Απόφαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ για την πολιτική κατάσταση, τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα της επόμενης περιόδου
Η
ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ συνήλθε μέσα στον Οκτώβρη και συζήτησε και πήρε
αποφάσεις πάνω στην πολιτική κατάσταση -εσωτερική, περιφερειακή και
διεθνή- καθορίζοντας τους πολιτικούς στόχους και τα καθήκοντα της
επόμενης περιόδου. Ταυτόχρονα, έθεσε στο επίκεντρο της κομματικής
δουλειάς τα οργανωτικά ζητήματα. Εξαιτίας της μεγάλης έκτασης της
απόφασης θα την δημοσιεύσουμε τμηματικά. Το πρώτο μέρος αναφέρεται στη
διεθνή κατάσταση.
Α. Η διεθνής κατάσταση
1. Αυτό που χαρακτηρίζει τη διεθνή κατάσταση είναι
το ξέσπασμα μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μετά την εμφάνιση
της πανδημίας, και οι βαριές συνέπειές της πάνω στους λαούς, η
επιτάχυνση των ανακατατάξεων ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές
δυνάμεις, που οδηγεί σε όξυνση των ανταγωνισμών και της ιμπεριαλιστικής
επιθετικότητας για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών
επιρροής, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία διαίρεσης
και ρήξης στο εσωτερικό μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών και συνασπισμών,
όπως αυτές που συντελούνται στις ΗΠΑ και την ΕΕ, προκαλώντας κρίση και
αστάθεια στο παγκόσμιο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Μπροστά
στις προεδρικές εκλογές, οι ΗΠΑ βρίσκονται διχασμένες όσο ποτέ -τόσο
στην κορυφή όσο και στη βάση της κοινωνίας- και είναι αμφίβολο αν οι
εκλογές θα αντιμετωπίσουν ή θα περιπλέξουν και θα οξύνουν ακόμη
περισσότερο τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Η κυβέρνηση Τραμπ προωθεί στο
εσωτερικό τον εκφασισμό του αμερικανικού κράτους, διεγείρει τον
εθνικισμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, καλύπτοντας και συγκαλύπτοντας
ρατσιστικά εγκλήματα, όπως η στυγερή δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ που
πυροδότησε πρωτοφανή λαϊκή εξέγερση στις ΗΠΑ πριν λίγους μήνες.
Στα
τέσσερα περίπου χρόνια διακυβέρνησης Τραμπ, οι ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή
προχώρησαν στην παραβίαση, τη μονομερή αποχώρηση και κατάργηση κρίσιμων
συνθηκών και συμφωνιών που ρύθμιζαν τις σχέσεις τους με άλλα κράτη, όπως
η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή, η συμφωνία τους με τις χώρες του
Ειρηνικού στην Ασία, η συμφωνία Ευρώπης – ΗΠΑ, η συμφωνία για τα
πυρηνικά μέσου βεληνεκούς (ΙΝF) με τη Ρωσία. Παραβιάζοντας κάθε έννοια
διεθνούς νομιμότητας -και αχρηστεύοντας τον ΟΗΕ- προχώρησαν στην
καταπάτηση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, εκβιάζουν
τώρα με νέες κυρώσεις την Τεχεράνη, ενορχηστρώνουν αντιιρανικές
συμφωνίες «εξομάλυνσης» των σχέσεων του Ισραήλ με αραβικές χώρες,
μετέφεραν την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, δημιουργώντας ένα
εκρηκτικό κλίμα γενικευμένης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή και τον Περσικό
Κόλπο.
Ταυτόχρονα, με την πολιτική τους προκαλούν ρήγμα στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, επιτίθενται στη Γερμανία και καλούν σε διάλυση της ΕΕ, ενώ εξυμνούν τη Μ. Βρετανία για την απόφαση εξόδου της. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, Γερμανοί και Γάλλοι, δεν μπορούν να δράσουν σαν παγκόσμιες δυνάμεις έξω και ανεξάρτητα από το πλαίσιο μιας ενοποιημένης ΕΕ. Μια τέτοια ενοποίηση, όμως, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αντίθετα, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, το οικοδόμημα της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία, διασπάται και εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του δύναμη.
Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής του θέσης στην παγκόσμια σκηνή κάνει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο επικίνδυνο, αλλοπρόσαλλο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης. Με τη «Νέα στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας» -που διακήρυξαν πριν δύο χρόνια- οι ΗΠΑ αναγόρευσαν απροσχημάτιστα την Κίνα και τη Ρωσία σε βασικούς εχθρούς τους, απειλώντας ότι «θα εστιάσουμε στην προετοιμασία για πόλεμο και συγκεκριμένα για πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων».
Όλες οι περιφερειακές κρίσεις και συγκρούσεις, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πρέπει να κριθούν κάτω από το πρίσμα μιας τέτοιας απειλής από τις πιο φιλοπόλεμες, τρομοκρατικές και επιθετικές δυνάμεις των ΗΠΑ, όπως οι ίδιες διακηρύσσουν. Αν δεν κατανοηθεί αυτό το γεγονός, δεν μπορεί να εκτιμηθεί και να ερμηνευθεί σε πoιο πλαίσιο εντάσσονται όλες οι επιμέρους κινήσεις και επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είτε αυτές αφορούν την περιοχή της Ασίας – Ειρηνικού, είτε την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Α. Μεσόγειο, τη Β. Αφρική.
Από την πρώτη στιγμή της προεδρίας του, ο Τραμπ προτάσσει το σύνθημα «πρώτα η Αμερική» και κηρύσσει -φανερά και απροσχημάτιστα- τον οικονομικό και εμπορικό πόλεμο στην Κίνα, βάζοντας τον τελευταίο χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια δασμούς στα εισαγόμενα από αυτήν προϊόντα. Δεν δίστασε να αξιοποιήσει την πανδημία του κορονοϊού στην Κίνα για να εξαπολύσει μια παγκόσμια αντικινέζικη εκστρατεία με σκοπό να επιφέρει πλήγμα στην οικονομία της, γεγονός που τελικά γύρισε μπούμερανγκ, βουλιάζοντας την οικονομία των δυτικών καπιταλιστικών κρατών σε μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση που προσέλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις. Όλο και πιο καθαρά, όπως φάνηκε από την πρόσφατη επίσκεψη Πομπέο στο Τόκιο, επιχειρούν οι ΗΠΑ να συγκροτήσουν ένα αντικινέζικο μέτωπο με την Ιαπωνία, την Ινδία, την Αυστραλία, για να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους και να μην επιτρέψουν στην Κίνα να αποκτήσει ηγεμονική θέση στην Ασία. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ ασκούν συντριπτικές πιέσεις στους συμμάχους τους στην Ευρώπη να απορρίψουν την προμήθεια του κινέζικου δικτύου τηλεπικοινωνιών πέμπτης γενιάς (5G). Πρόκειται για μια παγκόσμια αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυο χώρες για την τεχνολογική κυριαρχία στους νευραλγικούς τομείς των δικτύων και της τεχνητής νοημοσύνης, που θα προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις το επόμενο διάστημα.
2. Η Κίνα προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τώρα και τέσσερις δεκαετίες, με μια ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ιστορία των καπιταλιστικών κρατών. Έχοντας εξασφαλίσει μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων, με τις συνθήκες στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που έχει επιβάλει στην εργατική τάξη και το λαό, ο κινέζικος καπιταλισμός -ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική- διεισδύει οικονομικά και επεκτείνει τη δράση του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, με το κολοσσιαίο σχέδιο «Μια ζώνη – ένας δρόμος» και αποτελεί τη μόνη κρατική δύναμη που μπορεί να ανταγωνιστεί σε παγκόσμια κλίμακα τις ΗΠΑ στο οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδο, ενισχύοντας διαρκώς την οικονομική – πολιτική του επιρροή και τη στρατιωτική του δύναμη.
Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός προχώρησε, τα τελευταία χρόνια, σε δυναμικές κινήσεις που δημιούργησαν νέα δεδομένα στη διεθνή σκηνή. Η πρώτη ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία -ύστερα από το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία- και η δεύτερη κίνησή του ήταν η στρατιωτική επέμβαση στον πόλεμο της Συρίας, τον Οκτώβρη του 2015, που σηματοδότησε την επάνοδό του στην κεντρική αρένα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και τον ανέδειξε σήμερα, στον βασικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα για τον έλεγχο της κατάστασης στη Συρία, διαδραματίζοντας ταυτόχρονα σημαντικό ρόλο σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου, της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής.
