινε
προσκολλημένος στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την τελευταία στιγμή, συγκαλύπτοντας
και εξωραΐζοντας όλες τις απατηλές υποσχέσεις του περί “τέλους των
μνημονίων και της τρόικας” και στηρίζοντας από κορυφαίες υπουργικές
θέσεις το αντιλαϊκό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής του. Και όταν
εδέησε η ΛΑΕ να διαχωριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο τρίτο βάρβαρο
μνημόνιο, ο αρχηγός της το έκανε διακηρύσσοντας πως : “Στηρίζουμε την
κυβέρνηση αλλά δεν στηρίζουμε ένα πρόγραμμα λιτότητας”. Οι βασικές
ιδεολογικοπολιτικές θέσεις που προβάλλει σήμερα η ΛΑΕ δεν διαφέρουν από
τις χρεοκοπημένες ρεφορμιστικές θέσεις που υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ στην
περίοδο των μνημονίων, τις οποίες αναπαράγει και ανακυκλώνει ως “συνεπής
συνεχιστής” του. Το πολιτικό “μεταβατικό” πρόγραμμα που προβάλλει, “ένα
πρόγραμμα πρώτα απ' όλα παραγωγικής ανασυγκρότησης” μέσα στα πλαίσια
του καπιταλιστικού συστήματος, με στόχους τη “διαγραφή του μεγαλύτερου
μέρους του χρέους”, την “εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των Τραπεζών”,
ένα «ισχυρό πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων”, με “δημόσια ιδιοκτησία και
κοινωνικό έλεγχο στους στρατηγικούς τομείς” και “κατάργηση με ένα νόμο
των μνημονίων και της τρόικας”, αποτελεί πιστό αντίγραφο του
ρεφορμιστικού προγράμματος που πρόβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ τα πρώτα χρόνια των
μνημονίων “ως εναλλακτική αντιμνημονιακή λύση” για να οδηγηθεί μέσα από
μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης στη
θλιβερή μνημονιακή κατάληξη. Εκεί οδηγεί και η πολιτική της ΛΑΕ,
σπέρνοντας ρεφορμιστικές αυταπάτες και εγκλωβίζοντας δυνάμεις σε μια
προδιαγεγραμμένη πορεία με γνωστή κατάληξη. Και σε αυτή την πολιτική
κατεύθυνση επιδιώκει να στήσει ένα “φόρουμ αριστερών, προοδευτικών
δυνάμεων” με όσες δυνάμεις προσχωρούν ή μπορούν να τραβηχτούν στη
ρεφορμιστική πολιτική των “μεταβατικών” προγραμμάτων, επιδιώκοντας να
αποκτήσει ξανά την πολυπόθητη κοινοβουλευτική παρουσία.
Τα «μεταβατικά» προγράμματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη μετατρέπουν σε «αριστερό» συμπλήρωμα του ρεφορμισμού
23. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και εμφανίζεται με μια
πληθωρική επαναστατική, αντικαπιταλιστική φρασεολογία, το πραγματικό
περιεχόμενο και η ουσία της πολιτικής της συνίσταται σε ένα ρεφορμιστικό
“μεταβατικό” πρόγραμμα που ξεκινούσε από τη συγκρότηση “επιτροπών
λογιστικού ελέγχου” για τον εντοπισμό και τη διαγραφή του “επαχθούς
χρέους” και κατέληγε στις “εθνικοποιήσεις τραπεζών και των μεγάλων
επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο” και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια
κυριαρχίας του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος από μια “αριστερή
κυβέρνηση” που υποδέχθηκε με πολλές προσδοκίες. Αυτό το πρόγραμμα και
αυτή η γενική πολιτική κατεύθυνση οδήγησαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να λειτουργεί
μέχρι και το δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη σαν συμπληρωματική δύναμη
του ΣΥΡΙΖΑ και να παίρνει δραστήρια μέρος σε όλες τις φιλοκυβερνητικές
συγκεντρώσεις για να στηριχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα στη “σκληρή
διαπραγμάτευση με τους θεσμούς”, σπέρνοντας ολέθριες αυταπάτες για τον
πραγματικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και την αντιλαϊκή πολιτική του. Το
“μεταβατικό” πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ελάχιστα διαφοροποιείται απ' αυτό
της ΛΑΕ. Πρόκειται για ένα κράμα μιας ρεφορμιστικής πολιτικής με
ακατάσχετη κινηματική και αντικαπιταλιστική φλυαρία, που άλλες δυνάμεις
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τις οδήγησε ήδη και συνεχίζει να τις σπρώχνει στη ΛΑΕ, και
άλλες προς το ΚΚΕ, στη βάση μιας “καθαρής” αντικαπιταλιστικής πάλης, που
αρνείται την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και υποστηρίζει τη θεωρία της
ιμπεριαλιστικής Ελλάδας. Παρ’ ότι χρεοκόπησε η γραμμή της κεντρικής
πολιτικής συνεργασίας των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά,
