Ο διαλυτικός ρόλος του ρεφορμισμού – Με αφορμή την απεργία της 26ης Νοέμβρη
Όπως είναι γνωστό η κυβέρνηση με πρόσχημα την πανδημία επιχείρησε να επιβάλει την πλήρη απαγόρευση των διαδηλώσεων την ημέρα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τη 17η Νοέμβρη. Παρά τα πρωτοφανή τρομοκρατικά μέτρα της κυβέρνησης η απαγόρευση εκείνη δεν πέρασε, αφού τόσο στην Αθήνα όσο και σε πολλές άλλες πόλεις υπήρξαν κινητοποιήσεις που αντιμετωπίστηκαν με πρωτοφανή βιαιότητα απ’ τις δυνάμεις καταστολής αναδεικνύοντας και το πραγματικό ακροδεξιό πρόσωπο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Οι κινητοποιήσεις εκείνες δημιούργησαν ένα τόνο αισιοδοξίας ότι θα υπήρχε μια κάποια ανάλογη συνέχεια και στην απεργία της 26ης Νοέμβρη. Η εξέλιξη όμως και τα γεγονότα που ακολούθησαν προσγείωσαν τον κόσμο στην πραγματικότητα και κατέδειξαν ορισμένα σοβαρά συμπεράσματα. Θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε ορισμένα απ’ αυτά.
- Η κυριαρχία του ρεφορμισμού στην ηγεσία των συνδικάτων δεν μπορεί να συγκρουσθεί με την κυβερνητική πολιτική
Αν και προκηρύχθηκε απεργία απ’ την ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ , οι ηγεσίες αυτών των οργάνων δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε καλέσματα για συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες πόλεις της χώρας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το ΠΑΜΕ που ελέγχει δεκάδες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα σε όλη τη χώρα και που αρνήθηκε να καλέσει σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Να τονίσουμε ακόμα ότι και μεγάλες ομοσπονδίες του δημοσίου όπως η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ, και η ΠΟΕ ΟΤΑ δεν τόλμησαν να έρθουν σε ρήξη με την κυβερνητική πολιτική των απαγορεύσεων και αρνήθηκαν επίσης να καλέσουν σε συγκεντρώσεις.
Η στάση αυτή των ηγεσιών των συνδικάτων απέδειξε τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος , αλλά και το διαλυτικό ρόλο που παίζει ο ρεφορμισμός στους αγώνες των εργαζομένων. Έχουμε αναλύσει πολλές φορές τις επιπτώσεις της κυριαρχίας των ρεφορμιστικών δυνάμεων αλλά και θέσεων μέσα στο κίνημα και στη συνείδηση των εργαζομένων. Έχουμε ακόμα τονίσει το πόσο είναι αναγκαίο να αλλάξει αυτός ο συσχετισμός προς όφελος των ταξικών δυνάμεων και πόσο μεγάλη τροχοπέδη αποτελεί η σημερινή πραγματικότητα. Οφείλουμε όμως να τονίσουμε επίσης πόσο αδύναμες αλλά και διαλυτικές είναι οι απόψεις που στην πραγματικότητα καλούν σε συνδικαλιστική αποστράτευση, θεωρώντας σαν κύριο εχθρό τις ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικάτων και ταυτόχρονα παραβλέπουν ότι οι μορφές πάλης που οι ίδιοι προτείνουν μέσα απ’ τους διάφορους συντονισμούς πολιτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων δεν μπορούν να συσπειρώσουν παρά ελάχιστους στις κινητοποιήσεις που οι ίδιοι οργανώνουν.
- Η πολιτική της εθνικής ομοψυχίας που έχει επιβάλει η κυβέρνηση κυριαρχεί στην κεντρική πολιτική σκηνή
Ενώ η κυβέρνηση νομοθετεί τα πιο αντιδραστικά νομοθετήματα εκμεταλλευόμενη την υγειονομική κρίση, οι κυρίαρχες πολιτικές της χώρας και αυτές που υποτίθεται ότι αναφέρονται στην αριστερά υποκλίνονται μπροστά στις κυβερνητικές επιλογές και απλά βγάζουν κορώνες διαμαρτυρίας χωρίς όμως αντίκρισμα. Φυσικά δε θα περίμενε κανείς τίποτε περισσότερο απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ευτύχησε να κυβερνήσει για πέντε σχεδόν χρόνια και που έκανε το λαό μας να δυστυχήσει. Παρά τις κορώνες του Τσίπρα στη Βουλή, παρά τη «λιτανεία» του ΣΥΡΙΖΑ στο ΕΑΤ ΕΣΑ στις 17 Νοέμβρη, η βασική του γραμμή παραμένει στην ίδια πορεία με την κυβέρνηση, που ουσιαστικά λέει ότι «μένουμε αδρανείς» και ας αλωνίζει ο Μητσοτάκης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει όμως η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Όπως είναι γνωστό το ΚΚΕ στις 17 Νοέμβρη δέχθηκε επίθεση απ’ την αστυνομία με χημικά και κλομπ. Να υπενθυμίσουμε ότι την τελευταία φορά που οι δυνάμεις του ΚΚΕ είχαν δεχθεί την αστυνομική βία ήταν το 1999 στην διαδήλωση με αφορμή την επίσκεψη Κλίντον. Βέβαια άλλες δυνάμεις ειδικά απ’ το χώρο της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουν δεχθεί τις αστυνομικές επιθέσεις αμέτρητες φορές.
