«ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ»
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Αυτό είναι ένα από
τα τελευταία συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ τυπωμένο σε αφίσα που κυκλοφορεί σε
όλη τη χώρα. Ασφαλώς και τα συνθήματα, πέρα από τις αναγκαίες, συχνά
απλουστεύσεις και απολυτότητες, παίζουν σημαντικό ρόλο, ειδικότερα ως
φορείς πανανθρώπινων ιδεών και αξιών ενδυναμώνοντας τη συλλογική δράση
και τους κοινωνικούς αγώνες. Το παραπάνω σύνθημα παραπέμπει στη «διαταγή
227 - Ούτε ένα βήμα Πίσω» του Στάλιν και στην πιο αιματηρή μάχη του Β'
Παγκοσμίου Πολέμου στο Στάλινγκραντ, όπου ο ρώσικος λαός πολέμησε με
απαράμιλλη γενναιότητα τις χιτλερικές ορδές. Στις 2 Φεβρουαρίου 1943, η
μάχη είχε τελειώσει. Ενενήντα ένας χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες, μαζί με
τον διοικητή τους, παραδόθηκαν στους Σοβιετικούς. Πάνω από ένα
εκατομμύριο άνθρωποι συνολικά είχαν σκοτωθεί.
Σήμερα ως σύνθημα το «ούτε ένα βήμα πίσω» τι εκφράζει; Σε ποιους απευθύνεται;
Εκφράζει μήπως την
«αταλάντευτη στάση» της κυβέρνησης προς τους ιμπεριαλιστές - τους
Εταίρους, όπως τους χαρακτηρίζει η ίδια - της ΕΕ και του ΔΝΤ; Δε
χρειάζεται να αναφερθεί κανείς στην περιβόητη συμφωνία της 20ης
Φεβρουαρίου που παρατείνει το αποικιοκρατικό καθεστώς των μνημονίων, της
εξάρτησης και της εποπτείας. Αρκεί μόνο η 47 σέλιδη πρότασή της προς το
ιμπεριαλιστικό - και όχι τεχνοκρατικό, όπως το χαρακτηρίζει ο
πρωθυπουργός- τερατούργημα της ΕΕ. Μια πρόταση - ταφόπλακα του
κεϋνσαινού προγράμματος «ήπιας διαχείρισης» της Θεσσαλονίκης και βίαιης
προσαρμογής στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας, της άγριας
φορολεηλασίας, της ανατροπής εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών, των
ιδιωτικοποιήσεων και αναπαραγωγής των σχέσεων εξάρτησης με χειρότερους
όρους.
Τα πλεονάσματα που
προβλέπονται, από την πρόταση της κυβέρνησης σημαίνουν τη συνέχιση της
λιτότητας σίγουρα και μετά το 2017. Η επίτευξή τους εξαρτάται από την
αύξηση του ΦΠΑ. Πρόκειται για σημαντική αύξηση των έμμεσων φόρων, με
άλλα λόγια φοροεπιδρομή και φορολεηλασία. Πέραν των δημοσιονομικών
μέτρων η κυβέρνηση προτείνει ιδιωτικοποιήσεις ύψους 3,2 δις για το
2015-16, 2,1 δις για το 2017-19 και 10,8 δις για την περίοδο μετά το
2020. Ουσιαστικά η δημόσια περιουσία και ο φυσικός πλούτος της χώρας
βγαίνει στο . σφυρί και μάλιστα από την «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση!
Στην κοινωνική ασφάλιση οι προτάσεις περιλαμβάνουν άρση της ρήτρας
μηδενικού ελλείμματος για το 2015-16 και σταδιακή απάλειψη των πρόωρων
συνταξιοδοτήσεων μέχρι τα 62.
Αν οι εμπνευστές του
συνθήματος «ούτε βήμα πίσω» αναφέρονται ότι δεν κάνουν πίσω από την 47
σέλιδη κυβερνητική πρόταση, να τους θυμίσουμε, εκτός των παραπάνω, ότι
στη συγκεκριμένη πρόταση δεν υπάρχει αναφορά σε διαγραφή του χρέους, και
σε καμιά πρόταση του προγράμματος Θεσσαλονίκης, Κατάργηση ΕΝΦΙΑ,
αφορολόγητο 12000 ευρώ, αύξηση κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, η
εγκατάλειψη της 13ης σύνταξης. Αλλά και: «Πρόγραμμα 300.000 νέων
θέσεων εργασίας σε δημόσιο, ιδιωτικό τομέα και κοινωνική οικονομία», η
«δημοκρατική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος με τρόπο κοινωνικά
δίκαιο», η «αντι-υφεσιακή πολιτική που σχεδιάζουμε με μέτρα αναπτυξιακής
αναδιανομής και ανάκαμψης της οικονομίας (π.χ. αύξηση κατώτατου μισθού,
μείωση των έμμεσων φόρων χάριν των άμεσων, μετατόπιση φορολογικού
βάρους από τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα προς τα πολύ υψηλά, αύξηση
του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων κ.λπ.), η «αναπτυξιακή αξιοποίηση
της δημόσιας περιουσίας, αντί της υλοποίησης των μνημονιακών επιταγών
εκποίησής της προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων». Όλα
αυτά, μερικούς μήνες μετά τη διατύπωσή τους, δεν αποτελούν παρά «σχήματα
λόγου», μνημεία πολικού αμοραλισμού και αναξιοπιστίας.
Η περιβόητη 47σέλιδη
της κυβέρνησης παρουσιάζεται από τη γλώσσα της εξουσίας, τη γλώσσα -
Πινόκιο, δηλαδή, ως «γραμμή Μαζινό». Ούτως ή άλλως οι περίφημες
«κόκκινες γραμμές» έχουν, ήδη «ξεχαστεί». Ανερυθρίαστα τα κυβερνητικά
στελέχη πλασάρουν τη γραμμή πως η μόνη «κόκκινη γραμμή» για την
κυβέρνηση είναι να υπονομευθεί το σχέδιο για «αριστερή παρένθεση». Αυτό
σημαίνει ότι για τη διατήρηση της εξουσίας, απεμπολούν κάθε
προγραμματική αρχή ακολουθώντας το δρόμο του πιο ανέντιμου συμβιβασμού
και της υποταγής. Άλλωστε, υπάρχει τέτοια χαοτική ασάφεια και χάος στις
διακηρύξεις και την πρακτική τους που εκθειάζουν το «σχέδιο Μάρσαλ» που
οδήγησε στη σκανδαλώδη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου με σκανδαλώδη
τρόπο και στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχία της χώρας, ικετεύοντας
για ένα ανάλογο «σχέδιο Μέρκελ» (Γ. Βαρουφάκης)
Το «ούτε βήμα πίσω»,
λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιείται με τον πιο χυδαίο και παραπλανητικό
τρόπο για να καλύψει το «πίσω σε όλα» όσα διακήρυξε προεκλογικά, και μια
συμφωνία ντροπής που θα είναι χειρότερη από τη 47σέλιδη κατάπτυστη
πρόταση της κυβέρνησης σηματοδοτώντας μια στρατηγική ήττα της Αριστεράς,
όχι μόνο της «κυβερνώσας», της «εύθυνης», των όποιων άλλων ευφημισμών ή
των «μνημονίων» και «των σαλονιών». Για την πραγματική αριστερά ο
δρόμος της ανασυγκρότησης ήταν και παραμένει δύσβατος μονόδρομος.
* Ο Γιώργος Κ.
Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ
του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης»