Οι συνέπειες των δολοφονικών επιθέσεων στο Παρίσι (ανδημοσίευση απ' την εφημερίδα ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ)

Πετσόκομμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών άγρια τρομοκρατία και καταστολή στη Γαλλία

Μετά το πολύνεκρο χτύπημα στο Παρίσι, με θύματα αθώους πολίτες, νέο αντιδραστικότερο τοπίο διαμορφώνεται συνολικά στην Ευρώπη. Με το γνωστό δίλημμα «δημοκρατικά δικαιώματα ή περισσότερη ασφάλεια», η Γαλλία ενεργοποιεί «κόκκινους συναγερμούς», ένα αντίστοιχο δόγμα Μπους -μετά την 11η Σεπτέμβρη- στο εσωτερικό της, καταλύοντας δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες, κάτω από το φόβητρο της τρομοκρατίας. Ταυτόχρονα, η σφαγή στο Παρίσι δίνει ένα απαραίτητο άλλοθι στην κυβέρνηση Ολάντ να ζητήσει από την ΕΕ χαλάρωση και εξαίρεση από τη δημοσιονομική πειθαρχία με δεδομένο ότι πρέπει να αυξήσει σημαντικά τις δαπάνες στην άμυνα και την ασφάλεια.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Λ.Α.-Α.Α.Σ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

42 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου: Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ!

Τούτες τις μέρες οι μνήμες των μεγαλύτερων και τα ακούσματα των νεότερων στρέφονται πολλά χρόνια πίσω στις μέρες του 73, στις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι σκέψεις μας στρέφονται στους μεγάλους εκείνους αγώνες πρώτα απ’ όλα της νεολαίας, αλλά και γενικότερα όλου του λαού που ενώθηκε σαν ένα ορμητικό ποτάμι στον αγώνα ενάντια στη λαομίσητη φασιστική δικτατορία της χούντας των συνταγματαρχών και των αφεντικών τους, των αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

Μια σημαντική προσέγγιση για το πόλεμο στη Συρία (αναδημοσίευση απ' την εφημερίδα ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ)

«Συναγωνισμός» αεροπορικών βομβαρδισμών και μαζικών δολοφονιών από τους ιμπεριαλιστές για την επιβολή των συμφερόντων τους στη Συρία

Καθώς πάνω από τέσσερα χρόνια εξελίσσεται η εσωτερική σύγκρουση στη Συρία και κλιμακώνεται διαρκώς η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και επεμβατικότητα σε βάρος της χώρας που προκαλεί τεράστιες πολεμικές  καταστροφές και οδηγεί εκατομμύρια Σύρους στον ξεριζωμό και την αναγκαστική προσφυγιά,  για να ζήσουν  μια δεύτερη τραγωδία έξω από τη χώρα τους, είναι σκόπιμο, για άλλη μια φορά να αναφερθούμε στο “ζήτημα της Συρίας” και γενικότερα στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στη Μ. Ανατολή.

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ: ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΟΧΙ

Η επέτειος του «ΟΧΙ» αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος

Δημοσιεύτηκε στις: 28, Οκτ 2015 δτν εφημερίδα ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Η επέτειος της 28ης Oκτώβρη 1940, επέ­τειος του «Όχι» που πρόβαλε ο λαός μας στην εισβολή του Μουσολίνι, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ιστορία του Κομμουνιστικού Κινήματος, με τη ζωή και τη δράση του παλιού ηρωικού ΚΚΕ.

Το ανοιχτό γράμμα τού τότε φυλακισμένου από το καθεστώς της μεταξικής διχτατορίας, Γ.Γ. του κόμματος, Νίκου Ζαχαριάδη (με ημερομηνία 31 Oκτώβρη 1940, δημοσιεύτηκε στις 2 Νοέμβρη 1940), η ιστορία το ανύψωσε σε πατριωτικό - εθνικό ντοκουμέντο που η σημασία και η απήχησή του φτάνει ως τις μέρες μας:

«O φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει, πρέπει να παλεύει αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. O λαός της Ελλάδας, διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα...».

Η επέτειος της 28ης Oκτώβρη, δεν ανήκει στους εθνοκάπηλους, είναι ταυτισμένη στη συνείδηση του δημοκρατικού ελληνικού λαού με τον αγώνα για μια Ελλάδα λεύτερη, δημοκρατική κι ανεξάρτητη, με το λαό αφέντη στον τόπο του. «Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα - τόνιζε το ιστορικό γράμμα - πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούρια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό...».
Αυτή η κατεύθυνση θα ηχήσει ως το βάθος της λαϊκής ψυχής και θα σημαδέψει όλη την κατοπινή εξέλιξη, δίνοντας ανεκτίμητη συνεισφορά στον αντιφασιστικό αγώνα των λαών και αποτελώντας το προοίμιο της μεγάλης εποποιίας της εθνικής αντίστασης, που θα απλωθεί ορμητικά στα κατοπινά μαύρα χρόνια της τριπλής φασιστικής ιταλο-γερμανο-βουλγαρικής κατοχής.

