«Συνοψίζοντας τις εκτιμήσεις και θέσεις μας»
Δημοσιεύτηκε στις: 03, Μαϊ 2015
Το κείμενο που δημοσιεύουμε σήμερα με
τον υπότιτλο «Συνοψίζοντας τις εκτιμήσεις και θέσεις μας», είναι το
τελευταίο μέρος ενός γενικού κειμένου που έγραψε ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης
το 2000 με τίτλο «Οι ‘‘θέσεις της ΚΕ για το 16ο συνέδριο’’ και η γενική
γραμμή του ΚΚΕ σήμερα», το οποίο δημοσιεύτηκε ανυπόγραφα στο «Λαϊκό
Δρόμο», το Νοέμβρη - Δεκέμβρη 2000.
Πρόκειται για ένα από τα τελευταία
κείμενα που έγραψε ο σ. Ισαάκ και το αναδημοσιεύουμε γιατί εκφράζει
και συμπυκνώνει κατευθυντήριες θέσεις και απόψεις του σε ορισμένα
σημαντικά ζητήματα, όπως η στάση απέναντι στο ΚΚΕ, η ανασυγκρότηση του
κομμουνιστικού κινήματος, ο ρόλος και η προοπτική του μαρξιστικού –
λενινιστικού κινήματος.
Το κείμενο αυτό μαζί με άλλα δύο κείμενα
του σ. Ισαάκ εκδόθηκαν σε μπροσούρα από τις «Μορφωτικές Εκδόσεις» το
2002, με το γενικό τίτλο: «Για τον επαναστατικό προσανατολισμό του
κομμουνιστικού κινήματος, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ
ΓΡΑΜΜΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ».
Τα άλλα δύο κείμενα της μπροσούρας έχουν τους τίτλους :
1) 6η Ολομέλεια - Μάρτης 1956. Η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ.
2) Για μια πραγματική αναγέννηση του κινήματος και της Ελλάδας.
Τα κείμενα αυτά, παρμένα μαζί, συνθέτουν μια βασική εικόνα των μαρξιστικών – λενινιστικών θέσεων εναντίον του ρεβιζιονισμού, για την ιδεολογικοπολιτική αντίκρουση και αναίρεση της γραμμής του.
Τα άλλα δύο κείμενα της μπροσούρας έχουν τους τίτλους :
1) 6η Ολομέλεια - Μάρτης 1956. Η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ.
2) Για μια πραγματική αναγέννηση του κινήματος και της Ελλάδας.
Τα κείμενα αυτά, παρμένα μαζί, συνθέτουν μια βασική εικόνα των μαρξιστικών – λενινιστικών θέσεων εναντίον του ρεβιζιονισμού, για την ιδεολογικοπολιτική αντίκρουση και αναίρεση της γραμμής του.
Συνοψίζοντας τις εκτιμήσεις
και θέσεις μας
και θέσεις μας
Όλη η ανάλυση και κριτική, που
προηγήθηκε, πάνω στις «θέσεις» για το 16ο συνέδριο και τη γενική γραμμή
του ΚΚΕ σήμερα, θέτει, τελικά, το ερώτημα: Ποια είναι τα βασικά
καθήκοντα που μπαίνουν κατά την παρούσα περίοδο, μπροστά στο
κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και μπροστά στο ευρύτερο λαϊκό επαναστατικό
κίνημα της Ελλάδας και πώς μπορούν και πρέπει να συμβάλουν στην
εκπλήρωσή τους οι μαρξιστές - λενινιστές της Ελλάδας; Θα τοποθετηθούμε
στο ζήτημα αυτό, συνοψίζοντας τις εκτιμήσεις και θέσεις μας και
εκθέτοντας τη βασική άποψη του Μ-Λ ΚΚΕ, αφού προηγούμενα επιχειρήσουμε
μια πολύ σύντομη αναφορά στην παρούσα διεθνή και εσωτερική κατάσταση και
στις προοπτικές της.
Ύστερα από την κατάρρευση των ρεβιζιονιστικών καθεστώτων, τη διάλυση της Σ.Ε. και την ανοιχτή παλινόρθωση τον καπιταλισμού, της πιο άγριας, μάλιστα μορφής, στη Ρωσία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως επίσης στις πρώην ρεβιζιονιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, μια εντελώς νέα οικονομική πολιτική και στρατιωτική πραγματικότητα διαμορφώθηκε στον κόσμο. Ένα από τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής πραγματικότητας, ήταν η ανάδειξη των ΗΠΑ στη μόνη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη του κόσμου και η επιβολή του κυρίαρχου ρόλου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στις διεθνείς υποθέσεις.
Πάνω στη βάση αυτή, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, που διακήρυξε ο Μπους, σα βασικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και οι περιβόητες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που προωθήθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από μορφές άσκησης της ίδιας πάντα ιμπεριαλιστικής πολιτικής, για την ένταση και συστηματοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων των καπιταλιστικών χωρών και για την πιο άγρια καταπίεση και καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών του κόσμου, σε συνθήκες, που ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων είχε αλλάξει αποφασιστικά προς όφελος του ιμπεριαλισμού. Καρποί αυτής της πολιτικής ήταν οι στρατιωτικές επεμβάσεις και οι κατακτητικοί πόλεμοι σε βάρος μιας σειράς χωρών (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κ.α.), η λιμοκτονία και η ερήμωση μιας σειράς χωρών, ιδιαίτερα της Αφρικής, αλλά και της Ασίας. Ωστόσο, η ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων δεν έφερε τη σταθερότητα στον καπιταλιστικό κόσμο και ούτε η «μονοκρατορία» των ΗΠΑ παρέμεινε αδιατάρακτη. Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν, αλλά δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο, προκαλώντας συνεχώς όλο και νέες εκδηλώσεις κρίσης, αυτής ή της άλλης μορφής, και οξύνοντας παραπέρα τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος. Ιδιαίτερα οξύνθηκαν, στα τελευταία χρόνια, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αν και οι ΗΠΑ εξακολουθούν να διατηρούν τον πρώτο, τον κύριο λόγο, ωστόσο, πολύμορφες διεργασίες συντελούνται τώρα, για την αναδιάταξη των ρόλων των διαφόρων διεθνών κέντρων -ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνίας, Ρωσίας, Κίνας,- ενώ μαίνεται ο άγριος ανταγωνισμός τους, η διαπάλη τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής στον κόσμο. Η ίδια η ιμπεριαλιστική ιδεολογία της νέας τάξης πραγμάτων χρεοκόπησε στα μάτια των λαών και οι θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για «το τέλος των (επαναστατικών) ιδεολογιών», για «το τέλος του κομμουνισμού», γνώρισαν οικτρή διάψευση. Παντού στον κόσμο, οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες μάζες, με την ίδια την πικρή πείρα τους πείθονται για τον αντιδραστικό και αντιλαϊκό ρόλο της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης των ιμπεριαλιστών. Άρχισε κιόλας και προχωρεί, αργά αλλά σταθερά, μια διαδικασία αφύπνισης των λαϊκών μαζών, ενώ αυξάνονται από μέρα σε μέρα, οι εκδηλώσεις λαϊκής αντίστασης, συχνά αυθόρμητες. Σημαντικότατο αρνητικό στοιχείο, στις συνθήκες αυτές, είναι η απουσία του επαναστατικού υποκειμενικού παράγοντα.
Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι σε υποχώρηση. Τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις, που δρουν σε μια σειρά χώρες, βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα ανάπτυξης -χωρίς να έχουν ολοκληρώσει και διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά πραγματικά επαναστατικών κομμάτων της εργατικής τάξης, χωρίς να έχουν γίνει κόμματα μαζικά, ικανά να οργανώνουν και καθοδηγούν μεγάλους λαϊκούς επαναστατικούς αγώνες - τουλάχιστον στις περισσότερες από τις χώρες αυτές. Ταυτόχρονα, τα υπολείμματα των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, καλυπτόμενα με κομμουνιστικούς τίτλους και διακηρύξεις, συνεχίζουν τη διαλυτική, υπονομευτική δράση τους στους κόλπους των λαϊκών κινημάτων διαφόρων χωρών, διαστρεβλώνοντας το μαρξισμό - λενινισμό, δυσφημώντας τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού και προσφέροντας στηρίγματα στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά, όπου υπάρχει καταπίεση, εκεί θα υπάρξει αντίσταση. Αυτός είναι αντικειμενικός νόμος της ταξικής πάλης. Τη σημερινή αμπώτιδα, του επαναστατικού κινήματος, θα διαδεχθεί η πλημμυρίδα. Η επαναστατική σημαία, που εξακολουθεί να κυματίζει στα πεδία των μαχών των Φιλιππίνων, του Περού, της Κολομβίας και άλλων χωρών της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, θα υψώνεται σε όλο και περισσότερες χώρες. Η ανάπτυξη του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο, θα προχωρήσει αναπόφευκτα, με τις συνειδητές και επίμονες προσπάθειες των μαρξιστών - λενινιστών κομμουνιστών. Νέες αντιιμπεριαλιστικές, εθνικοδημοκρατικές και σοσιαλιστικές επαναστάσεις θα τραντάξουν τα θεμέλια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και ο 21ος αιώνας θα προσφέρει συγκλονιστικές ανακατατάξεις, ανατροπές και ελπιδοφόρες αλλαγές στην ανθρωπότητα. Αυτή είναι η βασική μας εκτίμηση για την παρούσα διεθνή κατάσταση και τις προοπτικές της εξέλιξής της. Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο, οφείλουμε να τοποθετήσουμε και να εξετάσουμε και την κατάσταση στην Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μας, το κύριο γνώρισμα της κατάστασης αυτής, είναι η ολόπλευρη, οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της χώρας μας, από τον ξένο ιμπεριαλισμό, ειδικά από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Η εξάρτηση αυτή δυνάμωσε ιδιαίτερα, παίρνοντας θεσμοθετημένη μορφή, με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ, που άνοιξε ακόμα πιο ζοφερές προοπτικές για την πατρίδα μας. Το άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα, αυτής της κατάστασης, είναι η ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που έχει συντελεστεί στις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, η πιο βαθιά διασύνδεσή του, σήμερα με τα διεθνή μονοπώλια και το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο. Αυτή η διπλή κυριαρχία του ξένου ιμπεριαλισμού και των ντόπιων μονοπωλίων, στηρίχθηκε και στηρίζεται, υπηρετήθηκε και υπηρετείται δουλικά από τα πολιτικά κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης και τις κυβερνήσεις τους - χθες της ΝΔ, σήμερα του ΠΑΣΟΚ. Εξαιτίας ακριβώς της πολιτικής εθνικής υποτέλειας, που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σημίτη, γεύτηκε η χώρα μας όλα τα «αγαθά» της νέας τάξης πραγμάτων, μετατράπηκε στα τελευταία χρόνια, σε πολεμικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την εξαπόλυση των αεροπορικών επιδρομών κατά της Γιουγκοσλαβίας και την προώθηση στο έδαφός της των χερσαίων επεμβατικών στρατιωτικών τους δυνάμεων. Ενεργώντας σαν πειθήνιο όργανο των αμερικάνων και δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών και για την προώθηση των γενικότερων επεμβατικών - κατακτητικών τους σχεδίων στα Βαλκάνια και στη γύρω περιοχή, η κυβέρνηση αυτή θέτει μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα και την ειρήνη στην περιοχή μας. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να εξασφαλίσει μεγάλο μερίδιο της ιμπεριαλιστικής βαλκανικής λείας στην ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία, αδιαφορώντας προκλητικά για τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών. Έτσι ακριβώς, στα πλαίσια της προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και για την ανταπόκρισή της στις «αυξημένες υποχρεώσεις» της απέναντι στην ΕΕ, μετά και την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει εξαπολύσει τώρα μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού. Μια επίθεση, που θέλει να πάρει πίσω δικαιώματα και ελευθερίες που ο λαός μας απέσπασε με πολύχρονους και σκληρούς αγώνες, μια επίθεση, που απειλεί να επιβάλει στη χώρα μας ένα μεσαιωνικό καθεστώς πείνας, ανέχειας και κοινωνικής αδικίας, στην πιο άγρια μορφή του, ένα καθεστώς πολιτικής αυθαιρεσίας και αστυνομικής τρομοκρατίας. Τα μέτρα που ετοιμάζει και προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - με την ουσιαστική αποδοχή, στήριξη και παρότρυνση και του άλλου κόμματος της μεγαλοαστικής τάξης, της ΝΔ - εξυπηρετούν μόνο μια χούφτα μεγαλοκεφαλαιούχους, την πλουτοκρατική ολιγαρχία και τους ξένους προστάτες της, ενώ πλήττουν τη μεγάλη, τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Γι' αυτό και προκαλούν την παλλαϊκή οργή και διαμαρτυρία, την αντίσταση και πάλη των εργαζομένων. Αλλά, πέρα από την άμεση απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την προσπάθεια ανατροπής των αντιλαϊκών μέτρων, σε ποια γενική κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η λαϊκή πάλη, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι της και ποια η προοπτική της;
Εμείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, πιστεύουμε σταθερά πως η οριστική σωτηρία του λαού μας και η πλήρης αναγέννηση αυτού του τόπου, βρίσκεται στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και στην εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη χώρα μας. Αυτός είναι ο τελικός σκοπός των κομμουνιστών και στην προώθηση και τελική επιτυχία αυτού του σκοπού οφείλουμε να υποτάσσουμε και όλους τους σημερινούς αγώνες μας. Ταυτόχρονα, θεωρούμε, πως στην τωρινή περίοδο της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης της Ελλάδας και της άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λαϊκών μαζών από τα μονοπώλια, πρωταρχική σημασία αποκτούν τα καθήκοντα του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα, του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο. Το κυριότερο πρόβλημα σήμερα, για τη χώρα μας, είναι η ανατροπή της διπλής κυριαρχίας τον ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και η άνοδος στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης (μικροί βιοτέχνες, επαγγελματίες κ.α.) και της προοδευτικής διανόησης. Ενωμένες στέρεα όλες αυτές οι δυνάμεις, μπορούν να συγκροτήσουν μια πλατύτατη και ισχυρή συμμαχία. Ηγετική δύναμη αυτής της συμμαχίας οφείλει να αναδειχθεί η εργατική τάξη, ενώ βάθρο της πρέπει να αποτελέσει η εργατοαγροτική συμμαχία. Η άνοδος στην εξουσία της συμμαχίας αυτής, είναι ένας υψηλός και δύσκολος στόχος, που μπορεί να κατακτηθεί μόνο ύστερα από μακρόχρονες, επίμονες και σκληρές προσπάθειες, με στήριγμα τον μαζικό λαϊκό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα. Όχι με κοινοβουλευτικούς ελιγμούς και τεχνάσματα, με μικροαστικές αυταπάτες και τυφλή υποταγή στους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού, αλλά με προσήλωση στις επαναστατικές αρχές της προλεταριακής κοσμοθεωρίας και με σταθερή εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στη δύναμη των μαζών. Στη διάρκεια μιας μακρόχρονης περιόδου, το βασικό ζήτημα που θα πρέπει να επιλυθεί, θα είναι το ζήτημα της συγκέντρωσης των απαραίτητων, για την πραγματοποίηση του πιο πάνω στόχου, δυνάμεων και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα στους καθημερινούς λαϊκούς αγώνες, κάτω από την καθοδήγηση του μαρξιστικού - λενινιστικού πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης. Στα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας, ξέσπασαν μεγάλες λαϊκές αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Αλλά, οι κινητοποιήσεις αυτές - με εξαίρεση τις αντινατοϊκές, αντιαμερικάνικες διαδηλώσεις κατά των αμερικανονατοϊκών βομβαρδισμών και επεμβατικών ενεργειών κατά της Γιουγκοσλαβίας το καλοκαίρι του 1999 - δεν είχαν, συνήθως, διάρκεια, συνέχεια και συνέπεια και κατά κανόνα έμεναν στα μισά του δρόμου, πράγμα που επέτρεπε στην κυβέρνηση να ξεφεύγει από την άμεση λαϊκή πίεση και τελικά να προωθεί την πολιτική και τα συγκεκριμένα, κάθε φορά, μέτρα της. Κύρια αιτία γι' αυτό είναι η έλλειψη ενός συνεπούς και μαζικού επαναστατικού φορέα, στο ρόλο του οργανωτή και καθοδηγητή των λαϊκών αγώνων. Όμως συμβαίνει κάτι ακόμα χειρότερο. Στο ρόλο αυτό εμφανίζεται σήμερα ένας φορέας ασυνεπής, αφερέγγυος, ανεπαρκής, όπως είναι το ΚΚΕ που, εξαιτίας της ρεφορμιστικής πολιτικής του, όχι μόνο αδυνατεί να εξασφαλίσει μια συνεπή καθοδήγηση των λαϊκών αγώνων και κινητοποιήσεων, αλλά φτάνει συχνά, με τους οππορτουνιστικούς χειρισμούς του, στην ίδια την υπονόμευση και το ουσιαστικό σπάσιμό τους, όπως αυτό έγινε επανειλημμένα με τις αγροτικές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλία και όχι μόνο. Και βέβαια, η σημερινή κατάσταση του λαϊκού κινήματος, το επίπεδο και οι δυνατότητες των λαϊκών αγώνων, συνδέονται άμεσα με την οππορτουνιστική πολιτική, που εφάρμοσαν οι καθοδηγήσεις του ΚΚΕ σε όλη την περίοδο ύστερα από την «6η Ολομέλεια» του 1956 και μέχρι σήμερα. Η μακρόχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ είχε σαν αποτέλεσμα την πλατειά διάδοση των ρεφορμιστικών αυταπατών στις γραμμές του εργατικού συνδικαλιστικού και του ευρύτερου μαζικού κινήματος, τη μείωση του μαχητικού πνεύματος και την προσαρμογή σημαντικού τμήματος των στελεχών του σε μια συμβιβαστική οππορτουνιστική πρακτική. Από την άλλη πλευρά, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, που εμφανίστηκε στην Ελλάδα το 1964 με τη δημόσια ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεσή του στον ελληνικό και το διεθνή ρεβιζιονισμό, παρά την προσφορά που έδωσε στο λαϊκό κίνημα, στο διάστημα που πέρασε από τότε, ωστόσο δε μπόρεσε, για λόγους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, να πετύχει μια σημαντική, μαζική ανάπτυξη και σήμερα διαθέτει μικρές δυνάμεις, χωρίς να μπορεί ακόμα να διαδραματίσει έναν αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
Στις συνθήκες αυτές, το πιο επείγον καθήκον των κομμουνιστών, είναι η ανασυγκρότηση τον κομμουνιστικού κινήματος. Το καθήκον αυτό δεν είναι καινούργιο, προέκυψε από την εποχή κιόλας του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6ης Ολομέλειας» του ΚΚΕ του 1956, από τότε, που το ΚΚΕ έχασε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του και εκφυλίστηκε σε ένα ρεβιζιονιστικό - οππορτουνιστικό κόμμα. Τώρα, το καθήκον αυτό, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί στο μεταξύ, αναλύοντας συγκεκριμένα τη συγκεκριμένη κατάσταση σήμερα. Τι σημαίνει, λοιπόν, η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, πώς και μέσα από ποιους δρόμους, μπορεί να προχωρήσει; Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σημαίνει, πως τουλάχιστον η βασική μάζα των κομμουνιστών, που παραμένουν πιστοί στο μαρξισμό - λενινισμό, όχι μόνο αυτών, που είναι ενταγμένοι σήμερα στις μαρξιστικές - λενινιστικές οργανώσεις και ομάδες, αλλά και εκείνων, που βρίσκονται στις γραμμές του ΚΚΕ και των άλλων πολιτικών σχηματισμών και οργανώσεων και ομάδων της κομμουνιστικής αριστεράς, θα έχουν συνενωθεί στα πλαίσια ενός ενιαίου πολιτικού κόμματος, που θα είναι το αναδημιουργημένο, ανασυγκροτημένο, επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα της εργατικής τάξης. Ένα τέτοιο κόμμα δεν θα είναι ένα απλό άθροισμα δυνάμεων, αλλά μια στέρεη ένωση πραγματικών ομοϊδεατών επαναστατών, που θα έχουν ενιαιοποιήσει τις βασικές απόψεις τους, θα έχουν διαμορφώσει κοινές θέσεις πάνω στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος και θα έχουν επεξεργαστεί, σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, μια σωστή ιδεολογική και πολιτική γραμμή και μια αντίστοιχη οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία, αυτού του κόμματος. Μια τέτοια ανασυγκρότηση δε θα είναι απλά προϊόν μιας κάποιας συμφωνίας πολιτικών οργανώσεων και ομάδων, αλλά θα έχει προκύψει μέσα από παρατεταμένους κοινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες των κομμουνιστών - μαρξιστών - λενινιστών ενάντια στο ρεβιζιονισμό - οππορτουνισμό, καθώς και το δογματισμό - σεχταρισμό, μέσα από κοινούς αγώνες στο μαζικό λαϊκό κίνημα, όπου θα έχουν συναντηθεί και σφυρηλατήσει αγωνιστικούς δεσμούς, οι κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές. Και θα έχει, βασικά ολοκληρωθεί αυτή η ανασυγκρότηση, τότε μόνο όταν το αναδημιουργημένο κομμουνιστικό κόμμα θα έχει πραγματοποιήσει αρκετά βήματα πρακτικής δράσης, που θα πιστοποιούν τη σύνδεσή του με το μαζικό λαϊκό κίνημα, με το πραγματικά επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων της πόλης και του χωριού. Οι συνθήκες σήμερα, για να προχωρήσει η υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ευνοϊκές. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής γραμμής, τόσο στο διεθνές όσο και στο εθνικό επίπεδο και τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, που σημάδεψαν την ανοιχτή και πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΣΕ και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της Κ.Α. Ευρώπης, συνετέλεσαν στην αφύπνιση πολλών κομμουνιστών, που παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ και σε άλλους ρεφορμιστικούς σχηματισμούς.
