Η στάση απέναντι στο πόλεμο στην Ουκρανία και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. (Μέρος δεύτερο)

Για τη στάση ορισμένων πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά, απέναντι στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και τα καθήκοντα του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος

Δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος του άρθρου που αφορά τη στάση διάφορων πολιτικών δυνάμεων γύρω απ' τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το άρθρο είναι αναδημοσίευση απ' το περιοδικό ΠΟΡΕΙΑ της νεολαίας του Μ-Λ ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ και ο “ιμπεριαλιστικός πόλεμος” 

Όμως το χαρακτήρα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου και της απάντησης που πρέπει να δώσει η λαϊκή-αντιιμπεριαλιστική πάλη διαστρεβλώνουν και οι αναλύσεις του ΚΚΕ που λειτουργούν ως συγκοινωνούν δοχείο με τον κούφιο αντικαπιταλισμό του ΝΑΡ και του τροτσκισμού.
Το ΚΚΕ εντοπίζει την έναρξη της ουκρανικής κρίσης στην περίοδο ολοκλήρωσης της καπιταλιστικής παλινόρθωσης το 1989-1991, με τη διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης. Όμως τα θεμέλια αυτής της κρίσης είχαν στην πραγματικότητα μπει από όταν ο χαρακτήρας της Σοβιετικής Ένωσης άλλαξε, από όταν η ηγεσία του ΚΚΣΕ πέταξε τον μαρξισμό-λενινισμό στον κάλαθο των αχρήστων και η σοσιαλιστική οικονομία έγινε λεία για τις φιλοδοξίες κάθε γραφειοκρατικού και αστικού στοιχείου, νεκρανασταίνοντας τον εθνικισμό, υποσκάπτοντας σταθερά τη φιλία και αλληλεγγύη των λαών της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών.

Πρέπει αρχικά να γίνει κατανοητό σε τι συνίσταται ο “ιμπεριαλιστικός πόλεμος” που προβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ. Στην ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ διαβάζουμε: “Οι λαοί δεν θα ζήσουν καλύτερα, διαλέγοντας εθνικό ή άλλου τύπου εκμεταλλευτή, αλλά νικώντας, καταργώντας το καθεστώς της εκμετάλλευσης”. Επομένως το ΚΚΕ υποκριτικά χτυπάει το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη Ρωσία σε επίπεδο συνθημάτων, αφού το πρόβλημα σύμφωνα με τις θεωρίες του είναι γενικά και αόριστα η “εκμετάλλευση” και θα λυθεί όταν ανατραπεί ο καπιταλισμός. Επομένως για το ΚΚΕ είναι το ίδιο αν θα ‘χει μια χώρα κατοχή, ή “εθνικό εκμεταλλευτή”, στο βαθμό που δεν έχει σοσιαλισμό! Εμείς δεν μπορούμε παρά να αναρωτιόμαστε, θα ήταν ίδια η κατάσταση για το λαό της Ουκρανίας αν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν οργάνωναν φασιστικό πραξικόπημα; Θα ήταν ίδια η κατάσταση για τον λαό που ξεριζώνεται και πεθαίνει αν ο ρώσικος ιμπεριαλισμός δεν έκανε εισβολή; Γιατί σε τέτοιες θέσεις οδηγεί η εξίσωση των ιμπεριαλιστικών με τα εξαρτημένα κράτη και η μετατροπή της “λαϊκής εξουσίας” και του “σοσιαλισμού” σε χάπι για όλες τις ασθένειες.
Γίνεται φανερό πως η καθοδήγηση του ΚΚΕ αναγκάζεται να ρίξει νερό στο κρασί της αναγνωρίζοντας στα λόγια τους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, τους οποίους όμως δεν εντοπίζει σχεδόν πουθενά, αφού από τον πόλεμο στη Συρία και το Αφγανιστάν, μέχρι την εισβολή του Μουσολίνι στην Ελλάδα το 1940, κάνει λόγο για “ιμπεριαλιστικούς πολέμους” δηλαδή για πολέμους άδικους και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Μα αν όλοι οι πόλεμοι μεταξύ των εξαρτημένων και των ιμπεριαλιστικών κρατών είναι ιμπεριαλιστικοί, τότε τη στιγμή που το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε και διαμέλιζε τη Γιουγκοσλαβία, ή όταν η φασιστική Ιταλία προέλαυνε στα βουνά της Βόρειας Ηπείρου, οι λαοί έπρεπε, σύμφωνα με το σημερινό ΚΚΕ, με το ένα χέρι να χτυπάνε τον εισβολέα και με το άλλο να ρίχνουν την κυβέρνηση! Όμως η διατήρηση ίσων αποστάσεων απέναντι στον ιμπεριαλισμό και την εθνική ανεξαρτησία οδηγούν στην πραγματικότητα στην ενίσχυση του ιμπεριαλισμού, γι’ αυτό και το ΚΚ Ιράκ, αδελφό κόμμα του ΚΚΕ, κατέληξε μέσα από τέτοιες ιδεολογικές ακροβασίες να συμμετέχει στην κυβέρνηση ανδρείκελο που έστησαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές κατά τη διάρκεια του κατακτητικού τους πολέμου, συνδράμοντας στη διάλυση της χώρας.
Στην πραγματικότητα η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να συγκεράσει τα αντιαμερικάνικα αισθήματα του λαού και την σχεδόν αυταπόδεικτη πλέον αλήθεια της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης μιας χούφτας ισχυρών χωρών απέναντι στην πλειοψηφία των λαών του πλανήτη, με τη νεοτροτσκιστική ιδεολογική στροφή που κάνει τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με την οποία υπάρχει στον κόσμο μόνο μια αντίθεση στην οποία οι λαοί πρέπει να πάρουν θέση, η αντίθεση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες. Αυτή την αντίληψη αναχώρησης από το πραγματικό έδαφος της ταξικής πάλης υπηρετεί και το ξεχείλωμα της έννοιας του ιμπεριαλιστικού πολέμου από τις θεωρίες του ΚΚΕ.
Αυτή είναι στην πραγματικότητα και η ανάλυση του ΝΑΡ και μιας σειράς δυνάμεων με τροτσκιστικές και ευρωκομμουνιστικές καταβολές, έως και των ρευμάτων του αναρχικού χώρου. Όλα τα κράτη εξισώνονται επειδή είναι καπιταλιστικά, και από τη Μπουρκίνα Φάσο μέχρι τις ΗΠΑ το αποκλειστικό καθήκον των λαών είναι η “αντικαπιταλιστική επανάσταση”, η οποία δεν είναι και τόσο επανάσταση, αφού χωράει σε ένα “μεταβατικό πρόγραμμα” διαχείρισης του αστικού κράτους.

Η θεωρία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού του ΝΑΡ 

Το ΝΑΡ εδώ και χρόνια επιμένει στη θεωρία του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού”, η οποία δεν είναι παρά μια “αριστερή” αναπαραγωγή της ιμπεριαλιστικής θεωρίας της “παγκοσμιοποίησης” και του “πλανητικού χωριού”. Σύμφωνα με το ΝΑΡ όλα αυτά τα χρόνια συντελείται η “διεθνοποίηση του παγκόσμιου πλέγματος του κεφαλαίου”. Όμως πως μπορεί αυτή η θεωρία να απαντήσει στο ζήτημα της Ουκρανίας; Μήπως το “κεφάλαιο γενικά” στήνει πραξικόπημα απέναντι στον εαυτό του, ύστερα εισβάλλει στη “διεθνοποιημένη” κρατική του επικράτεια, απειλώντας ταυτόχρονα να αυτοκαταστραφεί με πυρηνικό ολοκαύτωμα;
Σε τέτοια και άλλα παλαβά ως και επικίνδυνα συμπεράσματα οδηγεί κάθε θεωρία που αποτελεί άρνηση της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού, της μόνης θεωρίας που είναι επιστημονικά θεμελιωμένη, που απέδειξε την ορθότητά της στην πράξη με την γιγάντωση του κομμουνιστικού, του εργατικού, φιλειρηνικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, με τη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και των αντιαποικιοκρατικών αγώνων που ελευθέρωσαν τους λαούς από τη Λατινική Αμερική, ως την Αφρική και την Ινδοκίνα. Μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί να μπει φραγμός στα πολεμικά και εκμεταλλευτικά σχέδια των ιμπεριαλιστών. Κάθε άρνηση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων αποπροσανατολίζει και περιθωριοποιεί το λαϊκό κίνημα, κερδίζει χρόνο στο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα. Από αυτή την άποψη η αριστερίστικη, “ταξική”, άρνηση του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, είναι μια δεξιά γραμμή υποταγής του λαϊκού κινήματος στον ιμπεριαλισμό.
Ο ελληνικός λαός ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ιμπεριαλισμός και εξάρτηση από τις μεγάλες δυνάμεις. Βίωσε την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα από τα “δάνεια της ανεξαρτησίας”, τα Δεκεμβριανά και τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς στο Γράμμο, μέχρι την κατεχόμενη Κύπρο και τα μνημόνια που φτωχοποιούν σήμερα τους εργαζόμενους, ξεπουλώντας και αποσαθρώνοντας την παραγωγική βάση της χώρας. Η εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που μετατρέπουν τη χώρα σε ένα απέραντο στρατιωτικό ορμητήριο για τους βομβαρδισμούς των λαών της περιοχής, θέτει ως επιτακτική ανάγκη την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Ο αντιιμπεριαλιστικός-αντιπολεμικός αγώνας δεν μπορεί παρά να αναπτυχθεί σε αντιπαράθεση με τις αυταπάτες περί “αποδέσμευσης από ΝΑΤΟ-ΕΕ με λαϊκή εξουσία” σε κάποιο απώτερο μέλλον, κόντρα στο ρεφορμισμό των “αντικαπιταλιστικών μεταβατικών προγραμμάτων” διαχείρισης του καπιταλισμού. Η αντιπαράθεση με τον πόλεμο, τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση δεν μπορεί παρά να λυθεί στα πλαίσια του σημερινού αγώνα για ειρήνη και εθνική ανεξαρτησία, μέσα από τον οποίο θα προκύψουν οι όροι για ριζικές κοινωνικές μεταβολές και την επαναστατική άνοδο της εργατικής τάξης και του λαού στην πολιτική εξουσία.

Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του περιοδικού Πορεία

πηγή: poreia.net