Με ένταση εκδηλώνεται ο αμερικανορωσικός ανταγωνισμός κατά μήκος όλων των δυτικών περιοχών της Ρωσίας, από τις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία έως την Λευκορωσία, Ουκρανία, Βαλκάνια και τον Καύκασο, όπου εγκαθίστανται αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές δυνάμεις και πραγματοποιούνται τεράστιας κλίμακας πολεμικές ασκήσεις, προκαλώντας αντίστοιχες στρατιωτικές κινήσεις από την πλευρά της Ρωσίας και διαμορφώνοντας ένα ψυχροπολεμικό κλίμα που σκοτεινιάζει τη διεθνή ατμόσφαιρα.
Σοβαρή εστία έντασης και αντιπαράθεσης παραμένει η Κορεατική χερσόνησος, σαν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επιβουλών και προκλήσεων των ΗΠΑ και των υποτακτικών τους της Νότιας Κορέας κατά της Λ.Δ. Κορέας, ενώ διευρύνεται η μεταφορά και επικεντρώνονται μεγάλες αεροναυτικές αμερικανικές δυνάμεις στον Ειρηνικό και στις θάλασσες της Νότιας Κίνας, σ’ έναν κλιμακούμενο ανταγωνισμό των ΗΠΑ με την Κίνα για την κυριαρχία στην Ασία και τον Ειρηνικό.
3. Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τα lockdown στην κλιμάκωση των επιθέσεων εναντίον των λαών, οι κυρίαρχες κλίκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να επιβάλλουν σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, προωθώντας ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις με την τηλεργασία, με συμβάσεις «εργασίας μικρής διάρκειας» και «μερικής ανεργίας», με «συμβόλαια μηδενικών ωρών εργασίας», κατεδαφίζοντας όλες τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις και επιφέροντας ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων.
Με πρόσχημα την πανδημία, θωρακίζουν την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία τους με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τα κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και με τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνουν για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων. Οι λαοί, παρά τα μεγάλα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά και αντιδημοκρατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων.
Με ιδιαίτερη οξύτητα εκφράστηκε η ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επέμβαση των ΗΠΑ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, τόσο στη Βολιβία, όπου οι ντόπιοι λακέδες τους ανέτρεψαν πραξικοπηματικά πριν ένα χρόνο τον Μοράλες, όσο και στη Βενεζουέλα, όπου τον τελευταίο χρόνο -στηρίζοντας απροκάλυπτα το ντόπιο φερέφωνό τους- υποκίνησαν μια αντιδραστική επιχείρηση ανατροπής της κυβέρνησης και απείλησαν με στρατιωτική επέμβαση. Όμως συνάντησαν τη γενναία αντίσταση των λαών που ξεσηκώθηκαν σε μεγάλους, παρατεταμένους αγώνες ενάντια στη νεοαποικιακή κυριαρχία των ΗΠΑ και για εσωτερικές προοδευτικές κοινωνικές αλλαγές.
Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν, επίσης, και σε πολλές άλλες χώρες στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου πάνω από ένα χρόνο ο γαλλικός λαός αντιτάχθηκε σθεναρά και ανυποχώρητα για την ανατροπή των αντιδραστικών-αντεργατικών μέτρων, κόντρα στις τρομοκρατικές κατασταλτικές επιθέσεις της κυβέρνησης Μακρόν.
Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς προϋποθέσεις και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος και του αρνητικού συσχετισμού που έχει διαμορφωθεί. Όμως, στα είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα, όπως δείχνει η εξέλιξη του πολέμου στο Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη, τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή δέχθηκαν μεγάλα πλήγματα, από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών αυτών των χωρών. Αυτό επιβεβαιώνει άλλωστε η υπογραφή «ειρήνης», πριν λίγους μήνες, ανάμεσα στους Ταλιμπάν και τις ΗΠΑ, που σηματοδοτεί την ήττα και το διώξιμο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από το Αφγανιστάν, ύστερα από είκοσι χρόνια κατακτητικού πολέμου.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι στρατιωτικές επιθέσεις και οι πολεμικές απειλές, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.