Γ. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ
Το Μ-Λ ΚΚΕ ανταποκρίθηκε θετικά στα πολιτικά καθήκοντα της νέας περιόδου που διαμορφώθηκε
24. Στο επίκεντρο της πάλης του Μ-Λ ΚΚΕ,
από το 5ο Συνέδριό του (Μάρτης 2013) μέχρι σήμερα, βρέθηκαν τα μεγάλα
προβλήματα που αντιμετώπισε ο λαός και η χώρα από τα σαρωτικά
αντεργατικά μέτρα των βάρβαρων μνημονίων της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ,
τα οποία συνέχισε να εφαρμόζει απαρέγκλιτα, μετά το Γενάρη του 2015, και
να τα επαυξάνει, με την επιβολή του τρίτου μνημονίου, η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιμετώπισε την πορεία προς το νέο πολιτικό
σκηνικό που διαμορφώθηκε τελικά με την “πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς”,
στηριγμένο στις αποφάσεις που πήρε, τα καθήκοντα που καθόρισε και στις
γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις που χάραξαν το 5ο Συνέδριο
και οι Αποφάσεις της ΚΕ στο διάστημα αυτό. Αυτές οι αποφάσεις και ο
προσανατολισμός που χαράχθηκαν εξόπλισαν ιδεολογικοπολιτικά τις δυνάμεις
μας και επέτρεψαν στο κόμμα να αντιμετωπίσει με σωστό τρόπο τη νέα
πολιτική κατάσταση. Να ανταποκριθεί θετικά στα βασικά πολιτικά καθήκοντα
και στόχους πάλης, έχοντας ανοιχτό μέτωπο ιδεολογικής και πολιτικής
αντιπαράθεσης με τις θέσεις και τους φορείς του συμβιβασμού και της
συνθηκολόγησης. Μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων που
έρχονταν να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση του εργαζόμενου λαού, ο μόνος
δρόμος σωτηρίας ήταν ο δρόμος της παλλαϊκής – πανεργατικής αντίστασης
και πάλης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές
και τα πολιτικά τους φερέφωνα, παραμερίζοντας τις σειρήνες των εύκολων
λύσεων και των ψευδαισθήσεων, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας. Σ’
αυτή την κεντρική κατεύθυνση κινήθηκε το Μ-Λ ΚΚΕ. Έχουν βγει
συμπεράσματα από τα έξι χρόνια διεξαγωγής του αγώνα για την απόκρουση
των βάρβαρων μέτρων και των ιμπεριαλιστικών μνημονίων. Ποιος
προσανατολισμός και ποιες μορφές έδωσαν τη δυνατότητα να εκφραστεί με
μεγαλύτερη μαζικότητα η αντίσταση των εργαζομένων, αλλά και ποιες
πρακτικές και θέσεις υπέσκαπταν και αποδυνάμωναν αυτήν τη μαζικότητα. Οι
πανεργατικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν την προηγούμενη περίοδο, ιδιαίτερα
το 2010 - 2012, επιβεβαίωσαν και ανέδειξαν τις διαθέσεις των
εργαζομένων να αντιπαλέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Όλοι οι αγώνες αυτοί
αναπτύχθηκαν μέσα από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, που
ασκώντας ισχυρή πίεση στις υποταγμένες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του
συνδικαλιστικού κινήματος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις εξανάγκασαν να
προκηρύξουν μια σειρά 24ωρες και 48ωρες πανελλαδικές απεργιακές
κινητοποιήσεις που διευκόλυναν στην πράξη την πιο πλατιά ενιαία
παρέμβαση και πάλη των εργαζομένων. Πάνω στη βάση αυτή το Μ-Λ ΚΚΕ και η
ΕΡΓΑΣ είχαν ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης με την πολιτική που καλούσε σε
φυγή από τα συνδικάτα και στη δημιουργία νεφελώδικων σχημάτων που θα
αναλάμβαναν υποτίθεται την οργάνωση και διεξαγωγή των συνδικαλιστικών
και λαϊκών αγώνων, που ποτέ δεν προέκυψαν και κανένα ρόλο στη μαζική
πάλη των εργαζομένων δεν διαδραμάτισαν.
