Οι εξαιρέσεις(του Θανάση Τσιριγώτη)
Σ’ ένα μικρό, μικρότατο χωριό της επαρχίας, ξεχασμένο από το κράτος και το θεό, βρέθηκε ένας παπάς. Μισός παπάς, μισός ξυλουργός, αρνήθηκε γρήγορα την επιστήμη και τ’ αποτελέσματά της, έγινε αντιεμβολιαστής λέγοντας μύθους των Εβραίων στις γριές, τρομάζοντας τον κόσμο με τις φωτιές της κόλασης, εφευρίσκοντας χαράγματα και αντίχριστους. Τόσα γνώριζε, τόσα έλεγε.
Θυμηθήκαμε το παραπάνω γεγονός με αφορμή τις διενέξεις που ξέσπασαν γύρω από το δίπολο εκκλησία και εμβόλιο, καθώς και τις θέσεις που παίρνουν διάφορες πολιτικές δυνάμεις. Δεν είναι του παρόντος άρθρου να ασχοληθεί με το ρόλο της εκκλησίας και το ιστορικοκοινωνικό φρένο που υπήρξε σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της χώρας, με αποκορύφωμα να βλογάει τις ξιφολόγχες των καταπιεστών Τούρκων, Γερμανών, χουντικών. Σε όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν στο λαό, υπήρχε η εξαίρεση της εκκλησίας. Στο φορολογικό, στο κτηματολόγιο, στις προσκλήσεις στα εμβόλια, πάντα με πρόσχημα το «αυτοδιοίκητο» η εκκλησία έβγαινε αλώβητη. Αφήνουμε κατά μέρος το Άγιον Όρος που λειτουργεί σαν το Βατικανό χωρίς τον πάπα.
Στις παρούσες συνθήκες ο Θεός υψώθηκε απέναντι στο Λόγο και ο δεύτερος γονάτισε στις επουράνιες θελήσεις. Έχοντας παραμάσχαλα την κυνική κι ανθρωπίνως αποκρουστική, λόγω αιμομιξιών και άλογων θανάτων, εβραϊκή μυθολογία (δες Παλαιά Διαθήκη), το πολιτικό κόστος λόγω πιστών, το ρίζωμα της πίστης σ’ ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, η ιεραρχία καμώνεται ότι στρατεύεται στον αγώνα ενάντια στην πανδημία. Λάθος! Δυο-τρεις ορθολογικές κουβέντες ύψωσαν κάποιοι ιεράρχες μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Από κει και ύστερα το χάος. Κληρικοί, που πληρώνονται από τον κρατικό κορβανά, ηγούνται της αντιεμβολιαστικής εκστρατείας. Ρασοφόροι και σταυροφόροι εφευρίσκουν διάφορα για τους εξωγήινους, τους ψεκασμούς, τα εμφυτευμένα τσιπάκια και ανακαλύπτουν τον Ιωάννη (πριν 2000 χρόνια) για να εξηγήσουν το DNA, το mRNA, τα τεστ και άλλα παρόμοια.
Όχι αναγνώστη. Δε συντάσσονται με την επιστημονική αμφισβήτηση, την αντιμονοπωλιακή συστράτευση, τα κοινωνικά δικαιώματα. Επιστρατεύουν ό,τι πιο αναχρονιστικό για να πισωγυρίσουν την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Η φράση πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού διατηρεί ακέραια την αξία της. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει ν’ αφήσουμε τους «πιστεύοντες» στο έλεος του κράτους και του θεού. Το παλλαϊκό μέτωπο -για το οποίο παλεύουμε και στο οποίο προσδοκούμε- χωράει κάθε εργαζόμενο ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, θρησκεία. Δεν εξαιρείται κανένας που θέλει να παλέψει ενάντια στην ντόπια και ξένη ακρίδα. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε πάντα ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης με ό, τι υπονομεύει και υποσκάπτει το δρόμο προς τα μπρος. Κι η πανδημία έφερε στον αφρό παλιά και νέα υλικά, δοκιμασμένα και όχι όπλα.
Αν η εκκλησία θέλει να ’ναι στο πλάι του «ποίμνιού» της (τι όρος κι αυτός) θα ’πρεπε να είναι μπροστά και να βλογάει τις συγκεντρώσεις-πορείες-διαδηλώσεις που υπερασπίζονται τη ζωή και την αξιοπρέπεια του λαού. Κοντολογίς θα ’πρεπε να είναι με «τους κάτω» και όχι με τους σύγχρονους Καίσαρες. Και πάντως να μη ζητάει την εξαίρεσή της.
Θανάσης Τσιριγώτης