Η γραμμή, την οποία καθόριζε το γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, έκφραζε με πρωτοβουλία και τόλμη, μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, τις γενικές οδηγίες που διαμόρφωσε και πρόβαλε η Κομμουνιστική Διεθνής για τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, καθώς και τις αποφάσεις του ΚΚΕ σε κατεύθυνση αντιστοίχισης προς αυτές, που είχαν παρθεί πριν ακόμα επιβληθεί η μοναρχοφασιστική τεταρτοαυγουστιανή μεταξική διχτατορία. Τέτοιες ήταν οι αποφάσεις της 4ης Oλομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (Σεπτέμβριος 1935) και στη συνέχεια οι αποφάσεις του 6ου συνεδρίου του ΚΚΕ (Δεκέμβριος 1935), που βασίζονταν στις ιστορικές αποφάσεις του 7ου (τελευταίου) συνεδρίου της Κομ­μουνιστικής Διεθνούς, που είχε συγκληθεί λίγο νωρίτερα (25 Ιούλη - 20 Αυγούστου 1935).

Στην απόφαση της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ, σημειωνόταν:

«Το ΚΚΕ διακηρύττει, ότι μπροστά στον άμεσο κίνδυνο φασιστικής ιταλικής επιδρομής, είτε άλλης μεγαλοϊμπεριαλιστικής (λ.χ. από την πλευρά της χιτλερικής Γερμανίας) απειλής κατά της εθνικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας, θέτει σαν υπέρτατο καθήκον του την υπεράσπιση της εθνικής ελευθερίας και θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για να καταχτήσει αυτό την ηγεμονία της πάλης, εφόσον η ιστορία και η πράξη όλων των αστικοτσιφλικάδικων κομμάτων, είναι ιστορία και πράξη ξεπουλήματος της χώρας και του λαού στους ξένους ιμπεριαλιστές».

Το 6ο συνέδριο του ΚΚΕ, 4 μήνες μετά το 7ο συνέδριο της ΚΔ, ψήφισε απόφαση για την «πάλη κατά του πολέμου». Η απόφαση αυτή «υπογραμμίζει τους κινδύνους του πολέμου, την απειλή κατά της εθνικής ανεξαρτησίας από την πλευρά των ιμπεριαλιστών και άμεσα από την Ιταλία του Μουσολίνι, και ρίχνει το σύνθημα του ενιαίου αντιπολεμικού μετώπου με όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις που δέχονται την παλλαϊκή πάλη για την εθνική ανεξαρτησία, ενάντια σ’ όλες τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές».

Με την επιβολή της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας τον Αύγουστο 1936, το ΚΚΕ δέχτηκε σοβαρά και εκτεταμένα χτυπήματα. Τα επίλεκτα στελέχη του τραβούν το δρόμο της φυλακής και της εξορίας, ο ίδιος ο γ.γ. του κόμματος βρίσκεται φυλακισμένος στα κάτεργα της διχτατορίας. Αν και η βασιλομεταξική διχτατορία χρησιμοποιεί όλες τις χιτλερικές μεθόδους, δεν παύει ουσιαστικά να καθορίζει τελικά την πολιτική της σαν ενεργούμενο της Αγγλίας.
Όταν εκδηλώνεται η ιταλική στρατιωτική επίθεση στις 28 Oκτώβρη, η Ελλάδα ήταν όχι μόνο εσωτερικά διασπασμένη και ηθικά αδυνατισμένη απέναντι στην ιταλική φασιστική εισβολή, μα και υλικά απροετοίμαστη χάρη στην οικονομική καθυστέρησή της και την τεταρτοαυγουστιανή ρεμούλα.

O πόλεμος που έκανε ο Μουσολίνι ενάντια στην Ελλάδα (όπως και ο Χίτλερ στη συνέχεια) ήταν άδικος, ιμπεριαλιστικός, ληστρικός πόλεμος. Από τη μεριά της Ελλάδας ήταν δίκαιος, εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος. Η θέση του ΚΚΕ απέναντι στον πόλεμο αυτό θα συνοψιστεί στο γράμμα - κάλεσμα «προς το λαό της Ελλάδας» του Ν. Ζαχαριάδη. Η βασική αυτή εκτίμηση, αντανακλώντας σωστά το αντικειμενικό περιεχόμενο του αγώνα και την προοπτική του, θα επιτρέψει ακριβώς στο ΚΚΕ, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, να υψωθεί σε ηγέτιδα δύναμη της αντίστασης του ελληνικού λαού. Ευνόητο είναι ότι οι Ιταλοί κομμουνιστές όφειλαν να καταγγείλουν και να αντιταχθούν στον άδικο, ιμπεριαλιστικό, ληστρικό πόλεμο, που εξαπόλυσε ο Μουσολίνι κατά της Ελλάδας. Και αυτό έκαναν. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, διακήρυξε από την παρανομία τα παρακάτω: «Λένε ψέματα οι φασίστες ηγέτες όταν υποστηρίζουν ότι τάχα η Ελλάδα μας απειλούσε και μας επιτέθηκε. Σε ολόκληρη την ιστορία μας οι καλύτεροι άνθρωποι της Ιταλίας, ο φιλελεύθερος Σανταρόζα, οι γαριβαλδινοί και οι σοσιαλιστές στο Δομοκό - όλοι τους έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Κάτω από την απειλή των ιμπεριαλιστών των δύο εμπολέμων μερών ο ελληνικός λαός υποχρεώθηκε να υπερασπίσει τη γη του απ’ αυτούς που του επιτέθηκαν, όπως την υπεράσπισε στο παρελθόν από τις οθωμανικές ορδές. O ιτα­λικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας και να στερήσει τη λευτεριά από τον ελληνικό λαό, με τον οποίο πρέπει και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά. Πολύ λιγότερο έχουμε συμφέρον τα στρατεύματα του Χίτλερ να καταλάβουνε την Ελλάδα και τις άλλες βαλκανικές χώρες και να τις μετατρέψουνε σε γερμανική αποικία. Αυτό είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της τυφλής και εγκληματικής πολιτικής του Μουσολίνι και του Τσιάνο».