Αρκετοί από αυτούς άνοιξαν μάτια και έστησαν αυτιά, αναζητώντας τώρα μια διαφορετική απάντηση στο ερώτημα: πού βαδίζει η υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος; Αλλά, φυσικά, αυτό είναι μόνο μια αρχή και τα επόμενα βήματα θα είναι πιο δύσκολα. Ταυτόχρονα, στο μαζικό κίνημα αναπτύσσονται τώρα θετικές διεργασίες. Σημειώνονται διαφοροποιήσεις και παρατηρείται μια όλο και μεγαλύτερη ενεργητικοποίηση και συμμετοχή εργαζομένων στις αγωνιστικές εκδηλώσεις. Αυτή είναι η τάση, που δεν χάνει τη σημασία της και όταν παρατηρούνται σκαμπανεβάσματα. Και είναι χαρακτηριστικό, πως κάθε φορά, που μια μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση οδηγούνταν σε αποτυχία ή έμενε στα μισά του δρόμου, όπως σημειώσαμε πιο πάνω, δημιουργώντας ένα κλίμα κάμψης και υποχώρησης του κινήματος, ακολουθούσε η ανάκαμψη και νέα άνοδος των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών. Η ίδια η σκληρή πραγματικότητα, που διαμορφώνεται από το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα, σήμερα, από τις όλο και πιο αντεργατικές, αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, γενικά, παράγει και αναπαράγει συνεχώς την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης. Είναι η στιγμή, λοιπόν, για να ξεκινήσει τώρα ένας μεγάλος διάλογος ανάμεσα σε όλους τους κομμουνιστές, ανάμεσα σε όλους τους αγωνιστές της κομμουνιστικής Αριστεράς όπου και αν είναι τοποθετημένοι σήμερα, πάνω στα μεγάλα προβλήματα, που απασχόλησαν, στο παρελθόν, αλλά που απασχολούν και σήμερα, το κομμουνιστικό κίνημα. Είναι η στιγμή, για να συναντηθούμε όλοι στους λαϊκούς αγώνες, στην κοινή δράση μέσα στο μαζικό κίνημα, για να δοκιμάσουμε και να ελέγξουμε όλες τις θεωρίες και όλες τις πολιτικές, εκεί στην πράξη, για να απορρίψουμε το ρεβιζιονισμό και να εφαρμόσουμε το μαρξισμό - λενινισμό, για να απορρίψουμε τη ρεφορμιστική - οππορτουνιστική γραμμή και να εφαρμόσουμε την επαναστατική προλεταριακή γραμμή, οδηγώντας έτσι, έξω από το σημερινό τέλμα, το κομμουνιστικό και το ευρύτερο λαϊκό επαναστατικό κίνημα της χώρας μας. Έχουμε βαθιά συνείδηση, πως η κατάχτηση αυτού του υψηλού στόχου της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, πως θα απαιτήσει μακρόχρονες προσπάθειες, συγκρούσεις και αγώνες, για να ανατραπούν και υπερνικηθούν μεγάλα εμπόδια και κάθε είδους αρνητικές καταστάσεις. Αλλά πιστεύουμε, επίσης, πως ο στόχος αυτός και οι δρόμοι για την επίτευξή του πρέπει τώρα να συγκεκριμενοποιηθούν, έτσι ώστε να μπορέσουμε, οι κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές, να κάνουμε τα σωστά βήματα στη σωστή κατεύθυνση. Μπαίνει το ερώτημα: έχει ρόλο το ΚΚΕ στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος;
Αν μιλούμε για το ΚΚΕ, σαν ένα κόμμα, που έχει υποστεί βαθύτατη διάβρωση από το ρεβιζιονισμό - οππορτουνισμό, που έχει υιοθετήσει και εξακολουθεί να εφαρμόζει μια καθαρά ρεφορμιστική γενική γραμμή, που παραμένει γαντζωμένο από τις ρεβιζιονιστικές θεωρίες και τις οππορτουνιστικές θέσεις και πρακτικές και αρνείται μια κριτική και αυτοκριτική τοποθέτηση απέναντι στα λάθη του, όπως δείχνουν και οι «Θέσεις» για το 16ο συνέδριό του, τότε πρέπει να πούμε πως ο ρόλος του θα είναι εντελώς αρνητικός στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Κι ακόμα περισσότερο, το ΚΚΕ, η καθοδήγησή του, θα πολεμήσει με όλα τα μέσα την υπόθεση αυτή. Διαφορετικά μπαίνει το ζήτημα, για τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, τουλάχιστον για ένα σημαντικό τμήμα τους. Δε χρειάζεται «βαθιά φιλοσοφία», όπως λέει ο λαός, για να κατανοήσει κανείς, πως μια πολιτική σαν αυτή που εφαρμόζεται από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, δεν μπορεί να επιζεί μέσα από κρίσεις και να συνεχίζεται, αν δε στηρίζεται από το βασικό, τουλάχιστο, στελεχικό αππαράτ του Κόμματος αυτού - βαθιά επηρεασμένο, επίσης, από το ρεβιζιονισμό - και όχι μόνο. Γνωστό, εξάλλου, είναι, πως μια όχι ευκαταφρόνητη μερίδα μελών και στελεχών
Ύστερα από την κατάρρευση των ρεβιζιονιστικών καθεστώτων, τη διάλυση της Σ.Ε. και την ανοιχτή παλινόρθωση τον καπιταλισμού, της πιο άγριας, μάλιστα μορφής, στη Ρωσία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως επίσης στις πρώην ρεβιζιονιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, μια εντελώς νέα οικονομική πολιτική και στρατιωτική πραγματικότητα διαμορφώθηκε στον κόσμο. Ένα από τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής πραγματικότητας, ήταν η ανάδειξη των ΗΠΑ στη μόνη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη του κόσμου και η επιβολή του κυρίαρχου ρόλου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στις διεθνείς υποθέσεις.
Πάνω στη βάση αυτή, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, που διακήρυξε ο Μπους, σα βασικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και οι περιβόητες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που προωθήθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από μορφές άσκησης της ίδιας πάντα ιμπεριαλιστικής πολιτικής, για την ένταση και συστηματοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων των καπιταλιστικών χωρών και για την πιο άγρια καταπίεση και καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών του κόσμου, σε συνθήκες, που ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων είχε αλλάξει αποφασιστικά προς όφελος του ιμπεριαλισμού. Καρποί αυτής της πολιτικής ήταν οι στρατιωτικές επεμβάσεις και οι κατακτητικοί πόλεμοι σε βάρος μιας σειράς χωρών (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κ.α.), η λιμοκτονία και η ερήμωση μιας σειράς χωρών, ιδιαίτερα της Αφρικής, αλλά και της Ασίας. Ωστόσο, η ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων δεν έφερε τη σταθερότητα στον καπιταλιστικό κόσμο και ούτε η «μονοκρατορία» των ΗΠΑ παρέμεινε αδιατάρακτη. Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν, αλλά δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο, προκαλώντας συνεχώς όλο και νέες εκδηλώσεις κρίσης, αυτής ή της άλλης μορφής, και οξύνοντας παραπέρα τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος. Ιδιαίτερα οξύνθηκαν, στα τελευταία χρόνια, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αν και οι ΗΠΑ εξακολουθούν να διατηρούν τον πρώτο, τον κύριο λόγο, ωστόσο, πολύμορφες διεργασίες συντελούνται τώρα, για την αναδιάταξη των ρόλων των διαφόρων διεθνών κέντρων -ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνίας, Ρωσίας, Κίνας,- ενώ μαίνεται ο άγριος ανταγωνισμός τους, η διαπάλη τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής στον κόσμο. Η ίδια η ιμπεριαλιστική ιδεολογία της νέας τάξης πραγμάτων χρεοκόπησε στα μάτια των λαών και οι θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για «το τέλος των (επαναστατικών) ιδεολογιών», για «το τέλος του κομμουνισμού», γνώρισαν οικτρή διάψευση. Παντού στον κόσμο, οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες μάζες, με την ίδια την πικρή πείρα τους πείθονται για τον αντιδραστικό και αντιλαϊκό ρόλο της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης των ιμπεριαλιστών. Άρχισε κιόλας και προχωρεί, αργά αλλά σταθερά, μια διαδικασία αφύπνισης των λαϊκών μαζών, ενώ αυξάνονται από μέρα σε μέρα, οι εκδηλώσεις λαϊκής αντίστασης, συχνά αυθόρμητες. Σημαντικότατο αρνητικό στοιχείο, στις συνθήκες αυτές, είναι η απουσία του επαναστατικού υποκειμενικού παράγοντα.
Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι σε υποχώρηση. Τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις, που δρουν σε μια σειρά χώρες, βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα ανάπτυξης -χωρίς να έχουν ολοκληρώσει και διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά πραγματικά επαναστατικών κομμάτων της εργατικής τάξης, χωρίς να έχουν γίνει κόμματα μαζικά, ικανά να οργανώνουν και καθοδηγούν μεγάλους λαϊκούς επαναστατικούς αγώνες - τουλάχιστον στις περισσότερες από τις χώρες αυτές. Ταυτόχρονα, τα υπολείμματα των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, καλυπτόμενα με κομμουνιστικούς τίτλους και διακηρύξεις, συνεχίζουν τη διαλυτική, υπονομευτική δράση τους στους κόλπους των λαϊκών κινημάτων διαφόρων χωρών, διαστρεβλώνοντας το μαρξισμό - λενινισμό, δυσφημώντας τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού και προσφέροντας στηρίγματα στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά, όπου υπάρχει καταπίεση, εκεί θα υπάρξει αντίσταση. Αυτός είναι αντικειμενικός νόμος της ταξικής πάλης. Τη σημερινή αμπώτιδα, του επαναστατικού κινήματος, θα διαδεχθεί η πλημμυρίδα. Η επαναστατική σημαία, που εξακολουθεί να κυματίζει στα πεδία των μαχών των Φιλιππίνων, του Περού, της Κολομβίας και άλλων χωρών της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, θα υψώνεται σε όλο και περισσότερες χώρες. Η ανάπτυξη του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο, θα προχωρήσει αναπόφευκτα, με τις συνειδητές και επίμονες προσπάθειες των μαρξιστών - λενινιστών κομμουνιστών. Νέες αντιιμπεριαλιστικές, εθνικοδημοκρατικές και σοσιαλιστικές επαναστάσεις θα τραντάξουν τα θεμέλια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και ο 21ος αιώνας θα προσφέρει συγκλονιστικές ανακατατάξεις, ανατροπές και ελπιδοφόρες αλλαγές στην ανθρωπότητα. Αυτή είναι η βασική μας εκτίμηση για την παρούσα διεθνή κατάσταση και τις προοπτικές της εξέλιξής της. Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο, οφείλουμε να τοποθετήσουμε και να εξετάσουμε και την κατάσταση στην Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μας, το κύριο γνώρισμα της κατάστασης αυτής, είναι η ολόπλευρη, οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της χώρας μας, από τον ξένο ιμπεριαλισμό, ειδικά από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Η εξάρτηση αυτή δυνάμωσε ιδιαίτερα, παίρνοντας θεσμοθετημένη μορφή, με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ, που άνοιξε ακόμα πιο ζοφερές προοπτικές για την πατρίδα μας. Το άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα, αυτής της κατάστασης, είναι η ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που έχει συντελεστεί στις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, η πιο βαθιά διασύνδεσή του, σήμερα με τα διεθνή μονοπώλια και το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο. Αυτή η διπλή κυριαρχία του ξένου ιμπεριαλισμού και των ντόπιων μονοπωλίων, στηρίχθηκε και στηρίζεται, υπηρετήθηκε και υπηρετείται δουλικά από τα πολιτικά κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης και τις κυβερνήσεις τους - χθες της ΝΔ, σήμερα του ΠΑΣΟΚ. Εξαιτίας ακριβώς της πολιτικής εθνικής υποτέλειας, που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σημίτη, γεύτηκε η χώρα μας όλα τα «αγαθά» της νέας τάξης πραγμάτων, μετατράπηκε στα τελευταία χρόνια, σε πολεμικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την εξαπόλυση των αεροπορικών επιδρομών κατά της Γιουγκοσλαβίας και την προώθηση στο έδαφός της των χερσαίων επεμβατικών στρατιωτικών τους δυνάμεων. Ενεργώντας σαν πειθήνιο όργανο των αμερικάνων και δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών και για την προώθηση των γενικότερων επεμβατικών - κατακτητικών τους σχεδίων στα Βαλκάνια και στη γύρω περιοχή, η κυβέρνηση αυτή θέτει μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα και την ειρήνη στην περιοχή μας. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να εξασφαλίσει μεγάλο μερίδιο της ιμπεριαλιστικής βαλκανικής λείας στην ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία, αδιαφορώντας προκλητικά για τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών. Έτσι ακριβώς, στα πλαίσια της προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και για την ανταπόκρισή της στις «αυξημένες υποχρεώσεις» της απέναντι στην ΕΕ, μετά και την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει εξαπολύσει τώρα μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού. Μια επίθεση, που θέλει να πάρει πίσω δικαιώματα και ελευθερίες που ο λαός μας απέσπασε με πολύχρονους και σκληρούς αγώνες, μια επίθεση, που απειλεί να επιβάλει στη χώρα μας ένα μεσαιωνικό καθεστώς πείνας, ανέχειας και κοινωνικής αδικίας, στην πιο άγρια μορφή του, ένα καθεστώς πολιτικής αυθαιρεσίας και αστυνομικής τρομοκρατίας. Τα μέτρα που ετοιμάζει και προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - με την ουσιαστική αποδοχή, στήριξη και παρότρυνση και του άλλου κόμματος της μεγαλοαστικής τάξης, της ΝΔ - εξυπηρετούν μόνο μια χούφτα μεγαλοκεφαλαιούχους, την πλουτοκρατική ολιγαρχία και τους ξένους προστάτες της, ενώ πλήττουν τη μεγάλη, τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Γι' αυτό και προκαλούν την παλλαϊκή οργή και διαμαρτυρία, την αντίσταση και πάλη των εργαζομένων. Αλλά, πέρα από την άμεση απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την προσπάθεια ανατροπής των αντιλαϊκών μέτρων, σε ποια γενική κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η λαϊκή πάλη, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι της και ποια η προοπτική της;
Εμείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, πιστεύουμε σταθερά πως η οριστική σωτηρία του λαού μας και η πλήρης αναγέννηση αυτού του τόπου, βρίσκεται στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και στην εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη χώρα μας. Αυτός είναι ο τελικός σκοπός των κομμουνιστών και στην προώθηση και τελική επιτυχία αυτού του σκοπού οφείλουμε να υποτάσσουμε και όλους τους σημερινούς αγώνες μας. Ταυτόχρονα, θεωρούμε, πως στην τωρινή περίοδο της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης της Ελλάδας και της άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λαϊκών μαζών από τα μονοπώλια, πρωταρχική σημασία αποκτούν τα καθήκοντα του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα, του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο. Το κυριότερο πρόβλημα σήμερα, για τη χώρα μας, είναι η ανατροπή της διπλής κυριαρχίας τον ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και η άνοδος στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης (μικροί βιοτέχνες, επαγγελματίες κ.α.) και της προοδευτικής διανόησης. Ενωμένες στέρεα όλες αυτές οι δυνάμεις, μπορούν να συγκροτήσουν μια πλατύτατη και ισχυρή συμμαχία. Ηγετική δύναμη αυτής της συμμαχίας οφείλει να αναδειχθεί η εργατική τάξη, ενώ βάθρο της πρέπει να αποτελέσει η εργατοαγροτική συμμαχία. Η άνοδος στην εξουσία της συμμαχίας αυτής, είναι ένας υψηλός και δύσκολος στόχος, που μπορεί να κατακτηθεί μόνο ύστερα από μακρόχρονες, επίμονες και σκληρές προσπάθειες, με στήριγμα τον μαζικό λαϊκό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα. Όχι με κοινοβουλευτικούς ελιγμούς και τεχνάσματα, με μικροαστικές αυταπάτες και τυφλή υποταγή στους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού, αλλά με προσήλωση στις επαναστατικές αρχές της προλεταριακής κοσμοθεωρίας και με σταθερή εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στη δύναμη των μαζών. Στη διάρκεια μιας μακρόχρονης περιόδου, το βασικό ζήτημα που θα πρέπει να επιλυθεί, θα είναι το ζήτημα της συγκέντρωσης των απαραίτητων, για την πραγματοποίηση του πιο πάνω στόχου, δυνάμεων και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα στους καθημερινούς λαϊκούς αγώνες, κάτω από την καθοδήγηση του μαρξιστικού - λενινιστικού πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης. Στα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας, ξέσπασαν μεγάλες λαϊκές αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Αλλά, οι κινητοποιήσεις αυτές - με εξαίρεση τις αντινατοϊκές, αντιαμερικάνικες διαδηλώσεις κατά των αμερικανονατοϊκών βομβαρδισμών και επεμβατικών ενεργειών κατά της Γιουγκοσλαβίας το καλοκαίρι του 1999 - δεν είχαν, συνήθως, διάρκεια, συνέχεια και συνέπεια και κατά κανόνα έμεναν στα μισά του δρόμου, πράγμα που επέτρεπε στην κυβέρνηση να ξεφεύγει από την άμεση λαϊκή πίεση και τελικά να προωθεί την πολιτική και τα συγκεκριμένα, κάθε φορά, μέτρα της. Κύρια αιτία γι' αυτό είναι η έλλειψη ενός συνεπούς και μαζικού επαναστατικού φορέα, στο ρόλο του οργανωτή και καθοδηγητή των λαϊκών αγώνων. Όμως συμβαίνει κάτι ακόμα χειρότερο. Στο ρόλο αυτό εμφανίζεται σήμερα ένας φορέας ασυνεπής, αφερέγγυος, ανεπαρκής, όπως είναι το ΚΚΕ που, εξαιτίας της ρεφορμιστικής πολιτικής του, όχι μόνο αδυνατεί να εξασφαλίσει μια συνεπή καθοδήγηση των λαϊκών αγώνων και κινητοποιήσεων, αλλά φτάνει συχνά, με τους οππορτουνιστικούς χειρισμούς του, στην ίδια την υπονόμευση και το ουσιαστικό σπάσιμό τους, όπως αυτό έγινε επανειλημμένα με τις αγροτικές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλία και όχι μόνο. Και βέβαια, η σημερινή κατάσταση του λαϊκού κινήματος, το επίπεδο και οι δυνατότητες των λαϊκών αγώνων, συνδέονται άμεσα με την οππορτουνιστική πολιτική, που εφάρμοσαν οι καθοδηγήσεις του ΚΚΕ σε όλη την περίοδο ύστερα από την «6η Ολομέλεια» του 1956 και μέχρι σήμερα. Η μακρόχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ είχε σαν αποτέλεσμα την πλατειά διάδοση των ρεφορμιστικών αυταπατών στις γραμμές του εργατικού συνδικαλιστικού και του ευρύτερου μαζικού κινήματος, τη μείωση του μαχητικού πνεύματος και την προσαρμογή σημαντικού τμήματος των στελεχών του σε μια συμβιβαστική οππορτουνιστική πρακτική. Από την άλλη πλευρά, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, που εμφανίστηκε στην Ελλάδα το 1964 με τη δημόσια ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεσή του στον ελληνικό και το διεθνή ρεβιζιονισμό, παρά την προσφορά που έδωσε στο λαϊκό κίνημα, στο διάστημα που πέρασε από τότε, ωστόσο δε μπόρεσε, για λόγους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, να πετύχει μια σημαντική, μαζική ανάπτυξη και σήμερα διαθέτει μικρές δυνάμεις, χωρίς να μπορεί ακόμα να διαδραματίσει έναν αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