οδηγώντας μια σειρά εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις να γίνουν
νεροκουβαλητές του ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθεί και σήμερα να προβάλλεται και να
αναπαράγεται ιδιαίτερα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ιδέα της «παναριστεράς», η
πολιτική δηλαδή της ιδεολογικοπολιτικής συμπόρευσης και συγχώνευσης με
τις δυνάμεις του ρεφορμισμού, με το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ. Προϋπόθεση για να
προσφέρει στο κίνημα ένα σημαντικό αγωνιστικό δυναμικό που
δραστηριοποιείται στα πλαίσια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, είναι η
σταθερή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση στις λαθεμένες και
επιζήμιες θέσεις και αντιλήψεις που κυριαρχούν σ' αυτόν το χώρο.
Γ. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ
Το Μ-Λ ΚΚΕ ανταποκρίθηκε θετικά στα πολιτικά καθήκοντα της νέας περιόδου που διαμορφώθηκε
24. Στο επίκεντρο της πάλης του Μ-Λ ΚΚΕ,
από το 5ο Συνέδριό του (Μάρτης 2013) μέχρι σήμερα, βρέθηκαν τα μεγάλα
προβλήματα που αντιμετώπισε ο λαός και η χώρα από τα σαρωτικά
αντεργατικά μέτρα των βάρβαρων μνημονίων της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ,
τα οποία συνέχισε να εφαρμόζει απαρέγκλιτα, μετά το Γενάρη του 2015, και
να τα επαυξάνει, με την επιβολή του τρίτου μνημονίου, η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιμετώπισε την πορεία προς το νέο πολιτικό
σκηνικό που διαμορφώθηκε τελικά με την “πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς”,
στηριγμένο στις αποφάσεις που πήρε, τα καθήκοντα που καθόρισε και στις
γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις που χάραξαν το 5ο Συνέδριο
και οι Αποφάσεις της ΚΕ στο διάστημα αυτό. Αυτές οι αποφάσεις και ο
προσανατολισμός που χαράχθηκαν εξόπλισαν ιδεολογικοπολιτικά τις δυνάμεις
μας και επέτρεψαν στο κόμμα να αντιμετωπίσει με σωστό τρόπο τη νέα
πολιτική κατάσταση. Να ανταποκριθεί θετικά στα βασικά πολιτικά καθήκοντα
και στόχους πάλης, έχοντας ανοιχτό μέτωπο ιδεολογικής και πολιτικής
αντιπαράθεσης με τις θέσεις και τους φορείς του συμβιβασμού και της
συνθηκολόγησης. Μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων που
έρχονταν να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση του εργαζόμενου λαού, ο μόνος
δρόμος σωτηρίας ήταν ο δρόμος της παλλαϊκής – πανεργατικής αντίστασης
και πάλης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές
και τα πολιτικά τους φερέφωνα, παραμερίζοντας τις σειρήνες των εύκολων
λύσεων και των ψευδαισθήσεων, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας. Σ’
αυτή την κεντρική κατεύθυνση κινήθηκε το Μ-Λ ΚΚΕ. Έχουν βγει
συμπεράσματα από τα έξι χρόνια διεξαγωγής του αγώνα για την απόκρουση
των βάρβαρων μέτρων και των ιμπεριαλιστικών μνημονίων. Ποιος
προσανατολισμός και ποιες μορφές έδωσαν τη δυνατότητα να εκφραστεί με
μεγαλύτερη μαζικότητα η αντίσταση των εργαζομένων, αλλά και ποιες
πρακτικές και θέσεις υπέσκαπταν και αποδυνάμωναν αυτήν τη μαζικότητα. Οι
πανεργατικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν την προηγούμενη περίοδο, ιδιαίτερα
το 2010 - 2012, επιβεβαίωσαν και ανέδειξαν τις διαθέσεις των
εργαζομένων να αντιπαλέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Όλοι οι αγώνες αυτοί
αναπτύχθηκαν μέσα από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, που
ασκώντας ισχυρή πίεση στις υποταγμένες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του
συνδικαλιστικού κινήματος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις εξανάγκασαν να
προκηρύξουν μια σειρά 24ωρες και 48ωρες πανελλαδικές απεργιακές
κινητοποιήσεις που διευκόλυναν στην πράξη την πιο πλατιά ενιαία
παρέμβαση και πάλη των εργαζομένων. Πάνω στη βάση αυτή το Μ-Λ ΚΚΕ και η
ΕΡΓΑΣ είχαν ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης με την πολιτική που καλούσε σε
φυγή από τα συνδικάτα και στη δημιουργία νεφελώδικων σχημάτων που θα
αναλάμβαναν υποτίθεται την οργάνωση και διεξαγωγή των συνδικαλιστικών
και λαϊκών αγώνων, που ποτέ δεν προέκυψαν και κανένα ρόλο στη μαζική
πάλη των εργαζομένων δεν διαδραμάτισαν.