Φαίνεται όμως ότι η απόφαση της κυβέρνησης να χτυπήσει και τις δυνάμεις του ΚΚΕ, ξάφνιασε την ηγεσία του κόμματος και προβλημάτισε και τα μέλη του. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η απόφαση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ να εξαφανιστούν από κάθε κινητοποίηση ή ακόμα και από απόπειρα κινητοποίησης. Αποδείχθηκε έτσι για μια ακόμα φορά στο κόσμο της αριστεράς και ακόμα περισσότερο στο κόσμο της κομμουνιστικής αριστεράς ότι, παρά τους λεονταρισμούς της ηγεσίας του, το ΚΚΕ παραμένει δέσμιο στη γραμμή της συνθηκολόγησης και της υποταγής απέναντι στην άρχουσα τάξη. Μάλιστα έτρεξε να δηλώσει υποταγή, καλώντας τα στελέχη του να γίνουν εθελοντές στη στρατιά των κυβερνητικών επιλογών και του ίδιου του Μητσοτάκη, συμμετέχοντας στον εθελοντισμό για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, αφοπλίζοντας έτσι και τον αγώνα των ίδιων των υγειονομικών που απαιτούν εδώ και τώρα μόνιμες προσλήψεις προσωπικού και ενίσχυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας.
Τέλος οφείλουμε να κάνουμε και μια μικρή αναφορά και στο ρεύμα των λεγόμενων ανένταχτων. Σε εποχές νηνεμίας και ήρεμου πολιτικού κλίματος ορισμένοι απ’ αυτούς με λεονταρισμούς και παχιά λόγια κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα, κατηγορώντας όσους δρουν μέσα από οργανωμένες δυνάμεις και υποβαθμίζοντας την οργανωμένη δράση και πάλη. Τώρα όμως που σφίγγουν τα λουριά -που λέει και ο λαός μας- αρκετοί απ’ αυτούς έχουν λουφάξει, παραμένουν σιωπηλοί ή ακόμα χειρότερα υποστηρίζουν ότι δεν είναι ο κατάλληλος καιρός για κινητοποιήσεις, υποκλινόμενοι στην πραγματικότητα στην κυβερνητική πολιτική.
- Τα συμπεράσματά μας
Η σημερινή υγειονομική κρίση, όπως και η μεγάλη οικονομική κρίση που τσάκισε το λαό μας με τα μνημόνια της βάρβαρης πολιτικής που εφάρμοσαν ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ διαδοχικά, έχουν προκαλέσει μία σοβαρή υποχώρηση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Τα συνεχή και ανελέητα χτυπήματα με την τεράστια ανεργία, τη φτώχεια και τον ξενιτεμό των νέων ήρθαν να συμπληρωθούν και με την υγειονομική κρίση. Παρά τα όσα λένε οι κυβερνώντες η πανδημία δεν χτυπάει το ίδιο όλους. Δεν έχει διαταξικά χαρακτηριστικά που θέλει να υποστηρίζει ο Μητσοτάκης. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που νοσούν είναι οι εργαζόμενοι και η πλειοψηφία των ανθρώπων που χάνουν τη μάχη της ζωής είναι αυτοί που δεν έχουν τα μέσα να ζήσουν με αξιοπρέπεια ή στοιβάζονται στα άθλια ιδιωτικά γηροκομεία αφού η πρόνοια στηρίζεται μόνο στην ελεημοσύνη και όχι την κρατική πολιτική.
Η σημερινή όμως κρίση ανέδειξε για μια ακόμα φορά το διαλυτικό ρόλο που παίζουν οι ιδέες και πρακτικές του ρεφορμισμού. Η πολιτική της υποταγής και του συμβιβασμού που επιβάλλουν οι ρεφορμιστές ανοίγει διάπλατα το δρόμο στην άρχουσα τάξη να επιτίθεται με πιο μεγάλο μίσος στην εργατική τάξη και τα δικαιώματα της.
Είναι βέβαιο ότι ο δρόμος για την ανατροπή όλων αυτών των μεγάλων εμποδίων στο λαϊκό και εργατικό κίνημα είναι μακρύς και δύσκολος. Σ’ αυτό το δρόμο του αγώνα οφείλουν οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς, οι πραγματικές κομμουνιστικές δυνάμεις, οι μαρξιστές λενινιστές, να συμπαραταχθούν! Όσοι συνεχίζουν να μεμψιμοιρούν και αποστρατεύονται απ’ το δρόμο αυτό, στην πραγματικότητα, βρίσκονται στην άλλη όχθη του ποταμιού και στηρίζουν ηθελημένα ή όχι την κυριαρχία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας!
Γιώργος Σόφης, μέλος της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