Στις συνθήκες αυτές, το πιο επείγον καθήκον των κομμουνιστών, είναι η ανασυγκρότηση τον κομμουνιστικού κινήματος. Το καθήκον αυτό δεν είναι καινούργιο, προέκυψε από την εποχή κιόλας του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6ης Ολομέλειας» του ΚΚΕ του 1956, από τότε, που το ΚΚΕ έχασε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του και εκφυλίστηκε σε ένα ρεβιζιονιστικό - οππορτουνιστικό κόμμα. Τώρα, το καθήκον αυτό, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί στο μεταξύ, αναλύοντας συγκεκριμένα τη συγκεκριμένη κατάσταση σήμερα. Τι σημαίνει, λοιπόν, η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, πώς και μέσα από ποιους δρόμους, μπορεί να προχωρήσει; Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σημαίνει, πως τουλάχιστον η βασική μάζα των κομμουνιστών, που παραμένουν πιστοί στο μαρξισμό - λενινισμό, όχι μόνο αυτών, που είναι ενταγμένοι σήμερα στις μαρξιστικές - λενινιστικές οργανώσεις και ομάδες, αλλά και εκείνων, που βρίσκονται στις γραμμές του ΚΚΕ και των άλλων πολιτικών σχηματισμών και οργανώσεων και ομάδων της κομμουνιστικής αριστεράς, θα έχουν συνενωθεί στα πλαίσια ενός ενιαίου πολιτικού κόμματος, που θα είναι το αναδημιουργημένο, ανασυγκροτημένο, επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα της εργατικής τάξης. Ένα τέτοιο κόμμα δεν θα είναι ένα απλό άθροισμα δυνάμεων, αλλά μια στέρεη ένωση πραγματικών ομοϊδεατών επαναστατών, που θα έχουν ενιαιοποιήσει τις βασικές απόψεις τους, θα έχουν διαμορφώσει κοινές θέσεις πάνω στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος και θα έχουν επεξεργαστεί, σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, μια σωστή ιδεολογική και πολιτική γραμμή και μια αντίστοιχη οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία, αυτού του κόμματος. Μια τέτοια ανασυγκρότηση δε θα είναι απλά προϊόν μιας κάποιας συμφωνίας πολιτικών οργανώσεων και ομάδων, αλλά θα έχει προκύψει μέσα από παρατεταμένους κοινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες των κομμουνιστών - μαρξιστών - λενινιστών ενάντια στο ρεβιζιονισμό - οππορτουνισμό, καθώς και το δογματισμό - σεχταρισμό, μέσα από κοινούς αγώνες στο μαζικό λαϊκό κίνημα, όπου θα έχουν συναντηθεί και σφυρηλατήσει αγωνιστικούς δεσμούς, οι κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές. Και θα έχει, βασικά ολοκληρωθεί αυτή η ανασυγκρότηση, τότε μόνο όταν το αναδημιουργημένο κομμουνιστικό κόμμα θα έχει πραγματοποιήσει αρκετά βήματα πρακτικής δράσης, που θα πιστοποιούν τη σύνδεσή του με το μαζικό λαϊκό κίνημα, με το πραγματικά επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων της πόλης και του χωριού. Οι συνθήκες σήμερα, για να προχωρήσει η υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ευνοϊκές. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής γραμμής, τόσο στο διεθνές όσο και στο εθνικό επίπεδο και τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, που σημάδεψαν την ανοιχτή και πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΣΕ και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της Κ.Α. Ευρώπης, συνετέλεσαν στην αφύπνιση πολλών κομμουνιστών, που παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ και σε άλλους ρεφορμιστικούς σχηματισμούς.
Αρκετοί από αυτούς άνοιξαν μάτια και έστησαν αυτιά, αναζητώντας τώρα μια διαφορετική απάντηση στο ερώτημα: πού βαδίζει η υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος; Αλλά, φυσικά, αυτό είναι μόνο μια αρχή και τα επόμενα βήματα θα είναι πιο δύσκολα. Ταυτόχρονα, στο μαζικό κίνημα αναπτύσσονται τώρα θετικές διεργασίες. Σημειώνονται διαφοροποιήσεις και παρατηρείται μια όλο και μεγαλύτερη ενεργητικοποίηση και συμμετοχή εργαζομένων στις αγωνιστικές εκδηλώσεις. Αυτή είναι η τάση, που δεν χάνει τη σημασία της και όταν παρατηρούνται σκαμπανεβάσματα. Και είναι χαρακτηριστικό, πως κάθε φορά, που μια μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση οδηγούνταν σε αποτυχία ή έμενε στα μισά του δρόμου, όπως σημειώσαμε πιο πάνω, δημιουργώντας ένα κλίμα κάμψης και υποχώρησης του κινήματος, ακολουθούσε η ανάκαμψη και νέα άνοδος των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών. Η ίδια η σκληρή πραγματικότητα, που διαμορφώνεται από το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα, σήμερα, από τις όλο και πιο αντεργατικές, αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, γενικά, παράγει και αναπαράγει συνεχώς την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης. Είναι η στιγμή, λοιπόν, για να ξεκινήσει τώρα ένας μεγάλος διάλογος ανάμεσα σε όλους τους κομμουνιστές, ανάμεσα σε όλους τους αγωνιστές της κομμουνιστικής Αριστεράς όπου και αν είναι τοποθετημένοι σήμερα, πάνω στα μεγάλα προβλήματα, που απασχόλησαν, στο παρελθόν, αλλά που απασχολούν και σήμερα, το κομμουνιστικό κίνημα. Είναι η στιγμή, για να συναντηθούμε όλοι στους λαϊκούς αγώνες, στην κοινή δράση μέσα στο μαζικό κίνημα, για να δοκιμάσουμε και να ελέγξουμε όλες τις θεωρίες και όλες τις πολιτικές, εκεί στην πράξη, για να απορρίψουμε το ρεβιζιονισμό και να εφαρμόσουμε το μαρξισμό - λενινισμό, για να απορρίψουμε τη ρεφορμιστική - οππορτουνιστική γραμμή και να εφαρμόσουμε την επαναστατική προλεταριακή γραμμή, οδηγώντας έτσι, έξω από το σημερινό τέλμα, το κομμουνιστικό και το ευρύτερο λαϊκό επαναστατικό κίνημα της χώρας μας. Έχουμε βαθιά συνείδηση, πως η κατάχτηση αυτού του υψηλού στόχου της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, πως θα απαιτήσει μακρόχρονες προσπάθειες, συγκρούσεις και αγώνες, για να ανατραπούν και υπερνικηθούν μεγάλα εμπόδια και κάθε είδους αρνητικές καταστάσεις. Αλλά πιστεύουμε, επίσης, πως ο στόχος αυτός και οι δρόμοι για την επίτευξή του πρέπει τώρα να συγκεκριμενοποιηθούν, έτσι ώστε να μπορέσουμε, οι κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές, να κάνουμε τα σωστά βήματα στη σωστή κατεύθυνση. Μπαίνει το ερώτημα: έχει ρόλο το ΚΚΕ στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος;
Αν μιλούμε για το ΚΚΕ, σαν ένα κόμμα, που έχει υποστεί βαθύτατη διάβρωση από το ρεβιζιονισμό - οππορτουνισμό, που έχει υιοθετήσει και εξακολουθεί να εφαρμόζει μια καθαρά ρεφορμιστική γενική γραμμή, που παραμένει γαντζωμένο από τις ρεβιζιονιστικές θεωρίες και τις οππορτουνιστικές θέσεις και πρακτικές και αρνείται μια κριτική και αυτοκριτική τοποθέτηση απέναντι στα λάθη του, όπως δείχνουν και οι «Θέσεις» για το 16ο συνέδριό του, τότε πρέπει να πούμε πως ο ρόλος του θα είναι εντελώς αρνητικός στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Κι ακόμα περισσότερο, το ΚΚΕ, η καθοδήγησή του, θα πολεμήσει με όλα τα μέσα την υπόθεση αυτή. Διαφορετικά μπαίνει το ζήτημα, για τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, τουλάχιστον για ένα σημαντικό τμήμα τους. Δε χρειάζεται «βαθιά φιλοσοφία», όπως λέει ο λαός, για να κατανοήσει κανείς, πως μια πολιτική σαν αυτή που εφαρμόζεται από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, δεν μπορεί να επιζεί μέσα από κρίσεις και να συνεχίζεται, αν δε στηρίζεται από το βασικό, τουλάχιστο, στελεχικό αππαράτ του Κόμματος αυτού - βαθιά επηρεασμένο, επίσης, από το ρεβιζιονισμό - και όχι μόνο. Γνωστό, εξάλλου, είναι, πως μια όχι ευκαταφρόνητη μερίδα μελών και στελεχών
του, που «κούρνιασε» στο ΚΚΕ μετά την
τελευταία μεγάλη κρίση του στα 1989 -1991, δεν έπαψε να «κρυφοκοιτά»
προς τα δεξιά, προς τις «ανανεωτικές» και «εκσυγχρονιστικές» απόψεις και
να ερωτοτροπεί με την ιδέα μιας νέας «ενότητας» με το Συνασπισμό. Η
κίνηση του Μ. Κωστόπουλου, ανεξάρτητα από την τύχη που θα έχει στη φάση
αυτή, έδειξε απλώς την «κορυφή του παγόβουνου». Από κει και πέρα,
υπάρχει η μεγάλη μάζα των μελών και στελεχών - κυρίως κατώτερων και
μεσαίων - το πιο δραστήριο και πιο αγωνιστικό κομμάτι του ΚΚΕ, που
σκέφτονται και οραματίζονται κομμουνιστικά, που ανησυχούν,
προβληματίζονται, πιέζουν «προς τα αριστερά», υιοθετώντας κάποιες φορές
ακόμα και «υπεραριστερές» ή προωθημένες, σε σχέση με την
πραγματικότητα, απόψεις, αλλά που, βασικά δεν έχουν συνειδητοποιήσει
πλήρως την οππορτουνιστική ουσία της γενικής γραμμής του ΚΚΕ και που
πιστεύουν, πως το κόμμα μπορεί, σιγά-σιγά, να διορθωθεί με την «πάλη από
τα μέσα», δίνοντας έτσι στην καθοδήγηση του ΚΚΕ τη δυνατότητα να
αποφεύγει σκοπέλους και να διαιωνίζει την οππορτουνιστική πολιτική της.