25. Τα τρία τελευταία χρόνια, καθώς
εξασθένισε μια τέτοια πίεση και καλλιεργήθηκαν κάθε λογής αυταπάτες από
τον ΣΥΡΙΖΑ, υποχώρησαν, σε μεγάλο βαθμό, οι πανεργατικές απεργιακές
κινητοποιήσεις και διαπιστώθηκε πως κανένα υποκατάστατο “κέντρο αγώνα”
του ΠΑΜΕ ή οποιουδήποτε άλλου, κακέκτυπου, που προβάλλεται, δεν μπόρεσε
κατ' ελάχιστο στο διάστημα αυτό να προσελκύσει, να ενεργοποιήσει και να
κινητοποιήσει τις ευρύτερες μάζες των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων
που κινητοποιούνταν στις πανεργατικές – πανελλαδικές κινητοποιήσεις της
πρώτης περιόδου. Η πίεση για έναν τέτοιο σκοπό επιβάλλεται να συνεχιστεί
γιατί αποδείχθηκε πως μόνο μέσα από τα συνδικάτα και τη μορφή των
πανελλαδικών – πανεργατικών κινητοποιήσεων μπορούν να τραβηχτούν
πλατύτερες μάζες στο δρόμο του αγώνα. Αυτό έδειξαν, ξανά, οι
πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις στις 12 Νοέμβρη, 3 Δεκέμβρη του
2015 και ιδιαίτερα η πρόσφατη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 4
Φλεβάρη. Αυτό θα δείξουν και οι επόμενες πανεργατικές απεργίες που
αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν στο άμεσο μέλλον. Το τελευταίο διάστημα,
μπροστά στις δυσκολίες που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και
λαϊκής πάλης και μπροστά στο νέο σκηνικό που διαμορφώθηκε με τις
εκλογές του Σεπτέμβρη, ξαναφουντώνουν όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις
που αντιπαλέψαμε σταθερά, τα προηγούμενα χρόνια, για τα συνδικάτα και
επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, όπως η “πολιτική συνεργασία των
δυνάμεων της αριστεράς”, σαν απάντηση για το ξεπέρασμα των δυσκολιών. Ο
συμφιλιωτισμός που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στον
ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της “ενότητας και της συνεργασίας των δυνάμεων της
αριστεράς”, ασκώντας μια ιδιαίτερη αρνητική επίδραση στο κίνημα και τους
αγώνες, πάει να αναπαραχθεί ξανά τώρα απέναντι σε νέους επίδοξους
“αριστερούς” διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας. Η υποχώρηση των
μαζικών πανεργατικών κινητοποιήσεων άρχισε μετά τις εκλογές του 2012,
όταν αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και άνοιξε ο δρόμος
για να διεκδικήσει με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Αντί η εκτίναξη
ενός κόμματος, που μιλά στο όνομα της Αριστεράς, στη θέση της
αξιωματικής αντιπολίτευσης να δυναμώσει το λαϊκό κίνημα, να πυκνώσει και
να μαζικοποιήσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Η λαϊκή οργή και αγανάκτηση από τον καταιγισμό των αντιλαϊκών μέτρων
της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, που κλιμακώθηκε όλη αυτή την περίοδο,
αντί να μετασχηματιστεί σε λαϊκό αγώνα στη βάση ενός σωστού πολιτικού
προσανατολισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να την εκτονώσει και να τη
μετασχηματίσει σε παραλυτική εκλογική προσδοκία στη βάση μιας
σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, υποτάσσοντας τους αγώνες στην προοπτική
ανόδου του στην κυβερνητική εξουσία, συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στην
υπονόμευση, την αποδιοργάνωση και τον αφοπλισμό του εργατικού και λαϊκού
κινήματος.