25. Τα τρία τελευταία χρόνια, καθώς
εξασθένισε μια τέτοια πίεση και καλλιεργήθηκαν κάθε λογής αυταπάτες από
τον ΣΥΡΙΖΑ, υποχώρησαν, σε μεγάλο βαθμό, οι πανεργατικές απεργιακές
κινητοποιήσεις και διαπιστώθηκε πως κανένα υποκατάστατο “κέντρο αγώνα”
του ΠΑΜΕ ή οποιουδήποτε άλλου, κακέκτυπου, που προβάλλεται, δεν μπόρεσε
κατ' ελάχιστο στο διάστημα αυτό να προσελκύσει, να ενεργοποιήσει και να
κινητοποιήσει τις ευρύτερες μάζες των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων
που κινητοποιούνταν στις πανεργατικές – πανελλαδικές κινητοποιήσεις της
πρώτης περιόδου. Η πίεση για έναν τέτοιο σκοπό επιβάλλεται να συνεχιστεί
γιατί αποδείχθηκε πως μόνο μέσα από τα συνδικάτα και τη μορφή των
πανελλαδικών – πανεργατικών κινητοποιήσεων μπορούν να τραβηχτούν
πλατύτερες μάζες στο δρόμο του αγώνα. Αυτό έδειξαν, ξανά, οι
πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις στις 12 Νοέμβρη, 3 Δεκέμβρη του
2015 και ιδιαίτερα η πρόσφατη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 4
Φλεβάρη. Αυτό θα δείξουν και οι επόμενες πανεργατικές απεργίες που
αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν στο άμεσο μέλλον. Το τελευταίο διάστημα,
μπροστά στις δυσκολίες που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και
λαϊκής πάλης και μπροστά στο νέο σκηνικό που διαμορφώθηκε με τις
εκλογές του Σεπτέμβρη, ξαναφουντώνουν όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις
που αντιπαλέψαμε σταθερά, τα προηγούμενα χρόνια, για τα συνδικάτα και
επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, όπως η “πολιτική συνεργασία των
δυνάμεων της αριστεράς”, σαν απάντηση για το ξεπέρασμα των δυσκολιών. Ο
συμφιλιωτισμός που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στον
ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της “ενότητας και της συνεργασίας των δυνάμεων της
αριστεράς”, ασκώντας μια ιδιαίτερη αρνητική επίδραση στο κίνημα και τους
αγώνες, πάει να αναπαραχθεί ξανά τώρα απέναντι σε νέους επίδοξους
“αριστερούς” διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας. Η υποχώρηση των
μαζικών πανεργατικών κινητοποιήσεων άρχισε μετά τις εκλογές του 2012,
όταν αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και άνοιξε ο δρόμος
για να διεκδικήσει με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Αντί η εκτίναξη
ενός κόμματος, που μιλά στο όνομα της Αριστεράς, στη θέση της
αξιωματικής αντιπολίτευσης να δυναμώσει το λαϊκό κίνημα, να πυκνώσει και
να μαζικοποιήσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Η λαϊκή οργή και αγανάκτηση από τον καταιγισμό των αντιλαϊκών μέτρων
της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, που κλιμακώθηκε όλη αυτή την περίοδο,
αντί να μετασχηματιστεί σε λαϊκό αγώνα στη βάση ενός σωστού πολιτικού
προσανατολισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να την εκτονώσει και να τη
μετασχηματίσει σε παραλυτική εκλογική προσδοκία στη βάση μιας
σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, υποτάσσοντας τους αγώνες στην προοπτική
ανόδου του στην κυβερνητική εξουσία, συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στην
υπονόμευση, την αποδιοργάνωση και τον αφοπλισμό του εργατικού και λαϊκού
κινήματος.
