Νέο εμπαιγμό του λαού, νέα εξοργιστική πρόκληση προς τον αγροτικό ιδιαίτερα κόσμο, από τον «ανήξερο» Κυρ. Μητσοτάκη και το επιτελικό του κράτος, αποτελεί η πρωθυπουργική πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το μέγα σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ από… το 1998! Αλλά, ταυτόχρονα, και μια έμμεση ομολογία βαριάς ενοχής.

Ο στόχος προφανής. Διαθέτοντας την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η κυβέρνηση ΝΔ αποσκοπεί στο να μην λογοδοτήσει, να μην καταλογιστεί καμιά ευθύνη σε κανένα στέλεχός της, να βγει από το κάδρο των ευθυνών πρωτίστως ο πρωθυπουργός και να μείνει ανέγγιχτος -για ευνόητους λόγους- ειδικά ο Βορίδης, συμψηφίζοντας και διαχέοντας την ευθύνη σε βάθος 27 χρόνων… Η γνωστή αμαρτωλή ιστορία με τις εξεταστικές επιτροπές.

Και ενώ η δυσοσμία των κατά συρροή σκανδάλων, ενώ το έγκλημα των Τεμπών και η συγκάλυψή του πλακώνουν καταθλιπτικά τη χώρα και εκτοξεύουν τη λαϊκή δυσφορία και οργή για όλα όσα αποκαλύπτονται αλλά και για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, ο Κυρ. Μητσοτάκης πασχίζει να διασώσει την πολιτική του κυριαρχία και επιβίωση, προχωρώντας σε αυτάρεσκες δηλώσεις για τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησής του και μετατοπίζοντας ταυτόχρονα την πολιτική ατζέντα σε πεδία που θεωρεί πως είναι προνομιακά για αυτόν.

Σκηνοθετεί, κατά την προσφιλή του μέθοδο, την απατηλή εικόνα μιας ευημερούσας τάχα οικονομίας και επαναφοράς της χώρας στην «κανονικότητα» και ποζάρει σαν η μοναδική «φερέγγυα» πολιτική επιλογή και διέξοδος, προτάσσοντας εκβιαστικά το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος». Με τα ενσωματωμένα ΜΜΕ να συντάσσονται μαζί του και τα κρατικά κανάλια να έχουν μετατραπεί -χωρίς να τηρείται κανένα πρόσχημα πλέον- σε κυβερνητικό φέουδο και εμετικούς προπαγανδιστές της πολιτικής της ΝΔ.

Την ίδια στιγμή, σε μια κίνηση αντιπερισπασμού και εκτροπής της κοινής γνώμης από τη δυσωδία του ΟΠΕΚΕΠΕ, επιστρατεύει μια ακραία ρατσιστική ρητορική για «εισβολείς λαθρομετανάστες», για πληθυσμιακή «αλλοίωση» και «αντικατάσταση» και ψηφίζει τροπολογία στη Βουλή με την οποία περιστέλλει θεμελιώδη δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών. Ο εθνικιστικός παροξυσμός είναι πάλι σε έξαρση. Η μισαλλοδοξία και το ρατσιστικό μίσος ξεχειλίζουν, διεγείρουν τα φοβικά συντηρητικά αντανακλαστικά, δηλητηριάζουν το σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Η επίδειξη πυγμής κατευθύνεται σταθερά και προς τα έσω. Η κυβέρνηση ΝΔ θεσμοθετεί τη 13ωρη εργασία, δημιουργώντας εφιαλτικές εργασιακές συνθήκες εποχής προ Σικάγο, τη στιγμή που τα εργατικά δυστυχήματα (114 νεκροί το πρώτο εξάμηνο) καταγράφουν σοκαριστικό ρεκόρ εικοσαετίας. Δημιουργεί Κεντρικό Πειθαρχικό Συμβούλιο για τη φίμωση των δημοσίων υπαλλήλων και την επιβολή της αξιολόγησης, στην προοπτική της κατάργησης της μονιμότητας. Ο αυταρχικός εκτροχιασμός της συνεχίζεται με τη θεσμοθέτηση πειθαρχικών διώξεων, αποβολών και διαγραφών φοιτητών, παρουσιάζοντας μεμονωμένα περιστατικά βίας και προβοκάτσιας, αναρχικής ή «αναρχικής» δράσης, σαν καθολικό φαινόμενο που μαστίζει τα πανεπιστήμια.