Παρόμοια, θα στηλιτεύσει, απ’ τη βαθιά παρανομία, τη χιτλερική επίθεση κατά της Ελλάδας, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. 

Όταν ξεσπάει η γερμανική επίθεση στην Ελλάδα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, με την 12.9.41 διακήρυξή του, καταδικάζει την απρόκλητη γερμανοφασιστική επίθεση και καλεί τους Γερμανούς «να σεβαστούν τη θέληση για ειρήνη του ελληνικού λαού και να πράξουν ό,τι πρόσταζε η τιμή της γερμανικής νεολαίας. Παρέχοντας κάθε είδους βοήθεια στο δίκαιο αγώνα του ελληνικού λαού βοηθούσαν ταυτόχρονα και το γερμανικό λαό στον αγώνα του μέσα στη χώρα τους κατά των πολεμοκάπηλων καπιταλιστών».

Η πάλη ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο

Το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Ιούλιος - Αύγουστος 1935) θα καθορίσει τα καθήκοντα της πάλης των κομμουνιστών για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό και της πάλης ενάντια στον πόλεμο.
Στο συνέδριο, ο Δημητρόφ θα επαναλάβει την εκτίμηση της 13ης Oλομέλειας της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΚΔ, που όρισε το φασισμό ως εξής:

«O φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο σωβινιστικών, πιο αντιδραστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου».

Θα υπογραμμίσει επίσης ότι: «ο φασισμός δεν είναι μια διακυβέρνηση πάνω από τάξεις, ούτε διακυβέρνηση της μικροαστικής τάξης ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. O φασισμός αποτελεί την ίδια την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου».

Στην εισήγηση του Δημητρόφ, σημειώνεται για την ιδεολογική πάλη ενάντια στο φασισμό: «Oι κομμουνιστές που ανήκουν σε ένα καταπιεζόμενο, εξαρτημένο έθ­νος, δεν μπορούν να εμφανιστούν με επιτυχία ενάντια στο σωβινισμό μέσα στις γραμμές του έθνους τους, αν ταυτόχρονα δεν δείξουν έμπραχτα στο μαζικό κίνημα, ότι αυτοί πραγματικά αγωνίζονται για την απελευθέρωση του έθνους τους από τον ξένο ζυγό.

Από την άλλη πάλι μεριά, οι κομμουνιστές του έθνους καταπιεστή δεν είναι σε θέση να διαπαιδαγωγήσουν τις εργαζόμενες μάζες του έθνους τους στο πνεύμα του διεθνισμού, όπως είναι απαραίτητο, αν δεν διεξάγουν αποφασιστικό αγώνα ενάντια στην πολιτική καταπίεσης της «ίδιας τους» της μπουρζουαζίας, για το πλέριο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των υποδουλωμένων από αυτήν εθνών. Αν δεν το κάνουν αυτό, δε διευκολύνουν ούτε και τους εργαζόμενους του καταπιεζόμενου έθνους να ξεπεράσουν τις εθνικιστικές τους προκαταλήψεις. Μόνο αν εμφανιζόμαστε με αυτό το πνεύμα, αν υποδείχνουμε πειστικά σε όλη μας τη μαζική δουλειά, ότι είμαστε το ίδιο ελεύθεροι τόσο από εθνικό μηδενισμό όσο και από αστικό εθνικισμό, μόνο τότε θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πραγματικά πετυχημένο αγώνα ενάντια στη σωβινιστική δημαγωγία των φασιστών».

Το 7ο συνέδριο της ΚΔ πήρε αποφάσεις σχετικά με την προώθηση των αντιφασιστικών Λαϊκών μετώπων, στις διάφορες καπιταλιστικές χώρες σαν βάση του αγώνα των αντίστοιχων λαών ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο. Προσδιορίζοντας τα καθήκοντα της αντιπολεμικής πάλης, η απόφαση της ΚΔ προσδιόριζε επίσης πως «αν ωστόσο ξεσπάσει ο πόλεμος το καθήκον (των κομμουνιστών) είναι να δράσουν για το γρήγορο τερματισμό του και να προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις ώστε η οικονομική πολιτική κρίση, που προκαλεί ο πόλεμος, να χρησιμοποιηθεί για την αφύπνιση της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών και την επίσπευση έτσι της κατάρρευσης της κυριαρχίας της καπιταλιστικής τάξης».

