Ορόσημο απάτης της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 10 χρόνια από τον Ιούλιο του 2015, τότε που ο Τσίπρας, πρωθυπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα. Το δίλημμα του δημοψηφίσματος αποδείχθηκε όχι μόνο κάλπικο αλλά και εξαιρετικά επιζήμιο για τον ελληνικό λαό. Πίσω και από τις δύο όψεις του δημοψηφίσματος κρυβόταν ένα μνημόνιο το οποίο θα επιβαλλόταν στον ελληνικό λαό με ή χωρίς τη θέλησή του.

Τόσο το δημοψήφισμα όσο και η μετέπειτα πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με την επιβολή του τρίτου μνημονίου και την οριστική προσχώρησή του στο μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων, ήταν ακριβώς το αποτέλεσμα της πολιτικής που είχε χαράξει όλη την προηγούμενη περίοδο. Εκείνης της πολιτικής που καλλιέργησε σκόπιμα ψεύτικες προσδοκίες στο λαό, πως μπορεί, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, να καταργήσει τα μνημόνια «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο», πως «θα χορεύουν οι αγορές και αυτοί θα βαράνε τα νταούλια». Όμως, όχι μόνο δεν καταργήθηκαν τα μνημόνια, αλλά αντίθετα υποκλινόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγετική του ομάδα τόσο στις προσταγές της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης όσο και των αμερικανο-ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, υπηρέτησε πειθήνια όλη τη μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Φόρτωσε στις πλάτες του ελληνικού λαού ένα ακόμα μνημόνιο, διαψεύδοντας με πάταγο τη λαϊκή προσδοκία, σπέρνοντας την απογοήτευση στα πλατιά λαϊκά στρώματα καθώς και σε ένα δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο. Πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή, την ώρα που τα κυρίαρχα αστικά κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονταν βυθισμένα σε βαθιά κρίση και το αστικό πολιτικό σύστημα μπροστά σε αδιέξοδα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε η πιο «χρυσή» εφεδρεία. Αξιοποιήθηκε από τους ντόπιους και ξένους δυνάστες για να ξελασπώσει και να βγάλει το αστικό σύστημα από το αδιέξοδό του, διαιωνίζοντας με τους λιγότερο δυνατούς κραδασμούς τόσο την αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική όσο και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας. Αυτή η πολιτική ήταν που φούσκωσε ξανά τα πανιά της Δεξιάς, που την ξέπλυνε, την αθώωσε για όλη την πολιτική της, την έφερε τελικά ξανά στην εξουσία, δικαιώνοντας εν πολλοίς την πολιτική της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει τις συνέπειες της πολιτικής του. Οι απανωτές διασπάσεις, η δραματική συρρίκνωση της πολιτικής του επιρροής καθώς και η αμετάκλητη πορεία αποσύνθεσης στην οποία έχει περιέλθει είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Της καταπάτησης της λαϊκής βούλησης, της καπηλείας των μεγάλων παλλαϊκών και πανεργατικών αγώνων ενάντια στα μνημόνια, της βαθιάς υπόκλισης στην ΕΕ και στους Αμερικάνους.

Δέκα χρόνια μετά, και ενώ η ΝΔ κλυδωνίζεται ξανά, αυτή τη φορά από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το δημοψήφισμα του 2015 μετατρέπεται σε πεδίο μιας παραπλανητικής αντιπαράθεσης. Από τη μια μεριά η κυβέρνηση έχοντας στο πλευρό της μια ισχυρή μερίδα των ΜΜΕ ανασύρει το δημοψήφισμα για να ξαναβγάλει τα δικά της «συμπεράσματα», υπενθυμίζοντας στο λαό πως τα μνημόνια ήταν μονόδρομος, πως η ΝΔ έβγαλε -τάχα- τη χώρα από τα μνημόνια και την κράτησε στην «αγκαλιά» της ΕΕ. Όλος ο αντιδραστικός εσμός των «Μένουμε Ευρώπη» επιστρατεύεται σε αυτή την κατεύθυνση για να προσφέρει επί της ουσίας και για μια ακόμα φορά στήριγμα στην ασθμαίνουσα κυβέρνηση, διαβλέποντας πως η λαϊκή οργή φουντώνει. Ολόκληρος ο κυβερνητικός μηχανισμός προπαγάνδας φανερά στοχεύει στον ξεδοντιασμένο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα όμως επιδιώκουν να «κοντύνουν» τον Τσίπρα που τελευταία πυκνώνει τις δημόσιες εμφανίσεις του επιβεβαιώνοντας τα σενάρια που τον θέλουν επικεφαλής ενός νέου πολιτικού φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς. Του χρεώνουν τις συνέπειες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ το 2015-19 για να εξωραΐσουν στα μάτια του κόσμου την πολιτική που εφαρμόζουν τώρα. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Π. Μαρινάκη ο οποίος είπε μεταξύ άλλων ότι «δέκα χρόνια μετά τις δραματικές ημέρες του 2015, όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού με το τυχοδιωκτικό δημοψήφισμά του […] η Ελλάδα προχωρά μπροστά. Με την ανεργία στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 17 ετών, την οικονομία να αναπτύσσεται με διπλάσιους ρυθμούς από την υπόλοιπη Ευρώπη, τα σύνορα μας, χερσαία και θαλάσσια, να φυλάσσονται με αυστηρό αλλά δίκαιο τρόπο, την αμυντική μας θωράκιση και το διπλωματικό μας κεφάλαιο να βρίσκονται, εν μέσω της δυσκολότερης παγκόσμιας συγκυρίας των τελευταίων δεκαετιών, στο ισχυρότερο επίπεδο…». Η ακραία ακρίβεια και η φτώχεια βαφτίζονται ανάπτυξη. Οι εργασιακές σχέσεις-λάστιχο και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας της μιας ημέρας αποκαλούνται «μείωση της ανεργίας». Ο ενδοτισμός και η εθελόδουλη πολιτική που υπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ παρουσιάζονται ως αμυντική θωράκιση. Η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα τους διαψεύδει οικτρά.