26. Αυτή η αρνητική εξέλιξη, με τη σοβαρή
κάμψη των κινητοποιήσεων, καταδείκνυε ότι, πέρα από το άμεσο κινηματικό
καθήκον της πάλης για την ανατροπή των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων,
υπάρχει το καθοριστικό ζήτημα σε ποια γενική πολιτική κατεύθυνση πρέπει
να στραφεί το λαϊκό κίνημα και ποιους ευρύτερους πολιτικούς στόχους
πρέπει να υπηρετεί. Αν η μαζικότητα αποτελεί προϋπόθεση χωρίς την
εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί
αποτελεσματικά, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων,
είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική και την έκβασή τους.
Όσο αυτοί οι αγώνες που αναπτύσσονται δεν συνδέονται με μια επαναστατική
ιδεολογία και πολιτική που μπορεί βαθμιαία, να τους ενοποιεί, να τους
ανυψώνει σε ένα ανώτερο επίπεδο και να τους δίνει αγωνιστικό ταξικό
περιεχόμενο, τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό και ευρύτερους
στόχους, δεν θα ξεφεύγουν από το σημερινό επίπεδο των ρεφορμιστικών
αυταπατών και ακόμα χειρότερα μπορεί να χειραγωγηθούν, να λεηλατηθούν
και να αξιοποιηθούν από τα αστικά κόμματα για τους δικούς τους
αντιλαϊκούς σκοπούς. Στην προηγούμενη φάση η έκβασή τους καθορίστηκε από
τον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, από το πολιτικό περιεχόμενο
μιας ψευτοαριστερής, σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης της
καπιταλιστικής κρίσης, που κατάφερε να εγκλωβίσει το κίνημα και τους
αγώνες στο τέλμα των ρεφορμιστικών αυταπατών και των κάλπικων
υποσχέσεων. Βέβαια η γενικότερη υποχώρηση του κινήματος, το χαμηλό
επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης των μαζών, συνδέεται με μια σειρά
παράγοντες που επιδρούν μακροχρόνια, όπως οι βαθιά αρνητικές επιδράσεις
που έχει αφήσει στο σώμα του μαζικού κινήματος η πολύχρονη κυριαρχία του
κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού της “ταξικής συμφιλίωσης”,
η υπόσκαψη και διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που
έχει προκαλέσει η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού και η
καπιταλιστική παλινόρθωση, τα προβλήματα και οι μεγάλες αδυναμίες των
αγωνιστικών – ταξικών δυνάμεων, τελικά η έλλειψη ενός πραγματικά
επαναστατικού φορέα με ισχυρούς δεσμούς και μαζική επιρροή στο λαό που
θα μπορούσε να δώσει μια σταθερή προοπτική στους λαϊκούς και εργατικούς
αγώνες. Αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικά διαμορφωμένους
συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού
κινήματος και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων
και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις,
απογοητεύσεις και ηττοπάθειες.