Ένα πλέγμα αντεργατικών, αυταρχικών μέτρων και κυρώσεων είναι σε πλήρη εξέλιξη, ενώ η ακρίβεια σαρώνει το λαϊκό εισόδημα, τα νοσοκομεία κυριολεκτικά ψυχορραγούν, η Παιδεία αγκομαχάει, η κοινωνική πρόνοια καταρρέει και το κόστος της στέγασης έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη.

Αυτά είναι τα πρόσφατα και τα διαχρονικά «επιτεύγματα» της ΝΔ και του Κυρ. Μητσοτάκη. Στη συμπλήρωση έξι χρόνων στη διακυβέρνηση της χώρας, ο απολογισμός της είναι ένας λαός ακόμη πιο φτωχοποιημένος και καταχρεωμένος, που αντιμετωπίζεται με επιδόματα ελεημοσύνης, με το ιδιωτικό χρέος να έχει εκτιναχθεί σε ιλιγγιώδες ύψος, πάνω από 250 δισ. ευρώ. Μια χώρα που συνεχίζει να λεηλατείται από τους δανειστές της και την ολιγαρχία της. Με τη γονυκλισία προς τους ισχυρούς να θεωρείται προτέρημα και την πειθήνια διεκπεραίωση των ολέθριων σχεδιασμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ να αποτιμάται σαν γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας…! Αυτή είναι η «ισχυρή» και με «αυτοπεποίθηση» Ελλάδα του Κυρ. Μητσοτάκη.

Βαθιά κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος

Οι ανοχές και οι αντοχές της κοινωνίας έχουν στερέψει. Ακόμη και αυτές οι κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν, ξανά και ξανά. Μια εκτεταμένη λαϊκή δυσφορία για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής καταγράφεται και εδραιώνεται. Τα δημοσκοπικά εκλογικά ποσοστά της ΝΔ είναι κολλημένα λίγο πάνω από το 20%, σε συνθήκες εκκωφαντικής απουσίας αντιπολίτευσης, και με τα περισσότερα ΜΜΕ ασφυκτικά ελεγχόμενα.

Βουτηγμένο στη σαπίλα των σκανδάλων, αντιμέτωπο με την κλιμακούμενη λαϊκή αγανάκτηση, με εξαντλημένα πλέον τα πολιτικά του καύσιμα και με συρρικνωμένο το πρωθυπουργικό πολιτικό κεφάλαιο, το κυβερνητικό κόμμα έχει μπει σε τροχιά ανεπίστρεπτης φθοράς και βαθιάς κρίσης. Και πασχίζει, με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, επιστρατεύοντας κάθε μηχανισμό, να κερδίσει πολιτικό χρόνο, να εκβιάσει και αποσπάσει τη λαϊκή ανοχή προτάσσοντας μια ακραία κινδυνολογία. Το «απρόβλεπτο μέλλον», η «ακυβερνησία», το «χάος», πραγματικοί και μη πραγματικοί κίνδυνοι για το λαό και τη χώρα, ψεύτικα διλήμματα και ακατάσχετη παραπληροφόρηση επιστρατεύονται. Για να παριστάνουν αυτοί την «εγγύηση» μιας τάχα «σταθερότητας», «ασφάλειας» και «κανονικότητας». Προσπάθειες που πλέον πέφτουν στο κενό.

Αλλά η λαϊκή απαξίωση συμπεριλαμβάνει και όλους όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά), όλους όσοι μοιράστηκαν και μοιράζονται με τη ΝΔ τα βάρβαρα Μνημόνια και όλη την καταστροφική για το λαό και τη χώρα πολιτική, είτε από τη θέση της κυβέρνησης είτε από τη θέση της δήθεν αντιπολίτευσης. Ο «κανένας» επιστρέφει και πάλι θριαμβευτικά στις λαϊκές προτιμήσεις. Η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, θυμίζει όλο και πιο πολύ την περίοδο του 2012, με το κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό. Η απαξίωση και η βαθιά κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος και η συρρίκνωση των κομμάτων-πυλώνων του είναι πάλι εδώ. Όλα δείχνουν πως είναι αδύνατον να υπάρξουν ποσοστά που να εξασφαλίζουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, στην τρέχουσα συγκυρία.