Παρά τους πεισματικούς αγώ­νες των εργατών πολλών χωρών ενάντια στο ογκούμενο κύμα του φασισμού και την απειλή του πολέμου, 4 χρόνια ύστερα απ’ το 7ο συνέδριο της ΚΔ, ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Όπως είχε τονιστεί στο 7ο συνέδριο, «οι κύριοι υποκινητές του πολέμου» ήταν οι γερμανοί φασίστες που πάλευαν για την «ηγεμονία του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη». Για το χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, ο Ι.Β. Στάλιν, μετά τον πόλεμο, θα κάνει την παρακάτω πολύ σημαντική εκτίμηση, στο «Λόγο προς τους εκλογείς του»: «O δεύτερος παγκόσμιος πό­λε­μος ενάντια στα κράτη του ά­ξο­να πήρε από την πρώτη μέρα χαρακτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δεν μπορούσε παρά να δυναμώσει και πραγματικά δυνάμωσε τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου».

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ Μ-Λ ΚΚΕ

Ανακοίνωση τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ για τις εκλογές

Με «νωπή λαϊκή εντολή» και τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών και αστικών επιτελείων, η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βάζει μπροστά το νέο βάρβαρο τριετές μνημόνιο

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας το σκηνικό μιας κάλπικης δικομματικής αντιπαράθεσης που στήθηκε με τη ΝΔ και ντύνοντας με αριστερό περιτύλιγμα το τρίτο μνημόνιο, κατάφερε να εγκλωβίσει και να χειραγωγήσει, για δεύτερη φορά σε εφτά μήνες, ένα μεγάλο τμήμα του δημοκρατικού κόσμου στα πλαίσια της σοσιαλδημοκρατικής του πολιτικής. Κατακτώντας ένα υψηλό εκλογικό ποσοστό και σε συνδυασμό με το καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα που δίνει 50 έδρες στο πρώτο κόμμα, σχημάτισε ξανά κυβέρνηση με το δεξιό, αντιδραστικό κόμμα των ΑΝΕΛ.

Κάλεσμα στήριξης της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ(μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ

Δημοκράτες, αγωνιστές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος 

Όλοι όσοι με την πολιτική τους στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του λαού έχουν ευρύτερες επιδιώξεις και σχεδιασμούς. Στοχεύουν στη λαϊκή ψυχή και συνείδηση. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να φτιάξουν υποταγμένες και άβουλες συνειδήσεις μιας και οι ίδιοι είναι δουλόφρονες και σκυμμένοι.Θέλουν ένα λαό παραλυμένο, παραδομένο , που θα συναινεί, θα αποδέχεται τη διατήρηση της ξέφρενης εργατικής εκμετάλλευσης, της λαϊκής εξαθλίωσης και της υποδούλωσης στους ισχυρούς.Που θα θεωρεί ιδεολογικά και πολιτικά ανέφικτη και απαγορευμένη την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας, στην οποία ο λαός θα είναι αφέντης της τύχης του. Εκτός από την ψήφο  και τον εγκλωβισμό της σε κόμματα –υπηρέτες  των συμφερόντων τους , επιδιώκουν  την υποταγή, τον ιδεολογικό και πολιτικό αφοπλισμό.

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠ' ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Ανακοίνωση - καταγγελία για τις δηλώσεις Μιχαλολιάκου

Καταγγέλλουμε με τον πιο απόλυτο τρόπο, την προκλητική δήλωση του αρχηγού της ναζιστικής συμμορίας, σύμφωνα με την οποία η ΧΑ αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Με αυτήν τη δήλωση ο Μιχαλολιάκος επιχειρεί να συσπειρώσει το βούρκο που τον στηρίζει, να διεμβολήσει τα ακροδεξιά ακροατήρια της ΝΔ, προκαλώντας ταυτόχρονα τα δημοκρατικά αισθήματα του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Και είναι φανερό ότι γίνεται μέσα στο πλαίσιο μιας συνολικότερης αντιδραστικοποίησης των πολιτικών εξελίξεων.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ ΤΟΥ Μ-Λ ΚΚΕ

Άρθρο του Ταξιάρχη Χρήστου

Μια, ίδια απ' τα παλιά, κάλπικη δικομματική αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ

Υπόσχονται ότι… θα σχίσουν τις πιο βαριές συνέπειες του μνημονίου …που θα εφαρμόσουν

Μία γνώριμη από το παρελθόν σε όλους μας προεκλογική πολιτική τακτική εμφανίζεται με όλο και πιο έντονο τρόπο, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές. Είναι η μέθοδος της τεχνητής πόλωσης ανάμεσα στα δύο κόμματα που διεκδικούν την κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα προκειμένου να περιχαρακώσουν τους ψηφοφόρους τους και να περιορίσουν διαρροές προς άλλα κόμματα. Από το γνωστό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ περάσαμε στον νέο ιδιότυπο δικομματισμό με το δίπολο ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ.