Αλλά, μήπως πραγματικά υπάρχει η δυνατότητα, το ΚΚΕ να αλλάξει, να
«διορθωθεί»;
Εμείς, αυτό που έχουμε να πούμε είναι πως για να «διορθωθεί» το ΚΚΕ πρέπει να ανατραπεί εκ βάθρων η σημερινή ρεβιζιονιστική - οππορτουνιστική γραμμή του, πρέπει να απορριφθεί όλο το ρεβιζιονιστικό - οππορτουνιστικό φορτίο που κουβαλάει το ΚΚΕ και που το συσσώρευσε από την εποχή του 20ού συνεδρίου του ΚΚΕ και της «6ης Ολομέλειας» του ΚΚΕ του 1956, πρέπει να καταδικαστούν όλα τα εγκληματικά λάθη που έγιναν από τις καθοδηγήσεις του ΚΚΕ και που έριξαν το λαϊκό κίνημα δεκαετίες ολόκληρες πίσω και να υιοθετηθεί μια σωστή, πραγματικά μαρξιστική - λενινιστική γενική γραμμή στο ΚΚΕ. Μπορεί, λοιπόν, να γίνει κάτι τέτοιο; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό, οφείλουν να τη δώσουν οι ίδιοι οι αγωνιστές του ΚΚΕ και οι ίδιοι πρέπει να λύσουν την αντίφαση ανάμεσα στην οππορτουνιστική πολιτική της καθοδήγησης του ΚΚΕ και στις αγωνιστικές διαθέσεις της βάσης του. Όπως και αν έρθουν τα πράγματα, ο κόσμος αυτός του ΚΚΕ, που εμπνέεται από τα επαναστατικά ιδανικά, έχει τη θέση του και πρέπει να συμβάλει στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Πρωταρχικό ρόλο στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος διαδραματίζει το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της χώρας μας. Οι αγώνες των μαρξιστών - λενινιστών, για τη μεγάλη αυτή υπόθεση άρχισαν μετά το 20ό συνέδριο και την «6η Ολομέλεια» και πήραν μια συγκροτημένη μορφή στα 1964 με τη δημιουργία των μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα και στην πολιτική προσφυγιά, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Στο διάστημα που πέρασε από τότε και στην πορεία της παρατεταμένης ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος με τις ρεβιζιονιστικές καθοδηγήσεις του ΚΚΕ, δικαιώθηκαν ολοκληρωτικά οι θέσεις των μαρξιστών - λενινιστών πάνω στα βασικά προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος και χρεοκόπησαν οικτρά οι θέσεις των ρεβιζιονιστών. Σήμερα, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, παρά τις μικρές δυνάμεις του, διαθέτει μια βασική ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα, στηριγμένη στις αρχές της προλεταριακής κοσμοθεωρίας και συγκεκριμένες απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος. Αξιοποιώντας και τη θετική και αρνητική πείρα από την περασμένη δράση του, μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας. Έτσι κι αλλιώς, χάρη στον ανεξάρτητο ρόλο του, βρίσκεται στο κέντρο της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση αυτή. Σημαντικό κεφάλαιο της δουλειάς του μαρξιστικού -λενινιστικού κινήματος πρέπει να είναι η στάση του απέναντι στο ΚΚΕ. Ξεκινώντας και από τις διαπιστώσεις, που παρουσιάζουμε στο κείμενο αυτό, θεωρούμε πως το κύριο στη στάση μας απέναντι στο ΚΚΕ πρέπει να είναι η αδιάκοπη και συστηματική πολεμική με τη ρεβιζιονιστική - οππορτουνιστική γενική γραμμή του ΚΚΕ και τις κάθε φορά λαθεμένες και επιζήμιες για το λαϊκό κίνημα θέσεις του. Αυτή η τοποθέτηση αρχής, αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία μας με το ΚΚΕ στο γενικό πολιτικό επίπεδο (ΑΑΔΜ-ΠΑΜΕ) όπου οι θέσεις μας διαφέρουν ριζικά από τις θέσεις του ΚΚΕ και αντιπαρατίθενται σε αυτές. Ωστόσο, στο μαζικό κίνημα, εξετάζοντας συγκεκριμένα κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, μπορούμε να προχωρήσουμε σε κοινή δράση με δυνάμεις του ΚΚΕ με την προϋπόθεση να εξασφαλίζεται ένα κοινό πλαίσιο αγωνιστικών στόχων και η ισοτιμία στις αμοιβαίες σχέσεις.
Πρέπει, βέβαια, να πούμε, πως το έδαφος μιας τέτοιας κοινής δράσης με δυνάμεις του ΚΚΕ είναι ναρκοθετημένο από πολιτικές και πρακτικές της καθοδήγησης του ΚΚΕ, που βρίσκονται σε διάσταση ή και σε αντίθεση με τις απαιτήσεις μιας αγωνιστικής κατεύθυνσης στο λαϊκό κίνημα. Επομένως, όπου το έδαφος αυτό δεν ξεκαθαρίζεται, τέτοια κοινή δράση δεν μπορεί να υπάρξει. Σε καμιά περίπτωση το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα δε θα συρθεί στο ρόλο μιας «συμπληρωματικής δύναμης» στο «μέτωπο» ή τις «μετωπικές συσπειρώσεις» του ΚΚΕ. Αυτό πρέπει να είναι εντελώς καθαρό. Θα εξακολουθήσουμε να συμμετέχουμε σε μαζικές κινητοποιήσεις, που αντικειμενικά προωθούν το λαϊκό κίνημα.
Θα βρεθούμε, στις κινητοποιήσεις αυτές, σε μια κοινή δράση, πλάι και μαζί με τους αγωνιστές του ΚΚΕ, αλλά και με τα αγωνιστικά στοιχεία και άλλων πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, χωρίς να μπορούν να μας εμποδίσουν σ' αυτό οι όποιες διαχωριστικές «ζώνες ασφαλείας», που κάποιοι στο ΚΚΕ θα θελήσουν να στήσουν. Όπου και όταν αυτές οι διαχωριστικές «ζώνες» καταργηθούν πραγματικά και μέσα από ισότιμες διαδικασίες εξευρίσκεται ένα κοινό πλαίσιο αγωνιστικών στόχων, σε συγκεκριμένη κάθε φορά περίπτωση, θα είμαστε έτοιμοι για μια κοινή δράση με δυνάμεις του ΚΚΕ, το ίδιο όπως θα το πράξουμε και με δυνάμεις από όποιους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, που δρουν στο χώρο της κομμουνιστικής, αλλά και της ευρύτερης, δημοκρατικής και προοδευτικής Αριστεράς.
Ας το ξεκαθαρίσουμε, για άλλη μια φορά. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα πρέπει να αποδώσει την πρέπουσα σημασία στη δουλειά του σε σχέση με το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του. Αλλά, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να στραφεί μονόπλευρα, αποκλειστικά στην κατεύθυνση αυτή.
Δε θέλουμε - γιατί αντικειμενικά δεν μπορούμε - να διατυπώσουμε προβλέψεις, αλλά θα πούμε, πως όσο αφήνεται να κυριαρχεί ο ρεβιζιονισμός στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, όσο αυτή η κυριαρχία θα γίνεται ανεκτή από τον αγωνιστικό, σήμερα, κόσμο του ΚΚΕ, τόσο περισσότερο θα προχωρεί η συνολική οππορτουνιστική διάβρωση του ΚΚΕ και τόσο πιο αργές και ολοένα και πιο δύσκολες θα γίνονται οι θετικές διαφοροποιήσεις και ανακατατάξεις στις γραμμές του. Πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε να βοηθήσουμε τους αγωνιστές του ΚΚΕ να συνειδητοποιήσουν αυτή την «απλή», στοιχειώδη αλήθεια και να αφυπνισθούν. Αλλά δε θα παραμείνουμε εκεί, «προσμένοντας το θαύμα». Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα οφείλει να διευρύνει τους ορίζοντές του, να πλατύνει τη δουλειά του. Πέρα και από τον κόσμο του ΚΚΕ υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, που πιστεύει στα ιδανικά της Αριστεράς, στα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, που είναι διεσπαρμένος εδώ και εκεί ή παραμένει ανένταχτος, αλλά που η αγωνιστική φλόγα εξακολουθεί να καίει μέσα του. Είναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες, οι εργάτες, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι γενικά, που πιέζονται από το καθεστώς της διπλής κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και αναζητούν λύσεις σε νέους, αγωνιστικούς πολιτικούς προσανατολισμούς. Είναι, προπαντός, η νεολαία, η εργατική, η μαθητική, η φοιτητική νεολαία, που είναι πάλι στους δρόμους, διεκδικώντας τα άμεσα αιτήματά της, αλλά και έχοντας στόχους πολύ υψηλούς. Δεν αρκεί να διαπιστώνουμε τις θετικές διαφοροποιήσεις, που συντελούνται ανάμεσα στις μάζες, την αριστεροποίησή τους. Πρέπει να «μπούμε» σ' αυτό το προτσές των διαφοροποιήσεων, να βρεθούμε μέσα στις μάζες, κοντά στα προβλήματα και τους αγώνες τους, συμβάλλοντας στο σωστό προσανατολισμό τους, στην ανάπτυξη και την πρόοδό τους, αλλά και αντλώντας πολύτιμες εμπειρίες από τη ζωή και δράση του λαϊκού μαζικού κινήματος. Αυτή πρέπει να είναι η κύρια κατεύθυνση της δουλειάς και της δράσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση, σε αυτόν το δρόμο θα συναντηθούμε και θα προχωρήσουμε μαζί, με όλους όσους θα είναι σύμφωνοι να αγωνιστούμε από κοινού για ένα ή περισσότερα, συγκεκριμένα κάθε φορά, προβλήματα, χτίζοντας έτσι, βήμα το βήμα, μια πλατύτατη αγωνιστική λαϊκή συσπείρωση, για την απόκρουση των επιθέσεων τον ξένου ιμπεριαλισμού και των ντόπιων οργάνων του και για την ανάπτυξη ενός ισχυρού, πραγματικά αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού και δημοκρατικού κινήματος. Εκεί, στο καμίνι των λαϊκών αγώνων, θα κριθεί και θα προχωρήσει, από αυτούς είτε τους άλλους δρόμους και η μεγάλη υπόθεση της ανασυγκρότησης τον κομμουνιστικού κινήματος. Πυρήνας και κινητήρια δύναμη αυτής της ανασυγκρότησης θα είναι - πρέπει να είναι- το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας. Γιατί η ανασυγκρότηση, η πραγματική ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, δεν μπορεί να γίνει πάνω σε μια ρεβιζιονιστική αστική γραμμή αλλά πάνω σε μια επαναστατική προλεταριακή γραμμή.
