Όταν οι δυνάστες του λαού και της εργατικής τάξης εμφανίζονται ως ευεργέτες της
Σύμφωνα με το Βήμα (12-3) όταν ο
βιομήχανος Ε. Μουζάκης ρωτήθηκε για το ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη
στιγμή της ζωής του απάντησε:
“Τη ζω κάθε μέρα. Είναι γύρω στο
μεσημέρι όταν από το γραφείο μου βλέπω την αλλαγή της βάρδιας στο
εργοστάσιο. Εκατοντάδες εργαζόμενοι φεύγουν και άλλοι τόσοι
προσέρχονται. Νιώθω πολύ υπεύθυνος για αυτούς τους ανθρώπους και τις
οικογένειές τους.” Παρά τον συναισθηματισμό και το γλυκερό ύφος της
συγκεκριμένης δήλωσης, το περιεχόμενό της δεν διαφέρει σε τίποτα από
αναρίθμητες δηλώσεις άλλων μελών αυτής της κάστας που με μονότονο τρόπο
επαναλαμβάνουν ακριβώς αυτό. Το αισχρό ιδεολόγημα της κυρίαρχης τάξης,
με βάση το οποίο η εργατική τάξη τής οφείλει το δικαίωμα στην εργασία
και ούτε λίγο ούτε πολύ την ίδια της την ύπαρξη. Που μέσα από την
κάλπικη προπαγάνδα του συστήματός της επιμένει να παρουσιάζεται ως ο
“στοργικός πατέρας”, ο “υπεύθυνος ευεργέτης” του λαού και των
εργαζομένων. Βιομήχανοι, τραπεζίτες και λοιποί μεγαλοαστοί, με την αθώα
και αγαθοεργή μάσκα του “επενδυτή” εμφανίζονται ως οι δημιουργοί και
εγγυητές των θέσεων εργασίας και δεν διστάζουν να μιλούν στο όνομα των
εργαζομένων προκειμένου να επιβάλλουν την πολιτική εξυπηρέτησης των
συμφερόντων τους.