27. Οι γενικές κατευθύνσεις της πάλης, που
ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του κινήματος και υπηρετούν
όχι μόνο το στόχο μιας άμεσης προσπάθειας για την απόκρουση των
αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και την προώθηση των μακροπρόθεσμων στόχων του
κινήματος, θα ανοίξουν το δρόμο στην πορεία των λαϊκών αγώνων, μέσα από
επίμονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με
σοσιαλδημοκρατικές, ρεβιζιονιστικές θέσεις και πρακτικές που εκφράζονται
από καθορισμένες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα που αναφέρονται στην
Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα. Με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε
αξιωματική αντιπολίτευση δυνάμωσαν απότομα οι τάσεις ιδεολογικοπολιτικής
συμπόρευσης και συγχώνευσης, και μια σειρά δυνάμεις, συνιστώσες και μη,
προσδέθηκαν με τον ένα ή άλλο τρόπο στο ρεφορμιστικό άρμα του. Από όλες
αυτές τις δυνάμεις και σε όλη αυτή την περίοδο διαδόθηκε ένα πέλαγος
ρεφορμιστικών αυταπατών για τους “νέους ελπιδοφόρους σωτήρες” και
ασκήθηκαν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις για την “ενότητα και
συνεργασία της Αριστεράς”, για να συρθούν, δηλαδή, αγωνιστικές δυνάμεις
και να υποταχθούν στη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το Μ-Λ ΚΚΕ
με τις αποφάσεις και κατευθύνσεις του 5ου Συνεδρίου δυνάμωσε το μέτωπο
αντιπαράθεσης τόσο απέναντι στο αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής του
ΣΥΡΙΖΑ, το ρόλο και το χαρακτήρα του, όσο και ενάντια στις βαθιά
λαθεμένες, οππορτουνιστικές αντιλήψεις και πρακτικές πολιτικής
συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποστήριζαν μια σειρά δυνάμεις,
προβάλλοντας τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και αναδεικνύοντας
τους ριζικά διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς που υπάρχουν στο
κίνημα. Υπογράμμιζαν συμπερασματικά οι αποφάσεις του 5ου Συνεδρίου για
την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, την πολλά υποσχόμενη «αριστερή κυβέρνηση» που
ερχόταν, και τα καθήκοντά μας σχετικά με αυτά: “Σε αυτές τις συνθήκες,
όπου ο ΣΥΡΙΖΑ με το αριστερό προσωπείο του προετοιμάζεται μεθοδικά, και η
ηγεσία του επισκέπτεται και υποβάλλει τα διαπιστευτήριά της στους
εκπροσώπους των κυβερνήσεων της Γερμανίας και των ΗΠΑ, στους Ράιχενμπαχ
και στους πρέσβεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να
εξασφαλίσει την εύνοια και τη στήριξή τους, αποτελεί βασικό καθήκον να
δυναμώσουμε αποφασιστικά την πάλη ενάντια στη φιλοαστική,
φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαλέψουμε τον πραγματικό
χαρακτήρα της πολιτικής του, να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες και
ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί σε πλατιές λαϊκές μάζες και τις κάλπικες
διακηρύξεις του για μια “αριστερή κυβέρνηση”, έτσι ώστε να μην
παγιδευτεί ο λαός και να μη γευθεί ξανά τα “αγαθά” μιας ψευτοαριστερής
διακυβέρνησης, κομμένης και ραμμένης στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα
του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας”. Και στη βάση αυτής της
κεντρικής εκτίμησης, αντικρούοντας τις θέσεις που καλλιεργούσαν τον
συμφιλιωτισμό απέναντι στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, καθόριζε το 5ο Συνέδριο
τη θέση του Μ-Λ ΚΚΕ για το ζήτημα των κεντρικών πολιτικών συνεργασιών: “
Όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει καμιά κεντρική πολιτική συνεργασία με τον
ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου οι πολιτικοί μας προσανατολισμοί
διαφέρουν ριζικά, αλλά θα πρέπει να ενταθεί η αντιπαράθεση ενάντια στην
πολιτική και τις θέσεις τους πάνω στα βασικά ζητήματα και, ιδιαίτερα,
ενάντια στον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ που καθημερινά δίνει εξετάσεις
στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και δυνάστες του λαού και
προετοιμάζεται, ανυπόμονα, να αναλάβει για λογαριασμό τους την
κυβερνητική εξουσία”. Σε αυτήν τη γενική πολιτική κατεύθυνση πάλεψε το
Μ-Λ ΚΚΕ, δυναμώνοντας το μέτωπο αντιπαράθεσης ενάντια στην πολιτική
αυτών των φορέων, απορρίπτοντας ετερόκλητες και έξω από αρχές
συνεργασίες και αντιτάσσοντας την ανάγκη κεντρικής πολιτικής συνεργασίας
των δυνάμεων της πραγματικής αριστεράς.
Σημαντική κατάκτηση για την υπόθεση του
λαϊκού, αριστερού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος η δημιουργία και η
αγωνιστική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