Από την πλευρά του ο Τσίπρας εκμεταλλευόμενος τη γκρίζα επέτειο του δημοψηφίσματος έκανε εκ νέου δημόσιες παρεμβάσεις με δηλώσεις για να υπερασπίσει τη μνημονιακή πολιτική που υπηρέτησε, πυροδοτώντας την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Αποτελεί πρόκληση η παρέμβαση του Τσίπρα, ο οποίος ως μέρος του προβλήματος επιχειρεί να εμφανιστεί ως μέρος της «λύσης», ως εκείνος που μπορεί να δώσει προοπτική και διέξοδο στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Είναι πρόκληση γιατί, αφού πρώτα εξαπάτησε το λαό υποσχόμενος την κατάργηση των μνημονίων, στη συνέχεια επέβαλε -με τη συναίνεση των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ κλπ- το τρίτο μνημόνιο χαλκεύοντας ακόμα μεγαλύτερα δεσμά ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποδούλωσης. Ο ίδιος, που τότε δημαγωγούσε ασύστολα με το περίφημο «go back κυρία Μέρκελ» καταγγέλλοντας τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, σήμερα εξωραΐζει προκλητικά τους άρπαγες ιμπεριαλιστές λέγοντας πως το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ οι ξένοι αλλά εγχώριοι. Κάνει στροφή 180 μοιρών και αυτοπαρουσιάζεται ως εκείνη η δύναμη που υπεράσπισε την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, δείχνοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως εκείνες τις δυνάμεις που «διαρκώς μας απομακρύνουν από την Ευρώπη». Όσο κι αν προσπαθεί να ξεπλύνει τους ιμπεριαλιστές δανειστές και να εκθέσει τους ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, η πραγματικότητα είναι πως το καθεστώς της εξάρτησης, που έγινε πιο ασφυκτικό στη μνημονιακή περίοδο, χρειάζεται τα ντόπια στηρίγματά του. ΝΔ – ΠΑΣΟΚ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν τους βασικούς στυλοβάτες τους καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

Στην προσπάθειά του να εκθέσει την κυβέρνηση της ΝΔ, ο Τσίπρας ζητάει από τον ΠτΔ να δημοσιοποιήσει τα πρακτικά της περιβόητης συνεδρίασης των πολιτικών αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος. Θεωρεί πως έτσι θα στριμώξει τη ΝΔ και θα πιέσει το ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας μάλιστα δημόσια με τη δήλωσή του «ποιος φοβάται την αλήθεια για το ’15». Τι θα μπορούσε να αποκαλύψει όμως μια τέτοια ενέργεια; Τίποτα περισσότερο από αυτό που ο ίδιος ο λαός βίωσε με τον πιο σκληρό τρόπο. Ότι δηλαδή ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ και τα δεκανίκια τους αποτέλεσαν το βασικό μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων.

Μια δεκαετία μετά από το περίφημο δημοψήφισμα και έχοντας περάσει ο λαός από τη θύελλα των τριών μνημονίων, βρίσκεται ξανά μπροστά σε μια νέα φαρσοκωμωδία. Μπροστά σε μια αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση ανάμεσα σε εκείνους που είναι οι βασικοί υπαίτιοι για τα δεινά του και οι οποίοι εμφανίζονται σήμερα ως επίδοξοι διασώστες του.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

e-prologos.gr