Και τέτοια ακριβώς, επαναστατική προλεταριακή είναι η γραμμή του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, που επιβεβαιώθηκε πλήρως στη διάρκεια των τριανταπέντε και πλέον χρόνων της ύπαρξης και δράσης του, στη φωτιά της μεγάλης πολεμικής του με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό και τους ντόπιους φορείς του και στο καμίνι της ταξικής πάλης της χώρας μας. Αλλά, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα δεν μπορεί να εκπληρώσει με επιτυχία το σπουδαίο αυτό καθήκον, δεν μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή του, όσο οι δυνάμεις του παραμένουν διασπασμένες, διασκορπισμένες σε πολλές οργανώσεις, ομάδες και κινήσεις. Επομένως, η ίδια η κατάσταση προωθεί στην ημερήσια διάταξη, βάζει επιτακτικά το καθήκον της ενότητας των μαρξιστικών - λενινιστικών δυνάμεων, της συνένωσης όλων των μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων, ομάδων και κινήσεων, καθώς και όλων των ανένταχτων, σήμερα, μαρξιστών - λενινιστών στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης.
Το καθήκον αυτό δεν είναι υπόθεση μιας μόνο οργάνωσης, αλλά υπόθεση όλων των μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων, ομάδων και κινήσεων, όλων των μαρξιστών - λενινιστών. Πρέπει, για όλους μας, να είναι ξεκάθαρο, πως δεν υπάρχουν «αποκλειστικοί κάτοχοι της αλήθειας». Πως όλες οι μαρξιστικές - λενινιστικές οργανώσεις, ομάδες και κινήσεις, ισότιμα, οφείλουν να συνεισφέρουν στο έργο αυτό. Δεν έχουμε την αυταπάτη, πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί εύκολα, από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά πιστεύουμε σταθερά, πως πρέπει, όλοι μαζί, να ξεκινήσουμε αυτή την προσπάθεια. Στο παρελθόν, έγιναν απόπειρες στην κατεύθυνση αυτή, που απότυχαν είτε δεν απέδωσαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αυτό δεν έπρεπε να οδηγήσει στο να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια. Ο μεγάλος κινέζικος λαός, λέει: «Η αποτυχία είναι μητέρα της επιτυχίας». Με την προϋπόθεση -αναλύουμε εμείς - πως θα διδαχθούμε από την αποτυχία, θα βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα ως προς τα λάθη και τους χειρισμούς μας που οδήγησαν στην αποτυχία, έτσι ώστε να μην τα επαναλάβουμε στην επόμενη ή στις επόμενες φορές, για να οδηγηθούμε κατ' αυτό τον τρόπο, στην τελική επιτυχία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η διαδικασία της ενοποίησης των μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων συναντά ακόμα πολλές δυσκολίες και για να προχωρήσει πρέπει να ξεπεράσει πολλά ακόμα εμπόδια. Όμως, ο στόχος αυτός πρέπει να τεθεί εντελώς συγκεκριμένα και η προσπάθεια να ξεκινήσει και να προχωρήσει βαθμιαία, μέσα από ενέργειες και δραστηριότητες, ενταγμένες στη γενική προοπτική της δημιουργίας, τελικά, της ενιαίας οργάνωσης των μαρξιστών - λενινιστών της Ελλάδας. Υπάρχουν, ασφαλώς, διαφορές απόψεων μεταξύ μας και, σε αρκετές περιπτώσεις, σοβαρές.
Γι' αυτό πρέπει να συζητήσουμε αυτές τις διαφορές και να βρούμε τον κοινό δρόμο, που θα μας οδηγήσει στον κοινό στόχο μας, της ενοποίησης των δυνάμεών μας. Να συζητήσουμε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια και όχι με πνεύμα πολεμικής.
Γιατί οι δικές μας αντιθέσεις δεν είναι ανταγωνιστικές, είναι αντιθέσεις ανάμεσα σε μας και μπορούν να επιλυθούν με τη μέθοδο «συσπείρωση - κριτική - συσπείρωση», όπως έγραφε ο Μάο Τσετούνγκ στο έργο του «Για την ορθή λύση των αντιθέσεων ανάμεσα στο λαό». Εμείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να προωθηθεί η μεγάλη υπόθεση της ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών, που, εφόσον πραγματοποιούνταν, θα αποτελούσε σημαντικό βήμα στο δρόμο για την ανασύσταση του κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας.
Εμείς, αυτό που έχουμε να πούμε είναι πως για να «διορθωθεί» το ΚΚΕ πρέπει να ανατραπεί εκ βάθρων η σημερινή ρεβιζιονιστική - οππορτουνιστική γραμμή του, πρέπει να απορριφθεί όλο το ρεβιζιονιστικό - οππορτουνιστικό φορτίο που κουβαλάει το ΚΚΕ και που το συσσώρευσε από την εποχή του 20ού συνεδρίου του ΚΚΕ και της «6ης Ολομέλειας» του ΚΚΕ του 1956, πρέπει να καταδικαστούν όλα τα εγκληματικά λάθη που έγιναν από τις καθοδηγήσεις του ΚΚΕ και που έριξαν το λαϊκό κίνημα δεκαετίες ολόκληρες πίσω και να υιοθετηθεί μια σωστή, πραγματικά μαρξιστική - λενινιστική γενική γραμμή στο ΚΚΕ. Μπορεί, λοιπόν, να γίνει κάτι τέτοιο; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό, οφείλουν να τη δώσουν οι ίδιοι οι αγωνιστές του ΚΚΕ και οι ίδιοι πρέπει να λύσουν την αντίφαση ανάμεσα στην οππορτουνιστική πολιτική της καθοδήγησης του ΚΚΕ και στις αγωνιστικές διαθέσεις της βάσης του. Όπως και αν έρθουν τα πράγματα, ο κόσμος αυτός του ΚΚΕ, που εμπνέεται από τα επαναστατικά ιδανικά, έχει τη θέση του και πρέπει να συμβάλει στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Πρωταρχικό ρόλο στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος διαδραματίζει το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της χώρας μας. Οι αγώνες των μαρξιστών - λενινιστών, για τη μεγάλη αυτή υπόθεση άρχισαν μετά το 20ό συνέδριο και την «6η Ολομέλεια» και πήραν μια συγκροτημένη μορφή στα 1964 με τη δημιουργία των μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα και στην πολιτική προσφυγιά, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Στο διάστημα που πέρασε από τότε και στην πορεία της παρατεταμένης ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος με τις ρεβιζιονιστικές καθοδηγήσεις του ΚΚΕ, δικαιώθηκαν ολοκληρωτικά οι θέσεις των μαρξιστών - λενινιστών πάνω στα βασικά προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος και χρεοκόπησαν οικτρά οι θέσεις των ρεβιζιονιστών. Σήμερα, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, παρά τις μικρές δυνάμεις του, διαθέτει μια βασική ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα, στηριγμένη στις αρχές της προλεταριακής κοσμοθεωρίας και συγκεκριμένες απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος. Αξιοποιώντας και τη θετική και αρνητική πείρα από την περασμένη δράση του, μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας. Έτσι κι αλλιώς, χάρη στον ανεξάρτητο ρόλο του, βρίσκεται στο κέντρο της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση αυτή. Σημαντικό κεφάλαιο της δουλειάς του μαρξιστικού -λενινιστικού κινήματος πρέπει να είναι η στάση του απέναντι στο ΚΚΕ. Ξεκινώντας και από τις διαπιστώσεις, που παρουσιάζουμε στο κείμενο αυτό, θεωρούμε πως το κύριο στη στάση μας απέναντι στο ΚΚΕ πρέπει να είναι η αδιάκοπη και συστηματική πολεμική με τη ρεβιζιονιστική - οππορτουνιστική γενική γραμμή του ΚΚΕ και τις κάθε φορά λαθεμένες και επιζήμιες για το λαϊκό κίνημα θέσεις του. Αυτή η τοποθέτηση αρχής, αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία μας με το ΚΚΕ στο γενικό πολιτικό επίπεδο (ΑΑΔΜ-ΠΑΜΕ) όπου οι θέσεις μας διαφέρουν ριζικά από τις θέσεις του ΚΚΕ και αντιπαρατίθενται σε αυτές. Ωστόσο, στο μαζικό κίνημα, εξετάζοντας συγκεκριμένα κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, μπορούμε να προχωρήσουμε σε κοινή δράση με δυνάμεις του ΚΚΕ με την προϋπόθεση να εξασφαλίζεται ένα κοινό πλαίσιο αγωνιστικών στόχων και η ισοτιμία στις αμοιβαίες σχέσεις.