26. Αυτή η αρνητική εξέλιξη, με τη σοβαρή
κάμψη των κινητοποιήσεων, καταδείκνυε ότι, πέρα από το άμεσο κινηματικό
καθήκον της πάλης για την ανατροπή των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων,
υπάρχει το καθοριστικό ζήτημα σε ποια γενική πολιτική κατεύθυνση πρέπει
να στραφεί το λαϊκό κίνημα και ποιους ευρύτερους πολιτικούς στόχους
πρέπει να υπηρετεί. Αν η μαζικότητα αποτελεί προϋπόθεση χωρίς την
εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί
αποτελεσματικά, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων,
είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική και την έκβασή τους.
Όσο αυτοί οι αγώνες που αναπτύσσονται δεν συνδέονται με μια επαναστατική
ιδεολογία και πολιτική που μπορεί βαθμιαία, να τους ενοποιεί, να τους
ανυψώνει σε ένα ανώτερο επίπεδο και να τους δίνει αγωνιστικό ταξικό
περιεχόμενο, τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό και ευρύτερους
στόχους, δεν θα ξεφεύγουν από το σημερινό επίπεδο των ρεφορμιστικών
αυταπατών και ακόμα χειρότερα μπορεί να χειραγωγηθούν, να λεηλατηθούν
και να αξιοποιηθούν από τα αστικά κόμματα για τους δικούς τους
αντιλαϊκούς σκοπούς. Στην προηγούμενη φάση η έκβασή τους καθορίστηκε από
τον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, από το πολιτικό περιεχόμενο
μιας ψευτοαριστερής, σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης της
καπιταλιστικής κρίσης, που κατάφερε να εγκλωβίσει το κίνημα και τους
αγώνες στο τέλμα των ρεφορμιστικών αυταπατών και των κάλπικων
υποσχέσεων. Βέβαια η γενικότερη υποχώρηση του κινήματος, το χαμηλό
επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης των μαζών, συνδέεται με μια σειρά
παράγοντες που επιδρούν μακροχρόνια, όπως οι βαθιά αρνητικές επιδράσεις
που έχει αφήσει στο σώμα του μαζικού κινήματος η πολύχρονη κυριαρχία του
κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού της “ταξικής συμφιλίωσης”,
η υπόσκαψη και διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που
έχει προκαλέσει η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού και η
καπιταλιστική παλινόρθωση, τα προβλήματα και οι μεγάλες αδυναμίες των
αγωνιστικών – ταξικών δυνάμεων, τελικά η έλλειψη ενός πραγματικά
επαναστατικού φορέα με ισχυρούς δεσμούς και μαζική επιρροή στο λαό που
θα μπορούσε να δώσει μια σταθερή προοπτική στους λαϊκούς και εργατικούς
αγώνες. Αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικά διαμορφωμένους
συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού
κινήματος και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων
και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις,
απογοητεύσεις και ηττοπάθειες.
