Μια σημαντική προσέγγιση για το πόλεμο στη Συρία (αναδημοσίευση απ' την εφημερίδα ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ)

«Συναγωνισμός» αεροπορικών βομβαρδισμών και μαζικών δολοφονιών από τους ιμπεριαλιστές για την επιβολή των συμφερόντων τους στη Συρία

Καθώς πάνω από τέσσερα χρόνια εξελίσσεται η εσωτερική σύγκρουση στη Συρία και κλιμακώνεται διαρκώς η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και επεμβατικότητα σε βάρος της χώρας που προκαλεί τεράστιες πολεμικές  καταστροφές και οδηγεί εκατομμύρια Σύρους στον ξεριζωμό και την αναγκαστική προσφυγιά,  για να ζήσουν  μια δεύτερη τραγωδία έξω από τη χώρα τους, είναι σκόπιμο, για άλλη μια φορά να αναφερθούμε στο “ζήτημα της Συρίας” και γενικότερα στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στη Μ. Ανατολή.

Α. Το χρονικό της ιμπεριαλιστικής
επέμβασης στη Συρία

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει κοντά μια δεκαπενταετία στο πολεμικό στόχαστρο τη Συρία. Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπους, είχε κατατάξει τη Συρία, τη Λιβύη και το Ιράν  στον “άξονα του κακού”. Αφού οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν τον πόλεμο και κατάκτησαν το Αφγανιστάν και το Ιράκ το 2002 και 2003 αντίστοιχα, σχεδίαζαν  αμέσως μετά να κατακτήσουν τη Συρία, τη μοναδική αραβική χώρα που όχι μόνο δεν συντάχθηκε, αλλά αντιτάχθηκε και κατάγγειλε τους κατακτητικούς  πολέμους των Αμερικανών. Ο Μπους   τότε κράδαινε διαρκώς την απειλή “στρατιωτικής δράσης”, οι αμερικανικές  δυνάμεις κατοχής στο Ιράκ  εξαπέλυαν επιθέσεις στα ιρακινο - συριακά σύνορα και γενικά το σκηνικό πολέμου σε βάρος της Συρίας είχε στηθεί από το 2004.
Μόνο η γενναία αντίσταση του ιρακινού λαού και το τέλμα  στο οποίο  άρχισε να βυθίζεται  ο αμερικάνικος στρατός κατοχής απομάκρυναν  προσωρινά  την εξαπόλυση πολέμου ενάντια στη Συρία.
Ακόμη, το ρήγμα  που προκλήθηκε  ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ – χώρες ΕΕ) στον πόλεμο  του Ιράκ, εξανάγκασε την ηγεσία των ΗΠΑ να τροποποιήσει τα σχέδιά της  για την “αναμόρφωση της Μ. Ανατολής” και να επιζητήσει τη συνεργασία με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για το χτύπημα  της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράν.
Έτσι το φθινόπωρο του 2005, με αφορμή την προβοκατόρικη δολοφονία  του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Χαρίρι, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι  ιμπεριαλιστές ασκούσαν από κοινού αφόρητες  πολιτικοστρατιωτικές πιέσεις και απειλές σε βάρος της Συρίας, έστειλαν “επιθεωρητές” του ΟΗΕ για να ανακρίνουν  Σύρους αξιωματούχους όπως είχαν κάνει και πριν την πολεμική επίθεση στο Ιράκ, αποδίδοντας προκαταβολικά τη δολοφονία Χαρίρι στη Συρία, εξαναγκάζοντας  την τελευταία να αποσύρει τα στρατεύματά της  από τον Λίβανο και να τον θέσουν κάτω από το δικό τους έλεγχο. Αφού με τον τρόπο αυτό αφόπλισαν  στην πραγματικότητα τον Λίβανο, λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλη του 2006, ΗΠΑ και ΕΕ παρέδωσαν  τη σκυτάλη στο Ισραήλ  για να “εκκαθαρίσει” τον Λίβανο από το μοναδικό “αγκάθι” που απέμεινε, τη Χεσμπολάχ, σύμμαχο της Συρίας. Η δεινή στρατιωτικοπολιτική ήττα που υπέστη για πρώτη φορά τότε το Ισραήλ  και η μεγάλη νίκη της Χεσμπολάχ  απέτρεψε να βρεθεί η Συρία στη μέγκενη Λιβάνου – Ιράκ και εξανάγκασε τους ιμπεριαλιστές να αναβάλουν  ξανά τα επιθετικά σχέδιά τους, αναμένοντας  ευνοϊκότερες συνθήκες  για να τα προωθήσουν  σε βάρος  της Συρίας.
Τέτοιες συνθήκες διαμορφώθηκαν μια πενταετία αργότερα  και τις αξιοποίησαν περίτεχνα  οι ΗΠΑ του Ομπάμα και η ιμπεριαλιστική  προπαγάνδα, την “Άνοιξη” του 2011. Ήταν τότε που, με αφορμή  την “Αραβική Άνοιξη”, οργίαζε  η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα  και βομβαρδιζόνταν  καθημερινά η παγκόσμια κοινή γνώμη από έναν καταιγισμό “ειδήσεων” για τις “θηριωδίες” και τις “σφαγές” του Καντάφι αρχικά – μέχρι να τον ανατρέψουν  και να τον εξοντώσουν  τον Αύγουστο  του 2011 ύστερα από πέντε μήνες ανελέητων αεροπορικών βομβαρδισμών και κατερείπωσης  της Λιβύης – και στη συνέχεια  του Άσαντ. Έτσι, μετά τον Αύγουστο του 2011, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο  “αναμόρφωσης της Μ. Ανατολής” είχε, μετά τη Λιβύη, στόχο τη Συρία με σκοπό την ανατροπή του Άσαντ και την εγκαθίδρυση  μιας κυβέρνησης  δυτικόδουλων ανδρεικέλων.  Στο βάθος υπήρχε πάντα η εξαπόλυση επίθεσης στο Ιράν, που η υποταγή του θα σήμαινε τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε όλη την περιοχή προς όφελος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Από τότε μέχρι και σήμερα  οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν επικεντρώσει τη δράση τους στο σχέδιο ελέγχου και υποταγής  της Συρίας. Από τη μια, στρατιωτικές απειλές και εφαρμογή  πολύχρονου εξοντωτικού εμπάργκο για το στραγγαλισμό της οικονομίας και από την άλλη, οργάνωση, εξοπλισμός  και καθοδήγηση  του λεγόμενου “ελεύθερου συριακού στρατού” με την εξαπόλυση ενός εσωτερικού  αιματηρού πολέμου για την υποδούλωση της Συρίας.
Καθώς όμως τα ιμπεριαλιστικά σχέδια  δεν προχωρούσαν και κάποιες από τις ένοπλες  αντιπολιτευόμενες  δυνάμεις που εξόπλιζαν οι ΗΠΑ άρχισαν  να αυτονομούνται και να στρέφονται  και ενάντιά τους, όπως συνέβη και στο Αφγανιστάν,  οι Αμερικάνοι και οι Αγγλογάλλοι  επεδίωξαν  να περάσουν από το Σ.Α.  του ΟΗΕ απόφαση για στρατιωτική  επίθεση στη Συρία, απόφαση στην οποία αντιτάχθηκαν  Ρωσία και Κίνα, θέτοντας βέτο. Οι δύο αυτές χώρες αντιτάχθηκαν στα σχέδια  ΗΠΑ – ΕΕ για επίθεση στη Συρία, διαβλέποντας ότι μετά το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη έρχονταν η σειρά της Συρίας και του Ιράν, όπου η  μεν Ρωσία  διέτρεχε τον κίνδυνο να χάσει τη μοναδική στρατιωτική ναυτική βάση της που εξασφάλιζε τη στρατιωτική παρουσία της στη Μεσόγειο, η δε Κίνα απειλούνταν  να καταστεί όμηρος των ΗΠΑ, αφού θα εξαρτόταν  απ' αυτές ο πετρελαϊκός εφοδιασμός της και όχι μόνο.