Επί δεκαετίες η μέθοδος αυτή «δούλεψε» εξασφαλίζοντας την εναλλαγή στην κυβέρνηση από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα πολλές φορές με υψηλά ποσοστά συνολικά πάνω από 80%. Ο εγκλωβισμός  του εκλογικού σώματος γινόταν με πλαστές αντιθέσεις και διλήμματα του τύπου «αλλαγή- απαλλαγή» και ιδιαίτερα από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ με το δίλημμα « δεξιά- αντιδεξιά», οικειοποιώντας τα διαδεδομένα αντιδεξιά  φρονήματα της μεταπολίτευσης.

Η τακτική αυτή καταγγέλονταν  από το σύνολο των δυνάμεων που αναφέρονταν στην αριστερά και ιδιαίτερα από το ΚΚΕ εσωτερικού αρχικά και τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ κατόπιν, γιατί τους λεηλατούσε εκλογικά αφήνοντάς τους και εκτός βουλής.

Σήμερα, βέβαια, οι πρώην καταγγέλλοντες, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας πλέον ο  ένας ισχυρός πόλος που μαζί με τη ΝΔ διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία, «ξέχασαν», όπως και πολλά άλλα, αυτά που έλεγαν και υιοθέτησαν αυτή την δοκιμασμένη μέθοδο του νέου δικομματισμού. Μόνο που οι συνθήκες πλέον έχουν αλλάξει, οι μάσκες έχουν πέσει, και ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος  «δεν τσιμπάει». Παρόλα αυτά όμως και οι δύο «μονομάχοι» πλασάρουν πολωτικά συνθήματα, ανεβάζουν τους τόνους της αντιπαράθεσης, με κοινό επιχείρημα πως ο καθένας τους αποτελεί την μοναδική εγγύηση για την ομαλή πορεία του τόπου. Δύσκολα όμως πείθουν, αφού κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως  ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ πριν από μόλις μερικές εβδομάδες ψήφισαν από κοινού στη βουλή το τρίτο μνημόνιο, ταυτιζόμενοι πλέον στη στρατηγική τους και τις βασικές επιλογές για την αντιλαϊκή πολιτική που θα ασκήσουν με τη μία ή την άλλη σύνθεση στην κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές. Το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας τους, που όλο και πυκνότερα αναφέρεται εντός και εκτός Ελλάδας, ακυρώνει τις προσπάθειες της πόλωσης. Έτσι ο νέος δικομματισμός εξελίσσεται σε μια καρικατούρα του παλαιού κραταιού δικομματισμού. Παρόλα αυτά όμως δεν πρέπει να υποτιμηθεί, αλλά να καταγγελθεί στην προπαγάνδα μας, ώστε να περιοριστεί ο εγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων, ιδιαίτερα αυτών που ταλαντεύονται ακόμη για τη στάση τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Παρακολουθούμε  όλοι τις τελευταίες μέρες τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Τσίπρα, που εντελώς αμήχανα και αμυντικά προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, για την ολοκληρωτική του συν­θηκολόγηση, υποταγή και ευθυγράμμιση με τους ξένους δυνάστες και την ντόπια πλουτοκρατία. Για να υποστηριχθεί αυτή η πολιτική τακτική, έπρεπε να λειανθεί ή να εξαλειφθεί κάθε ταξική ή ριζοσπαστική αναφορά, για να συγκαλυφθεί η καινούργια πολιτική με ουδέτερο και αταξικό πολιτικό λόγο και συνθήματα.

Έτσι ανακαλύφθηκε το extra κεντρικό πολιτικό σύν­­θημα των εκλογών που είναι  « το καινούργιο ενάντια στο παλιό» ή «ξεμπερδεύουμε με το παλιό, υποδεχόμαστε το αύριο». Μόνο που το «καινούργιο» ξέφτισε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα, που δεν το ξεχωρίζει κάποιος από το παλιό. Αυτό το καινούργιο συγκυβέρνησε με το παλιό των ΑΝΕΛ και τον Καμμένο και  αυτό το καινούργιο «ερωτοτροπεί» τώρα με άλλο ένα καινούργιο όπως είναι το Ποτάμι του καινούργιου Θεοδωράκη, αλλά και με ένα πολύ παλιό που θέλει να δείξει καινούργιο, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά. Ταυτόχρονα  το παλιό κατά τον Τσίπρα, που είναι η Ν.Δ  του Μεϊμαράκη, δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί μετεκλογικά και να συγκυβερνήσει με το καινούργιο του Τσίπρα. Τόσο πολύ λοιπόν διαφορετική πολιτική πρόκειται να εφαρμόσουν και ως εκ τούτου συγκρούονται το παλιό με το καινούργιο, που είναι έτοιμοι την επομένη των εκλογών να τα «βρούν», να συγκυβερνήσουν και να εφαρμόσουν από κοινού τη βάρβαρη πολιτική του τρίτου μνημονίου.

Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τόσο κλιμακώνεται η προσπάθεια της ΝΔ, αξιοποιώντας το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να εμφανιστεί «δικαιωμένη» για τη βάρβαρη πολιτική που στήριξε και υλοποίησε τα προηγούμενα χρόνια, όντας κορμός των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Να εδραιώσει την αντίληψη ότι η πολιτική αυτή ήταν μονόδρομος, ότι για το λαό δεν υπήρχε ούτε μπορεί να υπάρχει άλλη επιλογή. Ακόμα - ακόμα να του αποσπάσει «δήλωση μετανοίας», που στις εκλογές του Γενάρη την αποδοκίμασε εκλογικά.

Να λανσαριστεί, δε, ως η αστική πολιτική δύναμη - πραγματικός εγγυητής της «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας, επειδή έχει την «τεχνογνωσία» των δύο πρώτων μνημονίων και τη βούληση να τα εφαρμόσει.

Είναι κι αυτή μια υπηρεσία που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα, η άφεση αμαρτιών που στην πράξη έδωσε στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, συγκροτώντας μαζί τους επί διακυβέρνησής του ένα ευρύ κοινοβουλευτικό μέτωπο ψήφισης και υλοποίησης των βάρβαρων νόμων του τρίτου μνημονίου.

Κι ας τσακώνεται, από την άλλη, μαζί τους για την κυβερνητική «καρέκλα», το ποιος θα έχει την κύρια ευθύνη στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, ενσωματώνοντας μέσα από αυτό το ψευτο-δίπολο λαϊκά στρώματα ακριβώς στην εφαρμογή της βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής.

Γνωρίζοντας και οι δύο «κοκορομάχοι» του επιχειρούμενου δικομματικού καυγά, ότι θα υπάρχει  πολιτικό κόστος, αναζητούν τρόπο να το μοιραστούν σε κυβερνήσεις «συνεργασίας».

Ο ίδιος ο Μεϊμαράκης υπογράμμισε την ανάγκη συνεργασιών με όσο πιο πολλά κόμματα γίνεται, τονίζοντας ότι έχουν τελειώσει οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, καθώς και ότι είναι «η εποχή των συζητήσεων και των συναινέσεων για να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις και τα νέα μέτρα. Για πρώτη φορά πρωθυπουργός πήρε 251 κοινοβουλευτικές ψήφους και είχε τόσο μεγάλη δύναμη στο Κοινοβούλιο. Θα μπορούσε (σ.σ.: ο Αλ. Τσίπρας) να αναδειχθεί ως ένας εθνικός ηγέτης», πρόσθεσε ο Μεϊμαράκης, αποδεχόμενος ουσιαστικά να αναγνωρίσει έναν τέτοιο ρόλο στον κατά τ' άλλα κύριο πολιτικό του αντίπαλο.

Σε αυτή την επικίνδυνη πολιτική της τεχνητής πόλωσης και του ιδιότυπου δικομματισμού, ο λαός πρέπει να τους γυρίσει την πλάτη και να ευχηθεί με νόημα προς παλιούς και καινούργιους: Καλά ξεμπερδέματα.

Ο Ταξιάρχης Χρήστου είναι στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ, μέλος της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ:Η αλήθεια για την επόμενη μέρα

Μ-Λ ΚΚΕ: Καμιά ψήφο σε αυτούς που υπόσχονται ότι… θα σχίσουν τις πιο βαριές συνέπειες του μνημονίου …που θα εφαρμόσουν

Εγείρεται το ερώτημα: υπήρξε προδιαγεγραμμένη η πορεία και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτήν τη νέα βίαιη προσαρμογή των εργατολαϊκών νοικοκυριών σε αυτό το τρίτο επαχθέστατο Μνημόνιο;

Ας δούμε το κάδρο.

Α) Κατ’ αρχήν ολόκληρο το ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ ακουμπά στη βάση του Ευρωκομμουνισμού που υπηρέτησαν πιστά οι Καρρίγιο, Μαρσέ, Μπερλινγουέρ, Ντ’ Αλέμα, Υ, Κύρκος, κλπ. Όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα της Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας και τα άλλα κόμματα του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος μετατράπηκαν σε φιλοϊμπεριαλιστικές πολιτικές δυνάμεις (αποδοχή ΝΑΤΟ και ΕΕ) που στη γραμμή και τη δράση τους δεν είχαν καμιά διαφορά από τα αστικά κόμματα αυτών των χωρών. Σε αυτό το πλαίσιο υπάγονται και οι δηλώσεις Τσίπρα για αποδοχή των «δεσμεύσων» της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Στη συνέχεια, οι επισκέψεις σε Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Βερολίνο, Παρίσι, κ.α. του Τσίπρα ή και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, και οι επαφές τους σε διάφορα φόρα, κατ’ ιδίαν συναντήσεις με Μέρκελ, Ολάντ, Λαγκάρντ, Γιούνκερ, εκπροσώπους διαφόρων hedge funds, με τραπεζίτες και επιφανείς οικονομολόγους, οι δηλώσεις στήριξης Ομπάμα προς μία ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι παρεμβάσεις Τσίπρα στις συνελεύσεις του ΣΕΒ, κλπ., κλπ., αναδεικνύουν τις προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει πως σε καμία περίπτωση η διακυβέρνησή του δεν πρόκειται να αποκλίνει από τη γραμμή των μνημονιακών δεσμεύσεων των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, και Σαμαρά-Βενιζέλου.