Γι’ αυτό έντονη ανησυχία επικρατεί στα κέντρα εξουσίας -ντόπια και ξένα- που διαφεντεύουν τη χώρα και αναζητούν, εναγωνίως, «πειστικές» εναλλακτικές με αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Το πολιτικό τοπίο είναι και πάλι σε διαδικασία μεταβολών, οι οποίες, εκτός από την αποφασιστική επίδραση της λαϊκής απαξίωσής του, ενισχύονται και καθορίζονται, σε μεγάλο βαθμό, και από τις παγκόσμιες εξελίξεις, με την προεδρία Τραμπ να είναι στο επίκεντρο της μεγάλης γεωπολιτικής αναστάτωσης και ρευστότητας που επικρατεί πλέον στον πλανήτη.

Μια νέα μεγάλη επιχείρηση για τη διαχείριση και ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ελεγχόμενους από το σύστημα πολιτικούς σχηματισμούς στήνεται. Φανερές και υπόγειες διεργασίες συντελούνται με ανάμιξη πρεσβειών, ισχυρών οικονομικών παραγόντων και μιντιαρχών. Οι προσπάθειες ανακύκλωσης, αναβάπτισης και επανάκαμψης χρεοκοπημένων πολιτικών είναι έντονες. Ο Αλ. Τσίπρας και ο Αντ. Σαμαράς βρίσκονται στο επίκεντρο.

Τον πρώτο, ο οποίος διέσωσε το αστικό σύστημα το 2015 για να το παραδώσει στους «ικανούς διαχειριστές» της ΝΔ το 2019, τον προετοιμάζουν για νέα «διάσωση»… Με ταξίδια και «επαφές» στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, με παρεμβάσεις ανώδυνες και «γενικού ενδιαφέροντος», με πολιτικό στίγμα ένα μοντέλο «σοσιαλδημοκρατίας» παλαιάς κοπής και ενός ομιχλώδους «νέου πατριωτισμού», η θλιβερή φιγούρα που ακούει στο όνομα Αλ. Τσίπρας φιλοδοξεί να εγκλωβίσει στο εκκολαπτόμενο νέο κόμμα του την αριστερή και δημοκρατική δυσαρέσκεια.

Όσο για τον Αντ. Σαμαρά και την επαναφορά του, η πρόσφατη Διακήρυξη της «Ομάδας 91 Πολιτών», με σαφώς δεξιό εθνικοπατριωτικό πολιτικό στίγμα, που τον καλεί να δημιουργήσει νέο φορέα «ανασύνταξης» του χώρου, επιχειρεί να επιταχύνει τις σχετικές διεργασίες, αποβλέποντας στη συσπείρωση των δυσαρεστημένων νεοδημοκρατών ψηφοφόρων και του πέραν της ΝΔ κατακερματισμένου ακροδεξιού χώρου.

Και από κοντά, η πριμοδότηση του ασθμαίνοντος ΠΑΣΟΚ, του άλλοτε κραταιού κόμματος της ελληνικής ολιγαρχίας, που παρ’ όλες τις προσπάθειες αναστήλωσής του, βρίσκεται σε διαρκή κρίση, καθηλωμένο σε χαμηλά ποσοστά.

Σημεία των καιρών που φανερώνουν τα μεγάλα αδιέξοδα αυτών που εξουσιάζουν αυτόν τον τόπο και τη μεγάλη αστική πολιτική ένδεια. Φαινόμενα που δεν περιορίζονται στην Ελλάδα αλλά χαρακτηρίζουν όλον τον καπιταλιστικό κόσμο σήμερα, με κυρίαρχη μια πρωτοφανή κρίση πολιτικής ηγεσίας.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

e-prologos.gr