27. Οι γενικές κατευθύνσεις της πάλης, που
ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του κινήματος και υπηρετούν
όχι μόνο το στόχο μιας άμεσης προσπάθειας για την απόκρουση των
αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και την προώθηση των μακροπρόθεσμων στόχων του
κινήματος, θα ανοίξουν το δρόμο στην πορεία των λαϊκών αγώνων, μέσα από
επίμονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με
σοσιαλδημοκρατικές, ρεβιζιονιστικές θέσεις και πρακτικές που εκφράζονται
από καθορισμένες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα που αναφέρονται στην
Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα. Με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε
αξιωματική αντιπολίτευση δυνάμωσαν απότομα οι τάσεις ιδεολογικοπολιτικής
συμπόρευσης και συγχώνευσης, και μια σειρά δυνάμεις, συνιστώσες και μη,
προσδέθηκαν με τον ένα ή άλλο τρόπο στο ρεφορμιστικό άρμα του. Από όλες
αυτές τις δυνάμεις και σε όλη αυτή την περίοδο διαδόθηκε ένα πέλαγος
ρεφορμιστικών αυταπατών για τους “νέους ελπιδοφόρους σωτήρες” και
ασκήθηκαν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις για την “ενότητα και
συνεργασία της Αριστεράς”, για να συρθούν, δηλαδή, αγωνιστικές δυνάμεις
και να υποταχθούν στη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το Μ-Λ ΚΚΕ
με τις αποφάσεις και κατευθύνσεις του 5ου Συνεδρίου δυνάμωσε το μέτωπο
αντιπαράθεσης τόσο απέναντι στο αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής του
ΣΥΡΙΖΑ, το ρόλο και το χαρακτήρα του, όσο και ενάντια στις βαθιά
λαθεμένες, οππορτουνιστικές αντιλήψεις και πρακτικές πολιτικής
συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποστήριζαν μια σειρά δυνάμεις,
προβάλλοντας τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και αναδεικνύοντας
τους ριζικά διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς που υπάρχουν στο
κίνημα. Υπογράμμιζαν συμπερασματικά οι αποφάσεις του 5ου Συνεδρίου για
την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, την πολλά υποσχόμενη «αριστερή κυβέρνηση» που
ερχόταν, και τα καθήκοντά μας σχετικά με αυτά: “Σε αυτές τις συνθήκες,
όπου ο ΣΥΡΙΖΑ με το αριστερό προσωπείο του προετοιμάζεται μεθοδικά, και η
ηγεσία του επισκέπτεται και υποβάλλει τα διαπιστευτήριά της στους
εκπροσώπους των κυβερνήσεων της Γερμανίας και των ΗΠΑ, στους Ράιχενμπαχ
και στους πρέσβεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να
εξασφαλίσει την εύνοια και τη στήριξή τους, αποτελεί βασικό καθήκον να
δυναμώσουμε αποφασιστικά την πάλη ενάντια στη φιλοαστική,
φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαλέψουμε τον πραγματικό
χαρακτήρα της πολιτικής του, να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες και
ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί σε πλατιές λαϊκές μάζες και τις κάλπικες
διακηρύξεις του για μια “αριστερή κυβέρνηση”, έτσι ώστε να μην
παγιδευτεί ο λαός και να μη γευθεί ξανά τα “αγαθά” μιας ψευτοαριστερής
διακυβέρνησης, κομμένης και ραμμένης στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα
του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας”. Και στη βάση αυτής της
κεντρικής εκτίμησης, αντικρούοντας τις θέσεις που καλλιεργούσαν τον
συμφιλιωτισμό απέναντι στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, καθόριζε το 5ο Συνέδριο
τη θέση του Μ-Λ ΚΚΕ για το ζήτημα των κεντρικών πολιτικών συνεργασιών: “
Όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει καμιά κεντρική πολιτική συνεργασία με τον
ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου οι πολιτικοί μας προσανατολισμοί
διαφέρουν ριζικά, αλλά θα πρέπει να ενταθεί η αντιπαράθεση ενάντια στην
πολιτική και τις θέσεις τους πάνω στα βασικά ζητήματα και, ιδιαίτερα,
ενάντια στον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ που καθημερινά δίνει εξετάσεις
στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και δυνάστες του λαού και
προετοιμάζεται, ανυπόμονα, να αναλάβει για λογαριασμό τους την
κυβερνητική εξουσία”. Σε αυτήν τη γενική πολιτική κατεύθυνση πάλεψε το
Μ-Λ ΚΚΕ, δυναμώνοντας το μέτωπο αντιπαράθεσης ενάντια στην πολιτική
αυτών των φορέων, απορρίπτοντας ετερόκλητες και έξω από αρχές
συνεργασίες και αντιτάσσοντας την ανάγκη κεντρικής πολιτικής συνεργασίας
των δυνάμεων της πραγματικής αριστεράς.
