ΑΠ' ΤΗ ΣΥΖΉΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΣΥΜΒΟΎΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΌ.
Στις 2 Ιούνη, στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου έγινε συζήτηση γύρω απ' την κατάσταση στην Παλαιστίνη με αφορμή τις τελευταίες δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης που ζει στη Λωρίδα της Γάζας.
Δημοσιεύουμε την τοποθέτηση του εκπροσώπου της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, σ. Γιώργου Σόφη στη συνεδρίαση αυτή, τώρα που έχουν αναρτηθεί τα επίσημα πρακτικά της συνεδρίασης.
Γ.ΣΟΦΗΣ: Πίστευα θα ήταν πιο ζωηρή η συζήτηση σήμερα γύρω από το Παλαιστινιακό. Ένα θέμα που έχει, αν θέλουμε να συζητούμε σοβαρά, και μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε απόψεις οι οποίες υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και είναι πολύ σημαντικές.
Καταρχάς να πω κάτι. Μιλούμε για το δικαίωμα ενός λαού να έχει πατρίδα. Δηλαδή με λίγα λόγια, το κεντρικό σύνθημα αυτής της κουβέντας έπρεπε να είναι ένα: «λευτεριά στην Παλαιστίνη». Αυτό θα ήταν το κεντρικό ζήτημα όλης μας της κουβέντας. Δεν είναι βέβαια. Είναι με διαφορετικές προσεγγίσεις, οι οποίες εν μέρει γίνονται κατανοητές, θέλω όμως να πω ορισμένα πράγματα αν θέλετε και ιστορικά.
Κοιτάξτε, η χώρα Ελλάδα με τις Κυβερνήσεις που είχε αναγνώρισε σαν νομική υπόσταση το Κράτος του Ισραήλ το 1987. Από το 1948 μέχρι το 1987 υπήρχε de facto αναγνώριση, δηλαδή ότι είναι υπαρκτή οντότητα, όχι όμως ότι έχει νομική υπόσταση σαν Κράτος. Δεν είναι τυχαία αυτή η επιλογή. Ήταν μία επιλογή που συνδέονταν με τη γενικότερη πολιτική που χάραζαν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, που είχαν αν θέλετε στενές σχέσεις με τον Αραβικό Κόσμο, σε αντίθεση με τις σχέσεις που διατηρούσαν με το Ισραήλ, που ήταν εν πάση περιπτώσει «παγωμένες», όπως ακριβώς περιγράφονται και από το κομμάτι το διπλωματικό.
Η μεγάλη αλλαγή σε αυτή την πολιτική έγινε από τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Ήταν το «δεξί χέρι» του Χόλμπρουκ όταν διέλυσαν την Γιουγκοσλαβία, έβαλε το χεράκι του στο Ιράκ και έβαλε βέβαια και εδώ το χεράκι του, μεταστρέφοντας την εξωτερική πολιτική της Ελληνικής Αστικής Τάξης, για να μιλούμε με αυτά τα χαρακτηριστικά, εγκαταλείποντας τους Άραβες και στρεφόμενος προς τη μεριά του Ισραήλ. Δεν το έκανε μόνος του βέβαια. Ήταν επιλογή των Αμερικάνων, του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού και αυτός ως άνθρωπος των Αμερικάνων το έκανε πάρα πολύ καλά.
Την πολιτική αυτή βέβαια την εξειδίκευσε και η Κυβέρνηση του «ΣΥΡΙΖΑ» με την πολιτική του Τσίπρα και του Κοτζιά, που έδεσε αν θέλετε ακόμα περισσότερο την εξωτερική πολιτική της χώρας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ένα τρίγωνο το οποίο είναι τρίγωνο βαθιά αντιδραστικό, κυρίως όμως ενδεχόμενα από την μεριά των Αμερικάνων που προωθούσαν όλη αυτή την κατάσταση στην περιοχή.