Πρέπει, βέβαια, να πούμε, πως το έδαφος μιας τέτοιας κοινής δράσης με δυνάμεις του ΚΚΕ είναι ναρκοθετημένο από πολιτικές και πρακτικές της καθοδήγησης του ΚΚΕ, που βρίσκονται σε διάσταση ή και σε αντίθεση με τις απαιτήσεις μιας αγωνιστικής κατεύθυνσης στο λαϊκό κίνημα. Επομένως, όπου το έδαφος αυτό δεν ξεκαθαρίζεται, τέτοια κοινή δράση δεν μπορεί να υπάρξει. Σε καμιά περίπτωση το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα δε θα συρθεί στο ρόλο μιας «συμπληρωματικής δύναμης» στο «μέτωπο» ή τις «μετωπικές συσπειρώσεις» του ΚΚΕ. Αυτό πρέπει να είναι εντελώς καθαρό. Θα εξακολουθήσουμε να συμμετέχουμε σε μαζικές κινητοποιήσεις, που αντικειμενικά προωθούν το λαϊκό κίνημα.
Θα βρεθούμε, στις κινητοποιήσεις αυτές, σε μια κοινή δράση, πλάι και μαζί με τους αγωνιστές του ΚΚΕ, αλλά και με τα αγωνιστικά στοιχεία και άλλων πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, χωρίς να μπορούν να μας εμποδίσουν σ' αυτό οι όποιες διαχωριστικές «ζώνες ασφαλείας», που κάποιοι στο ΚΚΕ θα θελήσουν να στήσουν. Όπου και όταν αυτές οι διαχωριστικές «ζώνες» καταργηθούν πραγματικά και μέσα από ισότιμες διαδικασίες εξευρίσκεται ένα κοινό πλαίσιο αγωνιστικών στόχων, σε συγκεκριμένη κάθε φορά περίπτωση, θα είμαστε έτοιμοι για μια κοινή δράση με δυνάμεις του ΚΚΕ, το ίδιο όπως θα το πράξουμε και με δυνάμεις από όποιους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, που δρουν στο χώρο της κομμουνιστικής, αλλά και της ευρύτερης, δημοκρατικής και προοδευτικής Αριστεράς.
Ας το ξεκαθαρίσουμε, για άλλη μια φορά. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα πρέπει να αποδώσει την πρέπουσα σημασία στη δουλειά του σε σχέση με το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του. Αλλά, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να στραφεί μονόπλευρα, αποκλειστικά στην κατεύθυνση αυτή.
Δε θέλουμε - γιατί αντικειμενικά δεν μπορούμε - να διατυπώσουμε προβλέψεις, αλλά θα πούμε, πως όσο αφήνεται να κυριαρχεί ο ρεβιζιονισμός στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, όσο αυτή η κυριαρχία θα γίνεται ανεκτή από τον αγωνιστικό, σήμερα, κόσμο του ΚΚΕ, τόσο περισσότερο θα προχωρεί η συνολική οππορτουνιστική διάβρωση του ΚΚΕ και τόσο πιο αργές και ολοένα και πιο δύσκολες θα γίνονται οι θετικές διαφοροποιήσεις και ανακατατάξεις στις γραμμές του. Πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε να βοηθήσουμε τους αγωνιστές του ΚΚΕ να συνειδητοποιήσουν αυτή την «απλή», στοιχειώδη αλήθεια και να αφυπνισθούν. Αλλά δε θα παραμείνουμε εκεί, «προσμένοντας το θαύμα». Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα οφείλει να διευρύνει τους ορίζοντές του, να πλατύνει τη δουλειά του. Πέρα και από τον κόσμο του ΚΚΕ υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, που πιστεύει στα ιδανικά της Αριστεράς, στα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, που είναι διεσπαρμένος εδώ και εκεί ή παραμένει ανένταχτος, αλλά που η αγωνιστική φλόγα εξακολουθεί να καίει μέσα του. Είναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες, οι εργάτες, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι γενικά, που πιέζονται από το καθεστώς της διπλής κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και αναζητούν λύσεις σε νέους, αγωνιστικούς πολιτικούς προσανατολισμούς. Είναι, προπαντός, η νεολαία, η εργατική, η μαθητική, η φοιτητική νεολαία, που είναι πάλι στους δρόμους, διεκδικώντας τα άμεσα αιτήματά της, αλλά και έχοντας στόχους πολύ υψηλούς. Δεν αρκεί να διαπιστώνουμε τις θετικές διαφοροποιήσεις, που συντελούνται ανάμεσα στις μάζες, την αριστεροποίησή τους. Πρέπει να «μπούμε» σ' αυτό το προτσές των διαφοροποιήσεων, να βρεθούμε μέσα στις μάζες, κοντά στα προβλήματα και τους αγώνες τους, συμβάλλοντας στο σωστό προσανατολισμό τους, στην ανάπτυξη και την πρόοδό τους, αλλά και αντλώντας πολύτιμες εμπειρίες από τη ζωή και δράση του λαϊκού μαζικού κινήματος. Αυτή πρέπει να είναι η κύρια κατεύθυνση της δουλειάς και της δράσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση, σε αυτόν το δρόμο θα συναντηθούμε και θα προχωρήσουμε μαζί, με όλους όσους θα είναι σύμφωνοι να αγωνιστούμε από κοινού για ένα ή περισσότερα, συγκεκριμένα κάθε φορά, προβλήματα, χτίζοντας έτσι, βήμα το βήμα, μια πλατύτατη αγωνιστική λαϊκή συσπείρωση, για την απόκρουση των επιθέσεων τον ξένου ιμπεριαλισμού και των ντόπιων οργάνων του και για την ανάπτυξη ενός ισχυρού, πραγματικά αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού και δημοκρατικού κινήματος. Εκεί, στο καμίνι των λαϊκών αγώνων, θα κριθεί και θα προχωρήσει, από αυτούς είτε τους άλλους δρόμους και η μεγάλη υπόθεση της ανασυγκρότησης τον κομμουνιστικού κινήματος. Πυρήνας και κινητήρια δύναμη αυτής της ανασυγκρότησης θα είναι - πρέπει να είναι- το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας. Γιατί η ανασυγκρότηση, η πραγματική ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, δεν μπορεί να γίνει πάνω σε μια ρεβιζιονιστική αστική γραμμή αλλά πάνω σε μια επαναστατική προλεταριακή γραμμή.
Και τέτοια ακριβώς, επαναστατική προλεταριακή είναι η γραμμή του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, που επιβεβαιώθηκε πλήρως στη διάρκεια των τριανταπέντε και πλέον χρόνων της ύπαρξης και δράσης του, στη φωτιά της μεγάλης πολεμικής του με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό και τους ντόπιους φορείς του και στο καμίνι της ταξικής πάλης της χώρας μας. Αλλά, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα δεν μπορεί να εκπληρώσει με επιτυχία το σπουδαίο αυτό καθήκον, δεν μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή του, όσο οι δυνάμεις του παραμένουν διασπασμένες, διασκορπισμένες σε πολλές οργανώσεις, ομάδες και κινήσεις. Επομένως, η ίδια η κατάσταση προωθεί στην ημερήσια διάταξη, βάζει επιτακτικά το καθήκον της ενότητας των μαρξιστικών - λενινιστικών δυνάμεων, της συνένωσης όλων των μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων, ομάδων και κινήσεων, καθώς και όλων των ανένταχτων, σήμερα, μαρξιστών - λενινιστών στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης.
Το καθήκον αυτό δεν είναι υπόθεση μιας μόνο οργάνωσης, αλλά υπόθεση όλων των μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων, ομάδων και κινήσεων, όλων των μαρξιστών - λενινιστών. Πρέπει, για όλους μας, να είναι ξεκάθαρο, πως δεν υπάρχουν «αποκλειστικοί κάτοχοι της αλήθειας». Πως όλες οι μαρξιστικές - λενινιστικές οργανώσεις, ομάδες και κινήσεις, ισότιμα, οφείλουν να συνεισφέρουν στο έργο αυτό. Δεν έχουμε την αυταπάτη, πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί εύκολα, από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά πιστεύουμε σταθερά, πως πρέπει, όλοι μαζί, να ξεκινήσουμε αυτή την προσπάθεια. Στο παρελθόν, έγιναν απόπειρες στην κατεύθυνση αυτή, που απότυχαν είτε δεν απέδωσαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αυτό δεν έπρεπε να οδηγήσει στο να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια. Ο μεγάλος κινέζικος λαός, λέει: «Η αποτυχία είναι μητέρα της επιτυχίας». Με την προϋπόθεση -αναλύουμε εμείς - πως θα διδαχθούμε από την αποτυχία, θα βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα ως προς τα λάθη και τους χειρισμούς μας που οδήγησαν στην αποτυχία, έτσι ώστε να μην τα επαναλάβουμε στην επόμενη ή στις επόμενες φορές, για να οδηγηθούμε κατ' αυτό τον τρόπο, στην τελική επιτυχία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η διαδικασία της ενοποίησης των μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων συναντά ακόμα πολλές δυσκολίες και για να προχωρήσει πρέπει να ξεπεράσει πολλά ακόμα εμπόδια. Όμως, ο στόχος αυτός πρέπει να τεθεί εντελώς συγκεκριμένα και η προσπάθεια να ξεκινήσει και να προχωρήσει βαθμιαία, μέσα από ενέργειες και δραστηριότητες, ενταγμένες στη γενική προοπτική της δημιουργίας, τελικά, της ενιαίας οργάνωσης των μαρξιστών - λενινιστών της Ελλάδας. Υπάρχουν, ασφαλώς, διαφορές απόψεων μεταξύ μας και, σε αρκετές περιπτώσεις, σοβαρές.
Γι' αυτό πρέπει να συζητήσουμε αυτές τις διαφορές και να βρούμε τον κοινό δρόμο, που θα μας οδηγήσει στον κοινό στόχο μας, της ενοποίησης των δυνάμεών μας. Να συζητήσουμε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια και όχι με πνεύμα πολεμικής.
Γιατί οι δικές μας αντιθέσεις δεν είναι ανταγωνιστικές, είναι αντιθέσεις ανάμεσα σε μας και μπορούν να επιλυθούν με τη μέθοδο «συσπείρωση - κριτική - συσπείρωση», όπως έγραφε ο Μάο Τσετούνγκ στο έργο του «Για την ορθή λύση των αντιθέσεων ανάμεσα στο λαό». Εμείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να προωθηθεί η μεγάλη υπόθεση της ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών, που, εφόσον πραγματοποιούνταν, θα αποτελούσε σημαντικό βήμα στο δρόμο για την ανασύσταση του κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας.