Κριτική στη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ για ορισμένα σοβαρά πολιτικά ζητήματα.

 

Τρία σχόλια για το πραγματικό πρόσωπο του ΚΚΕ

 

Ένα χρόνο μετά το έγκλημα των Τεμπών, μια πελώρια επιχείρηση συγκάλυψης έχει ενορχηστρωθεί από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τη στήριξη των μέσων ενημέρωσης και των δικαστικών και εισαγγελικών αρχών. Στην προσπάθεια διάχυσης των ευθυνών από πάνω της ωσ­τόσο, η κυβέρνηση βρήκε στήριξη και από το ΚΚΕ στην κοινοβουλευτική διαδικασία, όταν έσπευσε να προτείνει σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διερεύνηση των ευθυνών από το 1997! Τριάντα, δηλαδή, περίπου χρόνια πριν. Η κυβέρνηση έσπευσε να συμφωνήσει και να αξιοποιήσει το δώρο που της πρόσφερε το ΚΚΕ για να αρνηθεί την προανακριτική επιτροπή που θα ερευνούσε με βάση το φάκελο της ευρωπαϊκής εισαγγελίας που κατατέθηκε αρχές Ιουλίου και έθετε ονομαστικά προς διερεύνηση ποινικών ευθυνών των νυν και τέως υπουργών Μεταφορών Καραμανλή και Σπίρτζη. Όχι ότι θα έπρεπε να περιμένει κανείς από την κοινοβουλευτική αυτή διαδικασία τίποτε ουσιαστικό, είτε έτσι είτε αλλιώς, ωστόσο -ανεξάρτητα και πέρα από αυτό- έχουν τη σημασία τους οι πολιτικές εντυπώσεις και τα πολιτικά μηνύματα· και το ΚΚΕ έστειλε τα δικά του, δίνοντας χείρα βοηθείας και βγάζοντας από τη δύσκολη θέση την κυβέρνηση.

Αντίστοιχα, στη μεγάλη κινητοποίηση που έγινε πριν από λίγες μέρες, η πορεία του ΚΚΕ στην Αθήνα κατέληξε όπως και στις περσινές κινητοποιήσεις στα γραφεία της Hellenic Train. Προφανώς υπάρχουν ευθύνες και στην εταιρεία. Αλλά μήπως ήρθε η εταιρεία και πήρε τα κλειδιά των σιδηροδρόμων; Όχι. Υπόλογη απέναντι στο λαό είναι η κυβέρνηση. Αυτή ξεπουλάει το δημόσιο πλούτο, αυτή διαμορφώνει το πλαίσιο της ασυδοσίας και της αισχροκέρδειας των εταιρειών, αυτή επιτρέπει την εγκληματική αμέλεια και επιβάλλει την ατιμωρησία στην πλάτη του λαού και με θύμα το λαό. Και η διάχυση και ο διαμοιρασμός των ευθυνών που πράττει το ΚΚΕ αυτήν εξυπηρετεί και το δικό της παιχνίδι παίζει.

***

«Τώρα με τα πόδια και με τα τρακτέρ, αν δεν δικαιωθούμε θα γίνει Κιλελέρ».
Με το σύνθημα αυτό, όπως μας πληροφορεί ο Ριζοσπάστης, άνοιξε τη συγκέντρωση των αγροτών στις 20 Φλεβάρη στην Αθήνα ο Κώστας Τζέλλας, μέλος της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων και στέλεχος του ΚΚΕ. Λίγες μέρες μετά, με τη συμφωνία του ΚΚΕ οι αγρότες έκλεισαν τις κινητοποιήσεις τους αποχωρώντας από τα μπλόκα χωρίς να έχουν δικαιωθεί σε κανένα από τα βασικά τους αιτήματα. Απέναντι στον κυβερνητικό εμπαιγμό οι αγρότες έχουν να αντιμετωπίσουν και τον εμπαιγμό της ηγεσίας του ΚΚΕ, που με την ίδια ευκολία που σκορπάει βροντερές αγωνιστικές υποσχέσεις με την ίδια ευκολία κλείνει αγώνες.

Από την πρώτη στιγμή, σε μπλόκα διασπασμένα σε «κόκκινα» και «μπλε», οι αγροτοσυνδικαλιστές του ΚΚΕ, σε συμφωνία με τις ηγεσίες των αγροτικών στελεχών της δεξιάς, και όλοι μαζί σε πνεύμα συνεννόησης με την κυβέρνηση και την αστυνομία για την αποφυγή κάθε διατάραξης της «κοινωνικής ηρεμίας» και «γαλήνης», ξεγέλασαν για άλλη μια φορά τη φτωχομεσαία αγροτιά που αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης οδηγώντας σε αγώνες ξέπνοους με ημερομηνία λήξης, σε αγώνες λελογισμένης πίεσης, χωρίς την παραμικρή αποφασιστικότητα και διάθεση σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική.

Ανάλογη είναι η στάση των δυνάμεων του ΚΚΕ στους αγώνες της νεολαίας ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Στα μισά του αγώνα φωνάζαν πως «είμαστε ήδη νικητές» και πως «η κυβέρνηση έχει ήδη χάσει». Απέναντι στο βασικό όπλο της τηλε-εξεταστικής, που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση με την κατάπτυστη συνεργασία πρόθυμων πρυτάνεων, οι δυνάμεις του ΚΚΕ έκλεισαν το μάτι, συναίνεσαν και προέτρεψαν τον κόσμο να μη χάσει το εξάμηνο και τα μαθήματα. Μοιράστηκαν τις ευθύνες με τα ΕΑΑΚ σε έναν αδυσώπητο αγώνα για την πρωτοκαθεδρία, τον έλεγχο και την ηγεμονία στο φοιτητικό κίνημα. Ξυλοδαρμοί, χωριστά πλαίσια, χωριστές κινητοποιήσεις, χωριστά συντονιστικά, σε ένα όργιο διασπαστισμού και από­σπασης μικροκομματικού οφέλους. Πρώτοι από όλους σπεύδουν να φωνάξουν -στο χαλί της απογοήτευσης που έστρωσαν- πως ο αγώνας δεν τραβάει άλλο και πως θα συνεχιστεί (κανείς δεν ξέρει πότε) με τις γνωστές «πολύμορφες» κινητοποιήσεις (κανείς δεν ξέρει ποιες), για να μην εφαρμοστεί ο νόμος. Ούτε αυτό κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει.
Αυτό όμως που είναι καλά γνωστό και ο Κουτσούμπας έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους είναι η νέα μητέρα των μαχών για την ενίσχυση του ΚΚΕ στην κάλπη των ευρωεκλογών, θέτοντας τον πήχη στο στόχο της δεύτερης θέσης.

***

Ο Μάρτιος θα είναι ο μήνας που η κυβέρνηση θα ανακοινώσει την αύξηση του κατώτατου μισθού. Από τα 780 που είναι τώρα αφήνεται να διαρρεύσει μια αύξηση στα 820(;) και απέναντι στις κυβερνητικές εξαγγελίες η ΓΣΕΕ προβάλλει τη διεκδίκηση των 908 ευρώ για τον κατώτατο μισθό. Και ποια είναι η διεκδίκηση που προβάλλει το ΚΚΕ, όπως διαβάζει κανείς στο Ριζοσπάστη στις 24 Φλεβάρη;

Αφού καταγγέλλει «…την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, που έχει ήδη ανοίξει …εποικοδομητικό “κοινωνικό διάλογο” με την κυβέρνηση στο παζάρι για τα ψίχουλα του βασικού μισθού», λέει αμέσως παρακάτω: «Οι διεκδικήσεις των συνδικάτων εστιάζουν μεταξύ άλλων στις ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς… Στην αύξηση του κατώτατου μισθού στα 900 ευρώ…».

Αν η ηγεσία της ΓΣΕΕ επιδίδεται σε «παζάρι για ψίχουλα», τότε η διεκδίκηση που θέτει το ΚΚΕ στους εργαζόμενους να παλέψουν για να κερδίσουν τι είναι;

Δεν μπορούμε από την άλλη να ξεχάσουμε την περίοδο πριν τα μνημόνια, όταν ο βασικός μισθός ήταν στα 751 και το ΚΚΕ πρόβαλλε διεκδικήσεις τότε, όπως ανέφερε η ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ 2/10/2008: «Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, στη βάση των σύγχρονων μεγάλων αναγκών της λαϊκής οικογένειας. Βασικό μισθό 1.400 ευρώ, 1.120 ευρώ κατώτερη σύνταξη, επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ (80% του βασικού μισθού) για όλο το διάστημα της ανεργίας…».

Από τότε μέχρι σήμερα ο ΟΟΣΑ, αλλά και ο ΙΟΒΕ, όργανο των βιομηχάνων αναφέρουν πως ο μέσος εργαζόμενος έχασε λόγω πληθωρισμού το 30 % της αγοραστικής του δύναμης.

Το ΚΚΕ τότε πρόβαλλε σαν διεκδίκηση από τα 751 στα 1400 και τώρα παρά τις τρομακτικές μειώσεις των εισοδημάτων από τα 780 στα 900.
Από τα απογειωμένα αιτήματα, που δεν μπορούν να συσπειρώσουν δυνάμεις γύρω τους επειδή ακριβώς είναι απογειωμένα, στα αιτήματα μιας ρεαλιστικής προσαρμογής στα πλαίσια των αντοχών της οικονομίας, όπως ορίζει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο, που δεν μπορούν να συσπειρώσουν δυνάμεις, διότι δεν αξίζει τον κόπο …να συσπειρωθούν, να παλέψουν, να απεργήσουν και να κάνουν θυσίες οι εργαζόμενοι για αυτά!

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

e-prologos.gr