Δεύτερο στοιχείο. Τι κάνει αυτός ο λαός, ο Παλαιστινιακός λαός; Αν κάποιος δει τους χάρτες του Ισραήλ, αυτού του Κράτους που λέγεται Ισραήλ που αναγνωρίστηκε το 1948, θα έβλεπε λοιπόν ότι ο Παλαιστινιακός λαός που κατείχε την συντριπτική πλειοψηφία αυτών των εδαφών, σήμερα έχει εξοβελιστεί από το Μαρόκο μέχρι την Περσία. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες έχουν κατακλύσει όλο αυτό το κομμάτι της Βόρειας Αφρικής, της Ιορδανίας, της Συρίας, του Λιβάνου, όπου έχουν υποστεί και σε αυτές τις χώρες τα μύρια όσα μαρτύρια από την μεριά των Σιωνιστών του Ισραήλ.
Να θυμίσω μόνο τις μεγάλες σφαγές που έγιναν στα δύο Λιβανέζικα Στρατόπεδα Προσφύγων Σάρμπρα και Σατίλα πριν από αρκετά χρόνια, όπου σφαγιάστηκαν χιλιάδες Παλαιστίνιοι σε μία νύχτα από τις δυνάμεις του Ισραήλ στο όνομα τίνος; Στο όνομα βέβαια μίας Εθνοκάθαρσης. Το λέω αυτό γιατί πρέπει να έχουμε μία σαφή άποψη. Αυτό που συμβαίνει σήμερα απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό είναι γενοκτονία. Και ξέρετε πώς απαντούν οι Παλαιστίνιοι; Εμένα με εντυπωσίασε, είχα παρακολουθήσει μία συζήτηση, ήταν τότε ο Σάμπρι επιτετραμμένος στην Ελλάδα στην Πρεσβεία της Παλαιστινιακής Αρχής και μία γυναίκα, μία νεαρή κοπέλα είπε: «ότι και να κάνουν, εμάς δεν θα μας εξοντώσουν. Θα γεννάμε συνεχώς παιδιά». Έτσι απαντούν για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σαν έθνος.
Σε αυτό το ζήτημα εμείς πώς απαντούμε; Πώς απαντάει σήμερα η Κυβέρνηση; Βάζοντας στην ίδια ζυγαριά δύο ανόμοια πράγματα: την εγκληματική πολιτική του Ισραήλ και της κάλυψης που έχει καταρχήν από τον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό, αλλά όχι όμως μόνο από εκεί, με την ανάγκη της αντίστασης ενός λαού για να επιβιώσει. Αν είναι δυνατόν!
Και μάλιστα αυτό το πράγμα που ζήσαμε το τελευταίο διάστημα από αφορμή τα τελευταία γεγονότα, από αφορμή την εγκληματική πολιτική ξαναλέω του Ισραήλ, όπου ούτε λίγο, ούτε πολύ, εμφανίστηκαν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι πράκτορες, μάλλον πρακτορεύονται από τον Ερντογάν, τέτοια αθλιότητα για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους αυτή τελικά και αυτή την ισοπεδωτική συμπεριφορά τους να στηρίξουν τα συμφέροντα των Αμερικάνων και του Νετανιάχου, έφτασαν σε τέτοιο σημείο που να κατηγορούν ένα λαό που αγωνίστηκε και αγωνίζεται για την λευτεριά του, για την ανεξαρτησία του και την εθνική του υπόσταση σε όλο αυτό το διάστημα.
Κοιτάξτε κάτι, το ψήφισμα είναι λίγο, για να είμαστε ειλικρινείς. Είναι όμως ένα ψήφισμα το οποίο αν μη τι άλλο θα έπρεπε να έχει την ομόφωνη στήριξη του Δημοτικού Συμβουλίου, στα πλαίσια αυτά που έβαλε και η Τσατσούλη Τασία, παρά το γεγονός ξαναλέω ότι κατά την δική μου γνώμη είναι ένα ψήφισμα λίγο για τις ανάγκες και για τα εγκλήματα που συμβαίνουν.
Θα κλείσω λέγοντας το εξής. Σήμερα η Παλαιστίνη, 1.000.000 και κάτι που είναι στη Γάζα, ξέρετε σε πόσο χώρο ζουν; Σε μια έκταση όση είναι η Κάρπαθος. Είναι τρομερό! Είναι τρομερό, πρέπει να το σκεφτούμε πάρα πολύ καλά και να σεβόμαστε την τιμή, τον αγώνα και την ύπαρξη ενός λαού. Λευτεριά λοιπόν στην
Παλαιστίνη και τίποτα άλλο.