Από την άλλη πλευρά, οι Ευρωπαίοι, αντιλαμβανόμενοι ότι μόνο μία κυβέρνηση κατ’ όνομα «Αριστερά» θα μπορούσε να περάσει τα μνημονιακά μέτρα, εκεί που απέτυχε ο Σαμαράς, αποδέχθηκαν (με αρκετές επιφυλάξεις) ένα σχήμα με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό άλλωστε το σχήμα, ενός μεγάλου συνασπισμού, προσβλέπει αναφανδόν η Γερμανία, εκτιμώντας –μέσω της εφημερίδας Bild- και τα ποσοστά των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη: 28% ΣΥΡΙΖΑ, 25% ΝΔ!!!

Β) Η στήριξη στη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τον ΣΕΒ, τους τραπεζίτες, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, σ' όλες τις κρίσιμες πρόσφατες ψηφοφορίες, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για τον ταξικό προσανατολισμό της, στα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.

Ακόμα και οι πρώτες φάσεις των «διαπραγματεύσεων» με τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη στο ρόλο του υπερυπουργού Οικονομικών, το σχετικό ροκάνισμα του χρόνου, οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις με τους κοινοτικούς αξιωματούχους και οι αντιθέσεις Ουάσιγκτον-Βερολίνου πάνω στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, βοήθησαν στο να υπάρξει ο «χρόνος ωρίμανσης» για τη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το κατάλληλο έδαφος για να προχωρήσουν οι κατ’ ιδίαν συμφωνίες Τσίπρα με τους Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ και Σούλτς, μετατρέποντας τη χώρα σε νεοαποικία και το λαό μας σε υποζύγια ξένων και ντόπιων συμφερόντων.

Γ) Η παραίτηση της συγκυβέρνησης αμέσως μόλις ψηφίστηκαν στη Βουλή η νέα δανειακή συμφωνία (14 Αυγούστου) με το βάρβαρο Μνημόνιο και η άρον-άρον προσφυγή στις κάλπες, ώστε να επικυρωθεί και να νομιμοποιηθεί η επερχόμενη μνημονιακή καταιγίδα με μία νωπή λαϊκή εντολή, δίνουν σαφώς την εντύπωση μιας συμφωνημένης τακτικής με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, προκειμένου να επιβληθούν τα αντιλαϊκά μέτρα και να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το άχθος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Μπορούμε αβίαστα να διαπιστώσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ με τις εντολές των ξένων ιμπεριαλιστών, κράτησε ύπουλη στάση απέναντι στα εργατολαϊκά στρώματα, κάνοντας εμπόριο ελπίδων, ξεφτιλίζοντας και δυσφημώντας τις ιδέες και τους αγώνες της Αριστεράς, σκορπίζοντας την απογοήτευση, την αποστράτευση και την ηττοπάθεια μέσα στις γραμμές του λαϊκού κινήματος.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΙΡΙΓΩΤΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

του Θανάση Τσιριγώτη*

Όταν παίρνεις λάθος τρένο πας και σε λάθος προορισμό

Ο δρόμος προς την κάλπη δεν είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις.

Όταν η ναυαρχίδα του Τσίπρα άλλαξε ρότα κι ανοίχτηκε στα μνημονιακά νερά, η άκατος του Λαφαζάνη άρχισε να ρίχνει δολώματα και να μαζεύει ναυαγούς. Ήδη αρκετοί θεώρησαν ότι το ύστερο εγχείρημα του κεϋνσιανισμού με ανθρώπινο πρόσωπο είναι καταλληλότερο όχημα για να αλλάξουμε τη χώρα και πολλοί συναγωνιστές «βλέπουν το τυρί αλλά όχι τη φάκα». Από μία άποψη το πράγμα είναι εξηγήσιμο· δύσκολα πορεύεσαι μόνος και το λούσο είναι πάντα πιο εντυπωσιακό από το … αμπέχωνο.

Νομίζω ότι πρόκειται για το τρίτο μεταπολιτευτικό κύμα αυταπάτης και η έσχατη πλάνη αποδείχνεται χείρων της πρώτης. Στο πρώτο κύμα η ριζοσπαστική ρητορεία του Α. Παπανδρέου γοήτευσε ένα τμήμα αριστερών διανοούμενων, καθήλωσε τον ξέπνοο ρεφορμισμό (αναθεώρηση), άλωσε τα συνδικάτα με το δίλημμα δεξιά – αντιδεξιά και λαφυραγώγησε τα ιερά και τα όσια της αριστεράς με μία αντιστασιακή σύνταξη και δύο τσίγκινα παράσημα.

