ΑΠ' ΤΗ ΣΥΖΉΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΣΥΜΒΟΎΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΌ.
Στις 2 Ιούνη, στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου έγινε συζήτηση γύρω απ' την κατάσταση στην Παλαιστίνη με αφορμή τις τελευταίες δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης που ζει στη Λωρίδα της Γάζας.
Δημοσιεύουμε την τοποθέτηση του εκπροσώπου της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, σ. Γιώργου Σόφη στη συνεδρίαση αυτή, τώρα που έχουν αναρτηθεί τα επίσημα πρακτικά της συνεδρίασης.
Γ.ΣΟΦΗΣ: Πίστευα θα ήταν πιο ζωηρή η συζήτηση σήμερα γύρω από το Παλαιστινιακό. Ένα θέμα που έχει, αν θέλουμε να συζητούμε σοβαρά, και μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε απόψεις οι οποίες υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και είναι πολύ σημαντικές.
Καταρχάς να πω κάτι. Μιλούμε για το δικαίωμα ενός λαού να έχει πατρίδα. Δηλαδή με λίγα λόγια, το κεντρικό σύνθημα αυτής της κουβέντας έπρεπε να είναι ένα: «λευτεριά στην Παλαιστίνη». Αυτό θα ήταν το κεντρικό ζήτημα όλης μας της κουβέντας. Δεν είναι βέβαια. Είναι με διαφορετικές προσεγγίσεις, οι οποίες εν μέρει γίνονται κατανοητές, θέλω όμως να πω ορισμένα πράγματα αν θέλετε και ιστορικά.
Κοιτάξτε, η χώρα Ελλάδα με τις Κυβερνήσεις που είχε αναγνώρισε σαν νομική υπόσταση το Κράτος του Ισραήλ το 1987. Από το 1948 μέχρι το 1987 υπήρχε de facto αναγνώριση, δηλαδή ότι είναι υπαρκτή οντότητα, όχι όμως ότι έχει νομική υπόσταση σαν Κράτος. Δεν είναι τυχαία αυτή η επιλογή. Ήταν μία επιλογή που συνδέονταν με τη γενικότερη πολιτική που χάραζαν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, που είχαν αν θέλετε στενές σχέσεις με τον Αραβικό Κόσμο, σε αντίθεση με τις σχέσεις που διατηρούσαν με το Ισραήλ, που ήταν εν πάση περιπτώσει «παγωμένες», όπως ακριβώς περιγράφονται και από το κομμάτι το διπλωματικό.