Σημαντική κατάκτηση για την υπόθεση του
λαϊκού, αριστερού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος η δημιουργία και η
αγωνιστική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ
28. Οι κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις των
τελευταίων χρόνων έθεσαν στην ημερήσια διάταξη, με ιδιαίτερα επιτακτικό
τρόπο, το καθήκον της συνένωσης των προσπαθειών της κεντρικής πολιτικής
συνεργασίας του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ(μ-λ), της ενίσχυσης μέσα στο κίνημα,
του ευρύτερου λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού, επαναστατικού
προσανατολισμού που υπηρετούν δεκαετίες. Και σε αυτή την επιτακτική
ανάγκη οι δύο οργανώσεις ανταποκρίθηκαν θετικά. Φέτος τον Απρίλη,
συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τη δημιουργία της ΠΑΑΣ και στη
συνέχεια της Λαϊκής Αντίστασης- Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής
Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ) που αποτέλεσαν καρπό αυτής της πολιτικής
συνεργασίας. Οι δύο οργανώσεις μέσα από την πανελλαδική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ
δίνουν καθημερινά τη μάχη, αφιερώνοντας όλες τις δυνάμεις τους για να
στηρίξουν και να ενισχύσουν την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής
τάξης και του λαού μας, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια των κυβερνήσεων της
ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της, ενάντια στη
ληστρική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και
εξάρτηση. Τέσσερα χρόνια το ΚΚΕ(μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ έδωσαν από κοινού
κεντρικές πολιτικές μάχες με την ενιαία κάθοδό τους σε όλες τις
βουλευτικές εκλογές, καθώς και στη μάχη της αποχής από το κάλπικο
δημοψήφισμα, στη βάση ενός κεντρικού πολιτικού προσανατολισμού που
κατοχύρωνε τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και τη δράση τους, κόντρα στην
πολιτική του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, και άφηνε μια
αγωνιστική παρακαταθήκη για την επόμενη περίοδο. Η πολιτική συνεργασία
των δύο οργανώσεων δεν αποτέλεσε ευκαιριακή συμπόρευση, αλλά καρπό
κοινών βασικών εκτιμήσεων, κατευθύνσεων και πολιτικών στόχων σε κεντρικά
ζητήματα, που δοκιμάζονται καθημερινά στο στίβο του πολιτικού αγώνα,
και γι' αυτό ακριβώς έχει ουσιαστική συνέχεια μέχρι σήμερα, χαράσσοντας
μιαν ελπιδοφόρα σταθερή προοπτική και επιβεβαιώνοντας πως μπορεί να
εκφράσει ανάγκες και απαιτήσεις του λαϊκού αγώνα και της ταξικής πάλης.
Παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες και τα προβλήματα που προέκυψαν το
διάστημα αυτό, παρά τις εκφρασμένες διαφορές απόψεων που υπάρχουν,
ορισμένες μάλιστα σε σημαντικά ζητήματα, οι δυο οργανώσεις κατάφεραν να
ξεπεράσουν τα εμπόδια και τις αρνητικές καταστάσεις που πήγαν να
δημιουργηθούν, άνοιξαν ένα δρόμο και χάραξαν μια βασική κατεύθυνση,
στέλνοντας μήνυμα πως οι δυνάμεις του μαρξιστικού- λενινιστικού
κινήματος είναι εδώ, μάχιμες μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις,
παλεύοντας να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν ευρύτερες δυνάμεις, να
διαδώσουν το δικό τους μήνυμα μέσα στους αγώνες, το λαό και την
Αριστερά. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προχωρήσουμε και στηριγμένοι
σε όσα έχουν κατακτηθεί μέχρι σήμερα να επιχειρήσουμε ακόμα πιο
ουσιαστικά και αποφασιστικά βήματα την επόμενη περίοδο.