Β. Η σημερινή κατάσταση

Από το 2001 που ξεκίνησε  τους κατακτητικούς πολέμους ο αμερικάνικος  ιμπεριαλισμός στη Μ. Ανατολή, κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι πολυδάπανοι  κατακτητικοί πόλεμοι “μακράς διαρκείας” που εξαπέλυσε  σε Ιράκ και Αφγανιστάν και συνεχίζονται με διάφορες  μορφές μέχρι σήμερα, συναντώντας τη γενναία αντίσταση του ιρακινού και αφγανικού λαού, η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό του το 2008 και συνεχίζει επίσης με  διάφορες μορφές να εκδηλώνεται μέχρι σήμερα, η όξυνση των αντιθέσεων  και ισχυροποίηση  των ανταγωνιστών του στο διάστημα αυτό, υπέσκαψαν και εξασθένισαν την παγκόσμια  ηγεμονία του. Πέρα από τους γενικούς όρους και τα εμπόδια που προσκρούουν οι κοσμοκρατορικές φιλοδοξίες των ΗΠΑ, στη Συρία επέδρασαν και μια σειρά ιδιαίτεροι παράγοντες.
Αυτούς που εμφάνιζαν οι ΗΠΑ σαν “εξεγερμένους επαναστάτες”, σαν τη “δημοκρατική  αντιπολίτευση” που έπρεπε “η διεθνής κοινότητα να κινητοποιηθεί για να τους σώσει από το λεπίδι του Άσαντ”,  όπως διαλαλούσαν, αυτοί που χρηματοδοτήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν  και εξοπλίστηκαν με τα πιο σύγχρονα όπλα για να ανατρέψουν τον Άσαντ και προορίζονταν στη θέση  των κυβερνητικών  λακέδων τους, στράφηκαν στην πορεία εναντίον τους, συγκροτώντας  μια μεσαιωνική, σκοταδιστική θεοκρατική δύναμη που ελέγχει σημαντικό τμήμα της Συρίας και του Ιράκ. Τα όποια εσωτερικά ερείσματα των δυτικών ιμπεριαλιστών  στη Συρία φαίνονται ιδιαίτερα εξασθενημένα.
Σ' αυτές  τις συνθήκες εμπλοκής και βουλιάγματος στο τέλμα του πολέμου στο Αφγανιστάν  και Ιράκ, με το συριακό λαό να αντιστέκεται για μια πενταετία στην ιμπεριαλιστική  επιθετικότητα, τη Ρωσία – Κίνα να αντιτίθενται για τα δικά τους συμφέροντα στα σχέδια των ΗΠΑ για εισβολή και κατάκτηση της Συρίας και την εμφάνιση των ισλαμιστικο – θεοκρατικών δυνάμεων του ISIS, οι ΗΠΑ φαίνεται  να εγκαταλείπουν  τα σχέδια για πολεμική εισβολή στη Συρία και στο Ιράν, διαπιστώνοντας  πως δεν είναι σε θέση να επιβάλουν  μια  “στρατιωτική λύση”.  Προσανατολίζονται σε ένα συμβιβασμό στη Συρία και σε μια συμφωνία  με το Ιράν για το “πυρηνικό του πρόγραμμα”, καταδείχνοντας τα όρια και τις δυνατότητες επιβολής των επιθετικών σχεδίων του.
Αυτή ακριβώς την περίοδο  και σ' αυτές   τις συνθήκες σημειώνεται  μια καμπή στις εξελίξεις που τις συνέπειές της ζούμε σήμερα.
Καθώς η “ορμητικότητα”  του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κάμπτονταν και φάνηκε η αδυναμία του να επιβάλει με την πολιτική της κανονιοφόρου μια “στρατιωτική λύση”, εμφανίστηκε  με “άλλον αέρα” η Ρωσία στο ιμπεριαλιστικό τραπέζι  για να παζαρέψει από διαφορετική θέση και με καλύτερες προϋποθέσεις  τα συμφέροντά της στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. Όχι από τη θέση κάποιου που απλώς  αντιτίθεται στα σχέδια των ΗΠΑ στη Συρία, αλλά από τη θέση της  παγκόσμιας στρατιωτικής  δύναμης που βομβαρδίζει  αεροπορικά και με πυραύλους  από την Κασπία τις δυνάμεις του ISIS, κάνοντας στην πραγματικότητα  επίδειξη δύναμης στις ΗΠΑ και οξύνοντας τις ενδοϊμπεριαλιστικές  αντιθέσεις για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής μέσα από στρατιωτικές  επεμβάσεις και μακέλλεμα των λαών.
Η ιρακινή κυβέρνηση καλεί μάλιστα τη Μόσχα  να βομβαρδίσει  τις δυνάμεις  του ISIS στα εδάφη  του Ιράκ, ενώ τώρα διεξάγεται μάχη στο Χαλέπι της Συρίας από τον κυβερνητικό στρατό  με τη συμμετοχή Ιρανών στρατιωτών και δυνάμεων της Χεσμπολάχ και την αεροπορική  κάλυψη της Ρωσίας ενάντια στον ISIS.
Μια πενταετία τώρα  ο λαός της Συρίας υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες της ιμπεριαλιστικής  επιθετικότητας και επεμβατικότητας.
Οι ιμπεριαλιστές υποκίνησαν και επέβαλαν  έναν αιματηρό εσωτερικό  πόλεμο για να υποτάξουν και να κατακτήσουν μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα. Εκατοντάδες χιλιάδες Σύροι μακελλεύτηκαν  αυτά τα χρόνια  στις πολεμικές συγκρούσεις, εκατομμύρια ξεριζώθηκαν και οδηγήθηκαν στην προσφυγιά, χιλιάδες  πνίγηκαν στη Μεσόγειο.
Ο κύριος υπεύθυνος για τη σφαγή και το αιματοκύλισμα  του συριακού λαού, για τα δεινά που συνεχίζει  να υφίσταται, είναι ο ιμπεριαλισμός  και ενάντια σ' αυτόν και τους ντόπιους λακέδες του πρέπει να στραφεί ο αγώνας.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική  επιθετικότητα και Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι και Ρώσοι  ιμπεριαλιστές  επιδίδονται σ' ένα “συναγωνισμό” αεροπορικών βομβαρδισμών και μαζικών δολοφονιών για την επιβολή των συμφερόντων τους στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή, τότε προβάλλει ξανά επιτακτικά η αναγκαιότητα  αναζωογόνησης και ανάπτυξης ενός ισχυρού αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος για την καταγγελία  της φιλοπόλεμης  πολιτικής των ιμπεριαλιστών  και την αποκάλυψη των πραγματικών σκοπών του  πολέμου και των επεμβάσεών τους, για την έξοδο της χώρας μας  από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, το κλείσιμο των αμερικάνικων βάσεων και την εκδήλωση ολόψυχης  συμπαράστασης  και αλληλεγγύης  στον αγώνα  του λαού της Συρίας, της Παλαιστίνης, στους αγώνες όλων  των λαών που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.