Στο δεύτερο κύμα η κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και το αποκρουστικό πρόσωπο των ανατολικών καθεστώτων προκάλεσε διθυράμβους στο αμερικανικό πεντάγωνο για το «τέλος της ιστορίας» και ανάγκασε ένα τμήμα αριστερών να αποστρατευτεί και ένα ‘άλλο στο οποίο ανήκει η φρουρά των μαρξιστών – λενινιστών να μάχεται απελπιστικά μόνο.

Το τρίτο κύμα ακούει στ’ όνομα ΣΥΡΙΖΑ όπου η αγανάκτηση και η απελπισία πήρε τη ρεβάνς ντυμένη με την απροσδιόριστη κυβερνητική ελπίδα.

Φευ! Άνθρακες ο θησαυρός! Διότι άλλο πράγμα η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία. Άλλο η συνεπής, ανιδιοτελής και ανυποχώρητη πάλη ενάντια στην ΕΕ και τις ΗΠΑ και άλλο η γιαλαντζί διαμαρτυρία πασπαλισμένη με θέαμα αντίστασης, θίασο βουλευτών και τηλεοπτικό show.

Είναι γνωστός άλλωστε ο δοκιμασμένος στίχος «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».

Μέσα σ’ αυτό το τοπίο της οικονομικής κρίσης όποιο κόμμα και πολιτικό δυναμικό ακουμπούσε το μνημόνιο καταδικαζόταν στα Τάρταρα (ΠΑΣΟΚ –ΔΗΜΑΡ – ΛΑΟΣ, Παπανδρέου, Κουβέλης, Καρατζαφέρης, Καμμένος) και η άρχουσα συμμορία ψάχνει – σαν καμακωμένη σμέρνα – να βρει πολιτικές εφεδρείες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όλα τα εχέγγυα για την άρχουσα τάξη. Η σημαία του έγραφε Ευρώπη, καπιταλισμός και ήπια προσαρμογή. Τι δεν καταλαβαίνεις; (όπως θα ’λεγε και μία έκφραση του συρμού).

Έτσι το μικρότερο κακό έγινε βίωμα – θεωρία και στο κοινωνικό πεδίο οι μικροαστοί επέβαλαν στους εργαζόμενους, στο λαό και τη νεολαία «να βλέπει το δέντρο αλλά όχι το δάσος».

Σήμερα όμως, ιδιαίτερα μετά το γ’  μνημόνιο, τα πράγματα είναι καθαρότερα. Και το λέμε όχι ως διαπιστωτική πράξη όπως κάνουν οι εκ του Περισσού, σαν διευθυντές νεκροτομείου,  «ο άνθρωπος απέθανε» για ν’ αναχωρήσουν στη διπλανή πλατεία, αλλά ως μάχιμοι, μαχόμενοι, ορθοβαδίζοντες.

Ως εκ τούτου, μ’ αυτούς οι οποίοι στάθηκαν Ηρακλειδείς του Τσίπρα, άκουγαν άφωνοι τον Καμμένο να θέλει να δώσει τα νησιά του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ, έσφιγγαν το χέρι του φασίστα Σίσι στην Αίγυπτο, μοίραζαν με τον Νετανιάχου την ανατολική Μεσόγειο, έσπερναν αυταπάτες για την Ευρώπη μ’ αντάλλαγμα μία χούφτα αξιώματα, έχτιζαν εσαεί τον ΕΝΦΙΑ, αποδέχονταν τη γενικευμένη ανεργία, έκοβαν συντάξεις και έστρωναν το δρόμο στην εργασιακή φρίκη δεν μπορούμε «να κάνουμε χωριό».

Η σημαία του κινήματός μας πρέπει να γράφει τη βαθειά και ανειρήνευτη αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό και το ρεφορμισμό. Πρέπει να δημιουργούμε συνθήκες πολιτικού οξυγόνου για όσους αγωνίζονται για μία καλύτερη ζωή χωρίς εξάρτηση, μνημόνια και σύγχρονη δουλεία. Από αυτή την άποψη το νεότευκτο οικοδόμημα της Λαϊκής Ενότητας μπορεί να συγκεντρώνει ευρύτερα ακροατήρια αλλά ταυτόχρονα κουβαλάει όλη την αρχαία σκουριά των παλιών αδιέξοδων πολιτικών.

*Ο Θανάσης Τσιριγώτης είναι στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ και μέλος της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ

Τηλ επικ. 6944253743

--

ΚΟΙΝΗ ΝΑΘΟΔΟΣ ΚΚΕ(μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ στις εκλογές του Σεπτέμβρη

Ανακοίνωση ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ

Δημοσιεύτηκε στις: 25, Αυγ 2015

Δεν νομιμοποιούμε τη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής!

Δεν διαλέγουμε ποιος θα συνεχίσει τη λεηλασία του λαού και της χώρας!
Όχι στο νέο γύρο εκβιασμών και αυταπατών!
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ για να ανατραπούν τα βάρβαρα μνημόνια
 και τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης

Η Εκλογική Συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ συμμετέχει στις εκλογές με συνδυασμούς σε όλες τις περιφέρειες